Ο Francesco Faraci γεννήθηκε στο Παλέρμο το 1983. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην ανθρωπολογία και την κοινωνιολογία, το 2013 στράφηκε στη φωτογραφία και έμαθε από τους μεγάλους Ευρωπαίους και Αμερικανούς φωτογράφους για να αναπτύξει το δικό του φωτογραφικό στυλ. Το επίκεντρο του έργου του είναι η πατρίδα του η Σικελία,  περιγράφοντας τα πολιτισμικά της σταυροδρόμια και τα υπαρξιακά της παράδοξα: γέννηση και θάνατος, χαρά και βία, τη μοναξιά που κρύβεται ανάμεσα στις πτυχές της νεωτερικότητας. Τρέφει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις μειονότητες και τα παιδιά που γεννιούνται και μεγαλώνουν σε φτωχές, εγκαταλειμμένες γειτονιές. Το 2016 εκδόθηκε το πρώτο του φωτογραφικό βιβλίο Malacarne-Kids come first από την Crowdbooks και την επιμέλεια της Benedetta Donato: ένα ταξίδι τριών ετών στα περίχωρα του Παλέρμο, το οποίο έλαβε το δεύτερο βραβείο στο τμήμα φωτογραφικών άλμπουμ στο PX3 στο Παρίσι και τη MIFA. Το 2017 κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα Nella pelle sbagliata (Σε λάθος δέρμα) από τις εκδόσεις Leima Edizioni. Δύο από τις φωτογραφίες του χρησιμοποιούνται για τα εξώφυλλα των ολλανδικών εκδόσεων των μυθιστορημάτων του Saviano La paranza dei bambini (The Piranhas) και Bacio feroce (Savage Kiss). Το 2019 πήρε μέρος στην περιοδεία του Jovanotti «Jova Beach Party» για να δουλέψει σε ένα ρεπορτάζ που, ξεκινώντας από τις συναυλίες, πρόσφερε μια εικόνα της σημερινής Ιταλίας. Το έργο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Rizzoli με τίτλο Jova Beach Party: Cronache di una nuova era (Jova Beach Party: Chronicles of a new era). Το 2020 εκδίδεται το φωτογραφικό βιβλίο Atlante Umano Siciliano (Sicilian Human Atlas) από την emuse.

Σικελός. Άνθρωπος. 'Ατλας.

Τρεις λέξεις που μαζί σχηματίζουν μια πρόταση, όπου καθεμία από αυτές έχει μια ακριβή ταυτότητα. Η Σικελία, μια πόρτα εισόδου στην Ευρώπη, σε κάποιους που προσφέρουν την έναρξη μιας νέας ζωής, ένα σημείο άφιξης από τη γειτονική Αφρική. Για άλλους, τους ιθαγενείς, είναι μια ματιά στον κόσμο, με τις ρίζες του να τρέχουν βαθιά. Μια υπέροχη χώρα, αλλά μπορεί να είναι μια από τις χειρότερες. Εδώ τίποτα δεν είναι ποτέ όπως φαίνεται. Για ενδεχόμενο, ελληνική ψευδαίσθηση. Ένα έργο αντιθέσεων: ζωή/θάνατος, χάος/σιωπή, παραίτηση/λύτρωση, χαρά/λύπη. Ημιεγκαταλελειμμένες πόλεις όπου όσοι φεύγουν δεν επιστρέφουν και η μέση ηλικία είναι ουτοπία. Οι ηλικιωμένοι παραμένουν, όπως και οι πέτρες των σπιτιών, με πόρτες και παράθυρα κλειστά και στολισμένα με ταμπέλες «Πωλείται». Οι πέτρες λένε για το τι ήταν και τι θα γίνει στο εγγύς μέλλον. Φεύγουμε από τη Σικελία, μια χώρα που πεθαίνει, και μάλιστα όχι αργά. Πρέπει να σωθεί για να μην ξεχαστεί, να αναπαραχθεί στο χαρτί αυτό που υπάρχει ακόμα. Το παράδοξο είναι ότι δεν λείπει η ενέργεια ή η ποίηση. Στον αιώνιο αγώνα μεταξύ της φυγής και της παραμονής, επέλεξα να προσπαθήσω να σταθώ δυνατός και να αφηγηθώ τη γη στην οποία ζω, σε αντίθεση με την εξωτική φωτογραφία που μας τραβάει σε άλλα μέρη, μακριά. Κι όμως, ανοίγοντας τις πόρτες του σπιτιού, ανοίγοντας τα μεταφορικά παράθυρα της ζωής μας, εκείνος ο κόσμος μας καλωσορίζει και ζητά να τον περιγράψουν. Ζωή, θάνατος, όνειρα, ήττες. Ο Άτλας είναι ένα ταξίδι. Δεν έχει σημασία πώς, ακριβώς πού και γιατί. Περπατώντας στη γεωγραφία της μεσογειακής ψυχής, φτιαγμένη από αισθήσεις, από αντιλήψεις που ρέουν από τη γυμνή γη μετά τη συγκομιδή. Άνεμος, ουρανός, θαλάσσια ρεύματα, ήλιος, φεγγάρι και αλάτι στο δέρμα. Όλα συμβάλλουν στην ανίχνευση των σημαδιών των ταξιδιών του οδοιπόρου σε έναν φανταστικό χάρτη, που δεν κουβαλάει τίποτα άλλο παρά τα κόκαλά του, γυμνός και ανοιχτός να αντιμετωπίσει την έκπληξη, τη μοίρα, το πεπρωμένο. Ανθρώπινο γιατί γήινο. Γιατί τελικά η ανθρωπότητα είναι το επίκεντρο της μελέτης. Η κατάστασή του να είναι «μοντέρνος» σε μια χώρα που παλεύει να εξελιχθεί και που, όταν το κάνει, ή το προσπαθεί, εγκαταλείπει κάθε φορά ένα κομμάτι της αταβιστικής του ταυτότητας. Σικελικά, λοιπόν, σημαίνει να μην είσαι πάντα περήφανος. Σήμερα, το να είσαι Σικελός σημαίνει να ξεκινάς, να σκάβεις βαθιά στη γη γνωρίζοντας ότι η θάλασσα, το μόνο οριστικό σύνορο, έχει το μόνο της όριο στον ορίζοντα και στις κατευθύνσεις των ανέμων. Τρεις λέξεις για να περιγράψεις μια συνοριακή χώρα. Ξεκίνησα ένα ταξίδι αναζητώντας μια μικρή Αμερική εμπνευσμένη από τον Robert Frank και τους Αμερικανούς. Αυτό είναι το νόημα αυτού του έργου που παρακαλούσε να βγει.

Πηγή: Street Photographer Foundation