Έχετε προσέξει ποτέ παιδάκια που μαζεύονται για να παίξουν;
Αρχικά συζητάνε για τους κανόνες του παιχνιδιού, ορίζουν το γήπεδο, “μέχρι το πεύκο και την κολόνα είναι μέσα, κάτω από το πεζοδρόμιο έξω”, ορίζουν και το στόχο του παιχνιδιού, ”η ομάδα που θα πετύχει πρώτη 5 γκολ, 11 πόντους”, ή μέχρι τελικής πτώσεως, και αρχίζουν να παίζουν με όλη τους την καρδιά. Τα κορίτσια, έχω παρατηρήσει, ότι συζητάνε λίγο περισσότερο για τη διαδικασία αλλά ίσως αυτό να τις διασκεδάζει πιο πολύ.
Κάθε παιχνίδι για να προσφέρει απόλαυση χρειάζεται πλαίσιο, στόχο και προσήλωση. Η επίτευξη του γκολ, της πρωτιάς, είναι κορυφαία στιγμή και προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση, αλλά ας σκεφτούμε και τα παιχνίδια που λήγουν ισόπαλα 0-0, ή στο κρυφτό όσους τους βρίσκουν- και πάλι η συμμετοχή στο παιχνίδι είναι χαρά από μόνη της.
Παρεμπιπτόντως, το κρυφτό είναι το αρχετυπικό, το πρώτο παιχνίδι, που κάνει τα μωρά να ξεκαρδίζονται, όταν κρύβεις το πρόσωπό σου και το αποκαλύπτεις αμέσως μετά.
Στην ινδική κοσμολογία από το κρυφτό που παίζει ο Θεός με τον εαυτό του, καθώς κρύβεται στα χίλια πράγματα και πρόσωπα του κόσμου, γεννιέται η πλάση. Και κρύβεται τόσο καλά, θεός είναι, που ξεχνιέται για αιώνες στους ρόλους του, ξεχνάει τον εαυτό του, μέχρι κάποια στιγμή να ξυπνήσει και το παιχνίδι να πάρει τέλος - μέχρι να ξαναρχίσει.
Έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα ότι ο φωτογράφος πρέπει να διατηρεί μέσα του αυτή την χαρά του παιχνιδιού, την απόλαυση που προσφέρει η διαδικασία της φωτογράφισης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεται να έχει καλές φωτογραφίες. Ίσα-ίσα αυτός είναι ο στόχος του, κάθε φωτογραφία του να είναι πιο εύστοχη, πιο προσωπική, πιο φρέσκια. Είναι επιδίωξη κάθε καλλιτέχνη να μεγαλώσει το γήπεδο της τέχνης του, να ανοίξει καινούργιους εκφραστικούς δρόμους. Κι αν συμβεί κάποια πετυχημένη φωτογραφία του να πατάει σε καινούργιο έδαφος, είναι το παιχνίδι στα καλύτερά του.
Η ισορροπία είναι δύσκολη. Εμπλέκομαι πλήρως με ό,τι κάνω, προσπαθώ να πετύχω το καλύτερο, παίρνω απόλαυση από την εμπλοκή μου, και ταυτόχρονα, δεν με βασανίζει η επίτευξη, που τόσο πολύ τη θέλω.
Η φωτογραφία εύκολα απογοητεύει.
Είτε γιατί οι καλές φωτογραφίες είναι σταγόνα στον ωκεανό των αδιάφορων και μέτριων, είτε γιατί η ίδια η φωτογραφική διαδικασία είναι ασυνεχής - και φαίνεται να είναι χαλαρά δεσμευτική.
Ένα βιβλίο, ένας πίνακας, μία ταινία, θέλουν τον χρόνο τους για να δημιουργηθούν, ένα ποίημα μπορεί να ξαναδουλευτεί, η φωτογραφία είναι άπαξ, ή είναι ή δεν είναι.
Έτσι από απογοήτευση ή χαλαρότητα, μπορεί κάποιος να σταματήσει να φωτογραφίζει .
Υπάρχουν και αυτοί-ανάμεσά τους κι εγώ-που συντηρούν μία μακροχρόνια σχέση με τη φωτογραφία...Σταθερή!
Ευτυχώς είναι και οι άλλοι ...
Ο Ανδρέας Σχοινάς, ο Παναγιώτης Ανδριώτης, δύο φίλοι που σκέφτηκα πρόχειρα, ανάμεσα σε πολλούς άλλους. Φωτογράφοι που μετά από χρόνια, απολαμβάνουν να φωτογραφίζουν, εξελίσσονται χωρίς να το επιδιώκουν και δημιουργούν ένα δικό τους φωτογραφικό σύμπαν.
Είμαι όμως σίγουρος πως χαίρονται τη Φωτογραφία περισσότερο από τις σπουδαίες φωτογραφίες τους.
Δείτε περισσότερα για τον Ανδρέα εδώ, παρακολουθήστε το βίντεο που έφτιαξε ο Παναγιώτης με φωτογραφίες από το Γηροκομείο του Βόλου, και διαβάστε περισσότερα για την ιδέα του θεϊκού κρυφτού στην ινδική φιλοσοφία.