Δ. Με αφορμή την παρουσίασή σου στο πλαίσιο των παρουσιάσεων του Κύκλου (Μπενάκη Πειραιώς) σε καλωσορίζω με χαρά στο iFocus.gr. Είμαι πολύ περιέργη να μάθω πώς καταφέρνεις να φωτογραφίζεις καθημερινά. Πειθαρχία, αυτόλεγχος, σωστός προγραμματισμός, σωστή διαχείριση χρόνου ή απλά πάθος;

 Δ. Από τη θεματική καταγραφή που εφάρμοζες στο παρελθόν στράφηκες στην αντίπερα όχθη και είδες τον κόσμο με άλλα μάτια. Το πέρασμα υπήρξε κουραστικό, χρονοβόρο ή ξαφνικό, χωρίς πολυ σκέψη;

Παλιότερα αποφάσιζα από πριν ποιο θέμα θα φωτογραφίσω και το ακολουθούσα πιστά για μια περίοδο. Ένοιωθα ικανοποιημένος απ’ αυτό και που δεν φωτογράφιζα κάτι άλλο. Αν εξαιρέσει κανείς τις φωτογραφίες που έγιναν στους χώρους που μ’ αφορούσαν πολύ, όπως ο χώρος της δουλειάς μου, τα αποτελέσματα ήταν συνήθως βαρετά. Ήθελα να πω πολλά αλλά δεν μπορούσα και επιπλέον δεν είχα και πολύ χρόνο μπροστά μου. Αποφάσισα τότε ότι για να μπορέσω να «ξαναδώ» έπρεπε να τα ξεχάσω όλα. Άρχισα να φωτογραφίζω πολύ, άλλαξα φορμάτ, μηχανή, φακό και φωτογράφιζω τα πάντα γύρω μου.

Δ. "Viviamo in un mondo strano" Θα μπορούσε να είναι ένας τίτλος μιας κάποιας έκθεσής σου. Συμφωνείς; Αναρωτιέμαι κάποιες φορές βλέποντας φωτογραφίες σου, είναι όντως ο κόσμος μας τόσο παράξενος; Ή είναι παράξενος ο κόσμος του φωτοτογράφου Στέργιου;

Δ. Tο γραφείο μου είναι στο κέντρο κάποιο απόγευμα έχω κενό για δυο ωρες περίπου, έρχεσαι και με παίρνεις για μια σύντομη βόλτα. Πού με πας; Φωτογραφίζουμε στο ίδιο μέρος, είμαστε και οι δυο εκεί. Θέλω να κοπιάρω τον περίεργο, εντυπωσιακό και συνάμα τόσο εσωτερικό κόσμο… Θα τα καταφέρω;

Δώρα, εδώ μάλλον θα σε απογοητεύσω. Δε μπορώ να φωτογραφίσω μαζί με άλλον φωτογράφο. Για να φωτογραφίσω χρειάζεται να μπω σε μία πνευματική κατάσταση που η παρουσία ενός άλλου δεν μου το επιτρέπει. Εξάλλου οι χώροι που φωτογραφίζω δεν έχουν κάτι το «εξωτικό». Επίσης πιστεύω πως κανένας δεν μπορεί να αντιγράψει τον φωτογραφικό κόσμο κανενός. Κάθε φωτογράφος έχει τη δική του προσωπική ματιά ακόμα κι αν φωτογραφίζει π.χ το ίδιο πρόσωπο με την ίδια μηχανή και τον ίδιο φακό μαζί με άλλους 100 φωτογράφους.

Δ. Πρόσφατα είχαμε τη χαρά να δούμε φωτογραφίες σου στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση στο πλαίσιο των εκθέσεων του Φ.Κ. με τίτλο Φωτογραφικά Ζεύγη 2018. Πώς προέκυψε αυτή η έκθεση; Πώς αισθάνθηκες έχοντας έτερον ήμιση τον φίλο σου Κώστα Σερέτη;

Η έκθεση αυτή έγινε στο πλαίσιο των εκθέσεων του Φωτογραφικού Κύκλου στην Ελληνοαμερικανική Ένωση με τίτλο «Φωτογραφικά ζεύγη» που διοργανώνεται κάθε χρόνο. Φέτος ο κύριος Πλάτωνας Ριβέλλης μας έκανε την τιμή να μας προτείνει να είμαστε εμείς το φωτογραφικό ζεύγος για το 2018. Ήταν μία πολύ ωραία και αποκαλυπτική εμπειρία. Ένιωσα σαν ν’ άνοιγα το σπίτι μου και να υποδεχόμουν κόσμο που ήθελε να δει κάτι από εμένα. Ήταν επίσης μεγάλη χαρά και τιμή να μοιράζομαι την αίθουσα της έκθεσης μ’ έναν φωτογράφο της ποιότητας και της αξίας του φίλου μου του Κώστα του Σερέτη.

