Τη δεκαετία του ’70, ο φωτογράφος του πρακτορείου Magnum Ian Berry ξεκίνησε να δουλεύει πάνω στην απεικόνιση της ζωής στην Αγγλία. Το “English” είναι ένα ντοκουμέντο της κουλτούρας και των παραδόσεων σε μια μεταβατική περίοδο. Εδώ, ο φωτογράφος μας αφηγείται πώς –ενώ εργαζόταν σε ένα πρόγραμμα του BBC σχετικά με τον πρωτοπόρο Άγγλο φωτογράφο Francis Meadow Sutcliffe – τράβηξε ένα από τα πιο αγαπημένα του πορτραίτα της Βρετανικής ζωής στο Whitby, του Yorkshire.
Τι συμβαίνει στη φωτογραφία αυτή;
Είναι ένα κυριακάτικο πρωινό στο Whitby του Yorkshire. Δούλευα πάνω σε ένα λεύκωμα, το “English”, όταν επέστρεψα από την Νότια Αφρική για να μείνω στη χώρα αυτή.
Το BBC ήθελε να κάνει μια ιστορία για τον φωτογράφο Sutcliffe στο Whitby. Ήθελα να παρουσιάσω το έργο του και ένας σύγχρονος φωτογράφος να φωτογραφίσει στην πόλη του, έτσι πήγα για να φωτογραφίσω. Εάν παρατηρήσεις προσεκτικά, θα δεις ένα τρίποδο κι αυτός είναι ο εικονολήπτης του BBC που τραβάει εμένα.
Αυτό είναι ένα πολύ δημοφιλές μέρος για να θαυμάσεις τη θέα της πόλης, κι ένα πρωινό Κυριακής, εάν έχει ηλιοφάνεια, οι άνθρωποι πάνε εκεί είτε για πικνίκ είτε για να χαζέψουν. Πήγα εκεί και περιπλανιόμουν τριγύρω. Ο εικονολήπτης ήταν πολύ συμπαθητικός. Είχα κάνει μερικές δουλειές για την τηλεόραση και έχεις έναν εικονολήπτη που κυκλοφορεί πίσω από τον ώμο σου, το οποίο σημαίνει πως δεν μπορείς να φωτογραφίζεις συνέχεια – αλλά ο τύπος ήταν πολύ καλός, τραβούσε με τηλεφακό, έτσι εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να τραβήξω κάποιες επιπλέον φωτογραφίες για το “English”.
Οι τραγιάσκες άρχιζαν να είναι εκτός μόδας, είδα αυτόν τον άνθρωπο και σκέφτηκα πώς να δείξω ότι τα πράγματα αλλάζουν. Τον παρατηρούσα και ξαφνικά ένας άλλος ξάπλωσε πίσω του κι άρχισε να μασουλάει ένα άχυρο, οπότε σκέφτηκα ότι λειτουργούσε καλά ως εικόνα, όσο αφορά αυτό που έψαχνα. Έδειχνε τη χαλαρή διάθεση των Εγγλέζων, και ένα μέρος της πόλης στο βάθος.
Τι συμβαίνει έξω από το κάδρο;
Πολλοί άνθρωποι κάθονται κάτω στο έδαφος.
Εάν δεν είχες τραβήξει τη συγκεκριμένη φωτογραφία, τι θα έκανες εκείνη τη στιγμή;
Θα βρισκόμουν σε κάποιο άλλο μέρος φωτογραφίζοντας για το “The English”. Είχα ένα συμβόλαιο εκείνη την περίοδο με το «The Observer», έτσι στο ενδιάμεσο των θεμάτων που έκανα για αυτούς, τριγύριζα φωτογραφίζοντας για το “English”. Φωτογράφισα ολόκληρο το λεύκωμα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Την ίδια περίοδο, έλαβα μια χορηγία από το Συμβούλιο Τεχνών της Whitechapel Gallery να φωτογραφίσω το Whitechapel. Ήμουν ο πρώτος φωτογράφος που έλαβε χορηγία από το Συμβούλιο Τεχνών.
Πες μας κάτι που δεν ξέρουμε.
Την περίοδο εκείνη, το Whitechapel Gallery δεν είχε οργανώσει ποτέ μια έκθεση φωτογραφίας και η γραμμή τους ήταν να εκθέτουν πίνακες, γλυπτά και γενικά έργα τέχνης, αλλά οι ντόπιοι δεν τα επισκέπτονταν. Σκέφτηκαν ότι αν διοργάνωναν μια έκθεση φωτογραφίας όπου θα απεικονίζονται οι ίδιοι οι ντόπιοι, αυτό θα έλκυε αρκετό κόσμο, κάτι που όντως έγινε. Κόσμος ήρθε και έλεγαν ‘Ω, κοίτα, εκεί είναι η θεία Μάρθα’. Έτσι μπόρεσα να συνοψίσω το όλο θέμα και μου ζητήθηκε από το «Penguin’s Longman» να κάνω το βιβλίο. Δούλεψε τέλεια.