-Όλες οι ιστορίες κάπου πάνε,
της έλεγε ο Γουάιλντ
-Ναι, έρχονται τα βράδια
σε μένα όταν έχω αυπνίες
και μου μιλάνε.
-Και τι τις κάνεις τότε;
-Τις διορθώνω,
τις μαλώνω
τις παρακαλώ
να με επισκέπτονται
τις νύχτες
να με σκεπάζουν
για να κοιμηθώ.
"H απόσταση μεταξύ 2 γεωγραφικών σημείων
μετριέται με αναπνοές-
ξεκίνησε να γράφει
ο Γουάιλντ
Ήρθα να σε βρω,
και αποφάσισα να μείνω εδώ.
Πρεπει να θεραπευτώ
για να θεραπεύω.
Ο Καρλ (ο δικός μου γιατρός)
λέει ότι είμαι πολύ αυστηρός.
Μπορεί και να είμαι,
μα το έχω ανάγκη
αυτόν τον καιρό.
Περιμένω με κομμένη την ανάσα
Με την απόσταση να μετρηθώ"
Το ξαναδιάβασε
-Είναι φθηνό, μουρμούρισε,
προκλητικά συναισθηματικό.
Το έσχισε
και πέταξε τα κομμάτια
από το παράθυρο.
-Αν μπορούσε ένα χαρτάκι άγραφο
λευκό να σε φτάσει,
Θα μου έφτανε, θαρρώ.
-Πόσο γάλα;
-Λίγο
-Τόσο;
-Ναι
-Σας έκανα να περιμένετε, είπε η Ραχήλ στον Καρλ.
Κοίταζα τα κείμενα σας για τη Μνήμη
έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.
"Ανοιξε το βιβλίο και έπεσε από μέσα του ένα
κομμάτι χαρτί
διπλωμένο σαν πουλάκι
Οριγκάμι"
-Δεν είναι δικό μου το χαρτί, Ραχήλ
δε διπλώνω.
Ξεδιπλώνω
τους άλλους!
-Ποιός το πέταξε τότε
εδώ...
-Φτάνει να μην το έχασε κάποιος
-Δεν χάθηκε,
βρέθηκε
σας διαβεβαιώ.