-Βρίσκεσαι σε κτίριο άγνωστο
και ανοίγεις πόρτες,
είπε ο Γιάνγκ στη Ραχήλ
-Τι βλέπω; έλα γιατρέ,
μπορείς καλύτερα απ'αυτό
είσαι προβλέψιμος εδώ,
του είχε πει
-Και είναι κακό;
"έβλεπε συχνά πρόσωπα αγαπημένα
σε περιστάσεις
αταίριαστες
με το χαρακτήρα τους.
Tελικά του είπε"
-Παραδείγματος χάριν,
επέμενε
-Βλέπω τη μητέρα μου με μπλε
πανκ μαλλιά
να μου χαμογελά.
Και τα πόδια μου γίνονται ελαφρά.
Προχωράω και ανοίγω την τελευταία πόρτα...
-Διστάζεις...
-Βλέπω τον Τάδε με κάποια αγκαλιά.
"ήθελε να τη ρωτήσει είναι ο Τάδε
ο Γουάιλντ ή εγώ,
μα σταμάτησε το τελευταίο λεπτό"
-Και μετά;
-Κλείνω την πόρτα
και φεύγω,
δεν μένω στο διάδρομο ούτε στιγμή
θα έπρεπε να σου/του είμαι αρκετή!
Ο Γιάνγκ
Περπάτησε ώρα αρκετή στην εξοχή
σταμάτησε η βροχή
Να περάσεις το πάρκο έλεγε το gps
για τους πεζούς
-Δάσος θα έλεγα
-Στρίψτε αριστερά,
περάστε τα δένδρα
Προσοχή!
(τον ειδοποίησε μέχρι και η μηχανή)
Το έσβησε και βρέθηκε μ'ένα κτίριο μπροστά του
που
είχε κάπου ξαναδεί.