Μια προσωπική εξομολόγηση της Τζάκι Κένεντι, αποκαλύπτει στο βιβλίο της «Touched by the Sun», η συγγραφέας Κάρλι Σιμόν, η οποία υπήρξε στενή φίλη της συζύγου του Ωνάση. Αποσπάσματα του βιβλίου αναδημοσιεύει η Daily Mail. Συγκλονιστικό είναι το κομμάτι που αφηγείται στη Σιμόν την απιστία του Αριστοτέλη Ωνάση με την Κάλας, τονίζοντας ότι η σχέση του άλλαξε όταν τη γνώρισε. Η ίδια η συγγραφέας εξομολογείται ότι αν την γνώριζε νωρίτερα δεν θα την άφηνε να τον παντρευτεί. «Θα έβρισκα τρόπο να χαλάσω τη σχέση» τόνισε. Πριν συναντήσει την Κάλας, λουζόταν με κολόνια κι ας διαρκούσε το ταξίδι του 6 ώρες. Η Τζάκι που γνώριζε για την παράνομη σχέση τους, ήξερε καλά ότι η υπερβολική χρήση κολόνιας σήμαινε ακόμα μια δικαιολογία για ένα δήθεν επαγγελματικό ταξίδι. «Όταν με βαρέθηκε, βρήκε καταφύγιο στην Κάλας» φέρεται να είπε στην φίλη της. «Έβλεπε τον εαυτό του σαν τον Οδυσσέα, και δεν ήμουν εγω αυτή που τον αμφισβητούσα. Είχα μεγάλη ανάγκη από ασφάλεια και προστασία, κυρίως για τα παιδιά μου και ο Αριστοτέλης μπορούσε να μου την προσφέρει. Αυτή είναι η τάση της γυναίκας, να προστατεύει με κάθε τρόπο τα παιδιά της». Όπως αφηγείται η Σιμόν στον βιβλίο της, ο Ωνάσης δεν ήθελε να παρατήσει την Τζάκι, ελπίζοντας μέχρι το τέλος ότι ήταν η γυναίκα που ονειρευόταν την εποχή που την παντρεύτηκε.
-Μυρίζεις έντονα πάλι
-Ξέρεις ό,τι μας βασανίζει
είναι βελόνα που τσιμπάει το προσκεφάλι
Μία σαν τη Τζάκι
Φοράω τα μαύρα μου γυαλιά που είναι σα μάσκα – νομίζω όλοι με θυμούνται έτσι
-χωρίς τα γυαλιά δεν μπορείς;
Θα μου πεις
Με προστατεύουν από τον ήλιο
Άμα ταραχθώ, δεν θα φανώ
-ξέρεις πάντα επιστρέφω σε σένα
Να είσαι πάντα εδώ
Έβγαζα τα πουκάμισα έξω από το διαμέρισμα μετά
Πολλά τα χάριζα
Κι ας ήταν τα ακριβότερα λινά
-Είσαι σίγουρη πως δε ζηλεύεις;
Δεν είναι η ζήλεια που με έτρωγε
αλλά οι μυρωδιές
Σκεφτόμουν ότι έτσι μύριζε η Μαρία
Τα πόδια της, ο ιδρώτας στις μασχάλες της, στο πάνω χείλος
Μόνο που σας σκέφτομαι με πιάνει ρίγος
«Πέταξες πρώτα δίπλα μου
και ύστερα μακριά μου
Κι εγώ φορώ σκούρα γυαλιά
μη δεις τα δάκρυα μου
Πολύ μελό για ένα πουκάμισο λινό
Το σε θέλω εδώ
δε σημαίνει
κατ’ανάγκη
σ’αγαπώ»
Μία σαν τη Μαρία
Έχασα τη φωνή
τόσα κιλά
Κι εσένα μαζί
Τι σ’ έκανε να στραφείς στην επιστροφή;
Κάθε φορά μύριζε η σκάλα εκείνο το παλιό άρωμα του ζιβανσύ
Μία μέρα που μου έλειπες πήρα ένα μπουκάλι
Και ήπια λίγο
Μέθυσα
Είσαι το δικό μου κρασί.
Ένας σαν τον Ωνάση
Η Βιολέτα
Η Νόρμα και η Τσο-Τσο-Σαν.
Για μένα όλες
Εσύ.
Είναι η γλώσσα;
Είσαι το δικό μου μέρος
Η Μαρία μου
Ένα μυθικό Νησί
Επιστρέφω μέσα σου
να κρυφτώ
Σαν μικρό παιδί