"Είχε πολλές φορές συναντήσει τον ίδιο συλλογικό φόβο
σε συνεδρίες ως ψυχαναλυτής
ο Γουάιλντ.
Ξυπνάς σε
δωμάτιο νοσοκομείου
και δεν θυμάσαι τίποτα"
-Εγώ τα θυμάμαι όλα!
είπε στον Καρλ στο τηλέφωνο.
-Γύρνα πίσω,
τότε
-Δεν μπορώ είμαι ακινητοποιημένος εδώ.
-Πρώτη φορά
-Ναι
-Και τι θα κάνεις;
"Εβαλε το μπουρνούζι που κρέμονταν στην ντουλάπα
κοίταξε έξω, μετά άρχισε να ψάχνει το δωμάτιο
σε μία άκρη βρήκε σελίδες
σκόρπιες
ήταν κριτικά δοκίμια για τον Ταρκόφσκι.
- πάντα έβλεπα τον εαυτό μου σαν χαρακτήρα του σινεμά.
Άπλωσε τα χαρτιά στο κρεβάτι
είχαν διορθώσεις της,
οι πιο πολλές στο Σολάρις.
Διόρθωνε εκείνη,
όταν έβλεπα την ταινία στη Νέα Υόρκη
Εβλεπε τα γράμματά της και χαμογελούσε
-θα μπορούσα να είμαι ο Κρις στο Σολάρις
σε μία σκηνή.
-Αν ήσουν χαρακτήρας σε ταινία
ποιά θα ήσουν;
-Υποθέτω η Ραχήλ
-Μα είσαι αυτή
-Οχι είπε γελώντας,
η Ρέιτσελ
στο Μπλέιντ Ράνερ
-Η Ρέπλικα;
Είναι το θέμα της μνήμης πάλι;
-Ναι, και
η ποιητική του τέλους
η Ρέιτσελ είναι ρέπλικα διαφορετική
"Ολες εκείνες οι στιγμές θα χαθούν όπως τα δάκρυα στη βροχή"
Κοίταξε έξω από το παράθυρο
και χαμογέλασε στη συνάδελφό της
-βρέχει
ήρθε από τα λόγια της ταινίας η βροχή!
και γέλασαν.
Σε λίγο θα δούμε και την κουκουβάγια από την πρώτη συνάντηση της Ρέιτσελ με τον Ντέκαρτ
-Ηταν αληθινή;
είχε ρωτήσει εκείνος
"όταν ακούσεις κουκουβάγια
το βράδυ είναι κακό
σημάδι"
Θυμηθηκε τη μητέρα του να λέει.
είχε πετάξει ένα κουρέλι έξω
για να ξορκίσει το κακό.
Τώρα έβλεπε απέναντι του
μία ολόλευκη κουκουβάγια,
φάντασμα
μικρό
στο δένδρο έξω
δεν κουνιόταν καθόλου.
-Γιατί δε φεύγεις;
Ξενυχτάς
όπως εγώ