Η Αλίκη έφυγε και άρχισε να περπατάει με μανία,
το φίλτρο δεν έλεγε να ξεθυμάνει
χόρευε στο στομάχι της μαζί με τις μαργαρίτες που είχε πιεί.
-Έκτακτα το μόνο που μας έλειπε είναι η βροχή,
μουρμούρισε όταν μία σταγόνα
έσκασε στη μύτη της,
κρύο φιλί.
Έβγαλε ένα άδειο μπουκαλάκι από την τσάντα της και στάθηκε.
Όταν γέμισε έγραψε στην ετικέτα με μπλε στυλό
"Το βράδυ που αρνήθηκα να γιατρευτώ"
και το φύλαξε δίπλα στο κινητό.
Μπήκε στο μετρό να πάει στα προάστια όπου είχε αφήσει το ασημένιο αυτοκίνητο.
Στο τρένο μαζί μπήκε και ένας τύπος που άρχισε να παίζει τρομπέτα
"Do it the hard way"
Και όπως συμβαίνει σ'αυτές τις περιπτώσεις όταν κατέβηκε από το τρένο
η μουσική συνέχισε να την ακολουθεί.
Μπήκε στο αυτοκίνητο και έπεσε πάνω στο τιμόνι
να ξεκουραστεί.
-Τα αεροπλάνα είναι για να τα χάνουμε καμιά φορά,
είπε ο Γιάνγκ και κοίταξε τον ουρανό
Και έχασε την πτήση του,
με μία απόφαση που πήρε
ενώ περπατούσε στα σκοτεινά.
Γύρισε στο ξενοδοχείο και ζήτησε να μείνει
μία ακόμη βραδιά.
- Πάλι Μονόκλινο;
-Τρίκλινο! είπε σαρκαστικά
μέσα του
Ο Γουάιλντ Η Αλίκη και Εγώ.
-Ναι,
μόνος,
θα κοιμηθώ.