-Αφορμή υπήρξε ένα μπλοκ σημειώσεων που είχα στα χέρια μου και το περιεργαζόμουν. Μου θύμισε τα παλιά μπλοκάκια που είχαμε, όπου από πίσω σε κάθε σελίδα φαινόταν αχνά μια εικόνα. Από εκεί ξεκίνησε η αρχική ιδέα για την δημιουργία ενός σημειωματάριου, όπου η φωτογραφία δεν θα έχει τον πρωταρχικό ρόλο, αλλά θα αποτελεί ένα βοηθητικό υλικό για τον λόγο. Ξεκίνησα να πειραματίζομαι με αυτή την ιδέα και με τον χρόνο υλοποιήθηκε η τριλογία των φωτογραφικών έργων που ολοκληρώνεται με αυτή την έκθεση που είναι τα σημειωματάρια.

Συνέντευξη του Αργύρη Λιαπόπουλου με αφορμή την ατομική του έκθεση με τίτλο ‘’ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΑ’’

Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τη φωτογραφία, είσαι μέλος σε κάποια φωτογραφική ομάδα;

Η φωτογραφική μου πορεία ξεκινά μαζί με έναν φίλο το 1988 - αυτός πιο έμπειρος τότε - και μέσα σε τέσσερις μήνες αρχίσαμε να αναζητούμε μια φωτογραφική ομάδα εδώ στη Θεσσαλονίκη. Βρίσκουμε την φωτογραφική ομάδα Τριανδρίας, γνωστή σήμερα ως φωτογραφικό κέντρο Θεσσαλονίκης και έτσι αρχίζει η ενασχόλησή μου με την φωτογραφία. Από τότε έχω συμμετάσχει σε διάφορους φωτογραφικούς θεσμούς και εκθέσεις με ομαδικές και ατομικές δουλειές.

Στην έκθεσή σου με τίτλο ‘’ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΑ’’ εκτίθενται τρεις ενότητες φωτογραφικών έργων με την επέμβαση τριών λογοτεχνών. Μπορείς να μας περιγράψεις την αρχική ιδέα αλλά και την διαδικασία που ακολούθησες;

Αφορμή υπήρξε ένα μπλοκ σημειώσεων που είχα στα χέρια μου και το περιεργαζόμουν. Μου θύμισε τα παλιά μπλοκάκια που είχαμε, όπου από πίσω σε κάθε σελίδα φαινόταν αχνά μια εικόνα. Από εκεί ξεκίνησε η αρχική ιδέα για την δημιουργία ενός σημειωματάριου, όπου η φωτογραφία δεν θα έχει τον πρωταρχικό ρόλο, αλλά θα αποτελεί ένα βοηθητικό υλικό για τον λόγο. Ξεκίνησα να πειραματίζομαι με αυτή την ιδέα και με τον χρόνο υλοποιήθηκε η τριλογία των φωτογραφικών έργων που ολοκληρώνεται με αυτή την έκθεση που είναι τα σημειωματάρια.

Το θέμα των φωτογραφιών το επιλέγω σε συνεργασία με τον κάθε λογοτέχνη, τις τυπώνω σε ένα συγκεκριμένο μέγεθος και στην συνέχεια τις παραδίδω σε αυτόν. Από εκείνη την στιγμή ο λογοτέχνης είναι ελεύθερος να τις χρησιμοποιήσει όπως αυτός κρίνει, χωρίς να επεμβαίνω στην διαδικασία. Αυτό είναι το ξεκίνημα και το τελικό έργο είναι αυτό που θα μου παραδοθεί.

Ο γραπτός λόγος και η εικόνα βρίσκονται πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί. Είναι ειρηνική αυτή η συμβίωση ή το ένα προσπαθεί να πάρει τα πρωτεία από το άλλο;

Θεωρώ πως η συνύπαρξη αυτή είναι ειρηνική. Η διαδρομή των δύο τεχνών, της φωτογραφίας και της λογοτεχνίας έχουν ως κοινό τόπο, σαν υλικό, το χαρτί. Πιστεύω πως είναι δεμένα μεταξύ τους μέσα από μια μακρόχρονη πορεία.

Τώρα αν το ένα ανταγωνίζεται το άλλο, μπορεί να αποτελέσει μια μεγάλη συζήτηση, με πολλές και διάφορες απόψεις και αλήθειες. Εγώ τις δέχομαι. Υπάρχει όμως και μια δικιά μου αλήθεια, με την έννοια ότι από την αρχή ήξερα τι ήθελα να δημιουργήσω. Ήθελα να δώσω πρωταρχικό ρόλο στον λόγο. Όπως αναφέρω και στο εισαγωγικό κείμενο της έκθεσης η όλη ιδέα ξεκινά με την αντιστροφή του πασίγνωστου ‘’μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις’’. Νομίζω πως το υπηρέτησα αυτό σε ένα βαθμό.

Οι φωτογραφίες σου μετά την παρέμβαση των λογοτεχνών απέκτησαν ένα είδος μοναδικότητας σαν μονότυπα. Ένα γνώρισμα της φωτογραφίας είναι η δυνατότητα να επανεκτυπώνεται. Πιστεύεις ότι αυτό αποτελεί ένα πλεονέκτημα ή είναι μειονέκτημα του μέσου;

Παλιότερα θεωρούνταν ένα μειονέκτημα της φωτογραφίας, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για την καλλιτεχνική και την εικαστική της μορφή, απέναντι στη ζωγραφική αλλά και σε άλλες τέχνες που είχαν τον χαρακτήρα του μοναδικού έργου. Πιστεύω ότι δεν τίθεται όμως ουσιαστικό θέμα μειονεκτήματος ή πλεονεκτήματος, αλλά έχει να κάνει με το είδος, την ουσία και το αποτέλεσμα που επιδιώκει ο κάθε φωτογράφος. Συγκεκριμένα σε αυτή την δουλειά τα σημειωματάρια είναι μονότυπα έργα καθώς δεν έχουν τον χαρακτήρα ενός άυλου ψηφιακού αρχείου ή ενός αρνητικού. Υπάρχει ένα υλικό, το χαρτί, όπου εκεί πάνω είναι αποτυπωμένο το αποτέλεσμα μετά την επέμβαση των λογοτεχνών. Και η επαναληπτικότητα μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να αποτελέσει πλεονέκτημα. Προσωπικά με ενδιαφέρει να βγάζω μονότυπα έργα, πιστεύω πως έχουν μια άλλη χάρη.

Ποια ήταν η εμπειρία σου μετά από αυτή την συνεργασία σου με τους λογοτέχνες. Άλλαξε το πώς αντιλαμβανόσουν αρχικά τις φωτογραφίες σου;

Τα συναισθήματα και η αντίληψή μου για τις φωτογραφίες αυτές καθ’ αυτές μπορώ να πω πως άλλαξαν σε ένα βαθμό. Μεγάλωσε η ένταση για τις φωτογραφίες που μου άρεσαν, αλλά είδα και φωτογραφίες που μπορεί στο δικό μου μάτι να ήταν καλές, αλλά να μην τις επέλεγα για μια έκθεση από μια άλλη σκοπιά.

Είναι γεγονός ότι μέσω της συζήτησης και της συνεργασίας με τους λογοτέχνες είδα πόσο διαφορετικά μπορεί να δει κάποιος μια φωτογραφία και πολύ περισσότερο βέβαια πως μπορεί να αρθρωθεί ένας ολόκληρος λόγος πάνω στις φωτογραφίες μου. Ήταν μια επιμορφωτική εμπειρία.

Η συνδιαλλαγ&eta