Όσο κι ακούγεται συνηθισμένο και κλισέ η σχέση μου με τη φωτογραφία ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν από την εφηβική μου ηλικία ακόμα. Η φωτογραφία είναι ζωή, είναι στιγμές και το γεγονός ότι μπορούσα ν' αποτυπώσω τη ζωή και να κρατήσω τις στιγμές αυτές τα χρόνια εκείνα στο χαρτί ήταν για μένα κάτι μαγικό. Στην αρχή όλα αποτελούσαν πηγή έμπνευσης και πεδίο δράσης. Τοπία, λουλούδια, ζωάκια, στιγμές σχολικές, στιγμές από την οικογενειακή ζωή οτιδήποτε μου κέντριζε το ενδιαφέρον ήταν αφορμή για να πατήσω το κουμπί της φωτογραφικής μηχανής και να το κρατήσω για πάντα ζωντανό. Η φωτογραφία του δρόμου ήταν ένα στοίχημα και συγχρόνως μια μεγάλη πρόκληση για μένα. Το να καταφέρεις να απαθανατίσεις πλάνα από την καθημερινή ζωή, από την κίνηση των περαστικών στο δρόμο χωρίς να γίνεις αντιληπτός με διακριτικότητα και σεβασμό σ' αυτό που εκτυλίσσεται τη δεδομένη στιγμή μπροστά σου είναι κάτι μαγικό. Είναι κάτι μαγικό γιατί έχεις μόνο μία ευκαιρία, μία ευκαιρία να πιάσεις τη στιγμή και να την κρατήσεις για πάντα. Πολλές φορές μπορεί ο φωτισμός να μην είναι σωστός, μπορεί το κάδρο να μην είναι σωστό, μπορεί να είναι λίγο κουνημένη αλλά η ιστορία που θα σου πει είναι μοναδική. Η φωτογραφία δρόμου είναι η ζωή στην πραγματική της διάσταση χωρίς προσπάθεια ωραιοποίησης και καθεμία αφήνει στο θεατή που θα τη δει χώρο να πλάσει με τη φαντασία του μια ολόκληρη ιστορία βλέποντας τη μία ιστορία που μπορεί να κρύβει χαρά, λύπη, θυμό, οργή, συγκίνηση, ευαισθησία, μια ιστορία που κρύβει μόνο αλήθειες.
Σημαντικά είναι όλα τα είδη φωτογραφίας το καθένα για το δικό του ξεχωριστό λόγο. Από τη στιγμή που κέντρισαν το ενδιαφέρον του φωτογράφου με οποιοδήποτε τρόπο σημαίνει ότι καθεμιά απ'αυτές έχει και τη δική της ιστορία να σου πει. Αν θα έπρεπε να το εξειδικεύσω θα έλεγα ότι για μένα πιο σημαντικές είναι οι φωτογραφίες που αποτυπώνουν την πραγματικότητα την καθημερινή ζωή, όσο σκληρές κι αν είναι αυτές κάποιες φορές και έχουν να μας περάσουν ένα μήνυμα.
Τα μέρη που προτιμώ για λήψεις είναι οι πολυσύχναστοι δρόμοι, εμπορικά κέντρα, βαγόνια τρένων, σταθμοί μετρό και ηλεκτρικού, στάσεις λεωφορείων, καταστρώματα πλοίων, πλατείες, συναυλίες, διαδηλώσεις, οτιδήποτε αποτυπώνει τη ζωή στην καθημερινότητα. Ένα βλέμμα, μια γκριμάτσα, ένα χαμόγελο, ένα νεύμα, μια κίνηση του σώματος μπορούν ν' αποτελέσουν το ερέθισμα για κλικ. Το γεγονός ότι δεν πρέπει να γίνω αντιληπτός από το θέμα μου με εξιτάρει ακόμα περισσότερο. Τον τελευταίο χρόνο του εγκλεισμού το μπαλκόνι μου, που είναι στον 7ο όροφο και ακριβώς πάνω από κεντρικό δρόμο, αποτέλεσε για μένα μια ευχάριστη έκπληξη και μου έδωσε μοναδικές λήψεις.