Σ’ αυτό το σημείο Δώρα θα ήθελα εκ μέρους και του Κώστα να ευχαριστήσουμε τόσο τον κ. Πλάτωνα Ριβέλλη για την ευκαιρία που μας έδωσε όσο και τον κ. Πάνο Ροζάκη για την εκπληκτική επιμέλεια της έκθεσης. Ακόμα, πρέπει να ευχαριστήσουμε ονομαστικά και τα μέλη του κύκλου: Λία Ζάνη, Μιχάλη Πολιτόπουλο, Σπύρο Πολυτάρχου, Κατερίνα Πυττακού και Ανδρέα Σχοινά, που χωρίς τη συμβολή τους δεν θα μπορούσε να γίνει αυτή η έκθεση.

Δ. Πες μας λίγα λόγια για τον φωτογράφο και συνάμα φίλο σου, Κώστα Σερέτη. 

Με τον Κώστα μας συνδέει μία βαθιά φιλία. Πιστεύω πως είναι ένας καταπληκτικός φωτογράφος. Η δουλειά του με τις φωτογραφίες από το οικογενειακό του περιβάλλον είναι τόσο λυτρωτικά αληθινές που σου κόβουν την ανάσα. Είναι από τις ωραιότερες φωτογραφικές δουλειές που έχω δει στη ζωή μου. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να σου δείχνει τον κόσμο του μέσα κι έξω από το σπίτι του, που νομίζεις πως είναι ο δικός σου κόσμος, η δική σου οικογένεια, η οικογένεια όλων μας...

Δ. Μετά από τόσο τριβή και σπουδή στη φωτογραφία νιώθεις πιο σίγουρος και αποφασιστικός στη λήψη, στην επιλογή αλλά και στην επεξεργασία των φωτογραφιών σου ή αποζητάς τη βοήθεια ενός πιο έμπειρου- και στη δική σου περίπτωση του Πλάτωνα Ριβέλλη;

Μάλλον καθώς περνούν τα χρόνια έχω περισσότερες αμφιβολίες παρά βεβαιότητες. Ένα από τα πιο δύσκολα προβλήματα που έχει να λύσει ένα φωτογράφος είναι ο τρόπος που βλέπει την δουλειά του… Εκεί χρειάζεται έναν άνθρωπο με ίδιες φωτογραφικές αρχές, καλλιέργεια και ποιότητα. Να εκτιμά και να δέχεται τη γνώμη του ακόμα κι όταν δεν είναι αυτή που θέλει να ακούσει. Εγώ έχω επιλέξει ως συμπαραστάτη μου στην περιπέτεια της φωτογραφίας τον κ. Πλάτωνα Ριβέλλη. Του χρωστάω πάρα πολλά όσον αφορά τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο. Συνεχίζω έτσι να αποζητώ τη γνώμη του για τη δουλειά μου.

Δ. Υπάρχει κάτι που σε ενθουσιάζει στον ίδιο βαθμό με τη φωτογραφία; 

Γενικά έχω την τάση να ενθουσιάζομαι εύκολα και κατά καιρούς κατά καιρούς καταπιάνομαι με διάφορα που συνήθως παρατάω μετά από λίγο. Αυτό όμως που συνεχίζει να μ’ ενθουσιάζει είναι το τόσο μοναδικό και μαγικό ταξίδι της τέχνης.

 Δ. Κλείνοντας αν υποθέσουμε πως απέναντι σου έρχεται ένα νέο παιδί που θέλει να ξεκινήσει να φωτογραφίζει, και σε ρωτά τι πρέπει να αποφύγει, τι θα πρέπει να προσέξει; Τι θα απαντούσες;

Θα του έλεγα μόνο αυτό: «Να προσπαθήσει να είναι μοναδικός και αληθινός».