Η φωτογραφία δρόμου όσο κι αν φαίνεται απλή στην ουσία είναι από τα δυσκολότερα είδη γιατί πολύ απλά έχεις μόνο μία ευκαιρία για ένα κλικ. Πρέπει, χωρίς δεύτερη σκέψη, να αποτυπώσεις στη στιγμή αυτό ακριβώς που συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου. Δεν υπάρχει χρόνος, δεν υπάρχουν κανόνες. Αυτή άλλωστε είναι και η μαγεία της ν' αποτυπώσεις τη στιγμή και να μυήσεις το θεατή στην ιστορία που του δείχνει το κάδρο, να μπει μέσα στο θέμα, να γίνει κομμάτι του και να το νιώσει τόσο δυνατά σα να το ζει και ο ίδιος. Από τους διάσημους φωτογράφους δρόμου πηγή έμπνευσης είναι η ματιά και η αποφασιστικότητα του κλικ του Henri Cartier-Bresson, τα πορτραίτα και αυτοπορτραίτα της Vivian Maier, η φωτογραφική πληρότητα του André Kertesz και οι εκπληκτικές ατμοσφαιρικές φωτογραφίες με έντονες σκιές του Fan Ho.
Προσπαθώ όσο αυτό είναι εφικτό η λήψη που θα κάνω να είναι τέτοια ώστε να χρειάζεται τη λιγότερη επεξεργασία μετά και η περικοπή να είναι από ελάχιστη έως καθόλου. Η επεξεργασία που γίνεται στη συνέχεια στο lightroom ακολουθεί τα βασικά όσον αφορά το φωτισμό,το contrast και το sharp.
Επειδή η φωτογραφία δρόμου απαιτεί διακριτικότητα, στην ουσία πρέπει να είσαι αόρατος, χρησιμοποιώ μικρά σώματα μηχανών και φακών. Τα τελευταία χρόνια μετά από αρκετούς πειραματισμούς με διάφορες γνωστές εταιρείες φωτογραφικών μηχανών κατέληξα στη Fuji Film η οποία μου προσφέρει τα χρώματα που ταιριάζουν σε μένα, μικρά και ευέλικτα σώματα με τους αντίστοιχους φακούς κι ένα ακαριαίο και ακριβές auto focus που είναι απαραίτητο στη φωτογραφία δρόμου. Επίσης επειδή ακόμα και τώρα εξακολουθούν να με γοητεύουν οι λήψεις με φιλμ χρησιμοποιώ μια Rollei 35T και μια Nikon FM2.
Παρόλο που όλες οι λήψεις είναι έγχρωμες στις περισσότερες απ'αυτές τη στιγμή που κάνω το κλικ γνωρίζω εκ των προτέρων ότι αυτή θα μετατραπεί σε μαυρόασπρη στη συνέχεια. Η προτίμηση μου αυτή οφείλεται στο θαυμασμό μου για τις φωτογραφίες δρόμου των μεγάλων φωτογράφων της εποχής του φιλμ, στην αφαιρετικότητα που μας δίνει το μαυρόασπρο και στα συναισθήματα που σου βγάζει.
Ορμώμενος από τη μεγάλη μου αγάπη για τη φωτογραφία δρόμου αυτό που πραγματικά θα ήθελα πολύ και αποτελεί συγχρόνως όνειρο ζωής για μένα είναι να μπορέσω να κάνω ταξίδια σε μακρινούς προορισμούς για να μπορέσω ν' αποτυπώσω με το φακό μου ιστορίες από ανθρώπους με διαφορετικό πολιτισμό, κουλτούρα, συνήθειες από τη δική μας καθημερινότητα. Όσο γι'αυτό που μου έχει λείψει πολύ τον τελευταίο χρόνο του εγκλεισμού είναι η ελευθερία να μπορώ να μετακινηθώ σ'όποια περιοχή θέλω, ότι ώρα θέλω κι όσο χρόνο θέλω,να λιώσω στο περπάτημα και να φωτογραφήσω αβίαστα χωρίς περιορισμούς
https://www.ifocus.gr/magazine/fotografika-portfolios-synenteykseis/3033-omiros-kazaniatoras#sigProId70a64f7fcc