" Όταν τα θυμήθηκε όλα,
ήθελε ν' αλλάξει μερικά"
-Έτσι δεν γίνεται πάντα;
-Δεν ξέρω αν μπορείς ν'αλλάξεις προς τα πίσω,
έστω να σταματήσεις μία στιγμή,
μία ματιά...
-Όπως το φριζ φρέιμ
-Ναι αλλά η ζωή
Γουάιλντ, δεν είναι σινεμά.
-Μου αρέσουν οι ταινίες του Γκοντάρ, είπε η Ραχήλ
και να μιλάω γαλλικά.
-Μα ήξερες παλιά;
-Σε ποιό χρόνο;
στον αληθινό;
-Μιλάς
όπως στο σινεμά.
Αρχισε να λέει σιγά το ποίημα του Ελυάρ
από το Άλφαβιλ.
"Στρεφόμουν σε σένα, στρεφόμουν ατέλειωτα στο φως
Το φως στην αγκαλιά σου επινοούσε την ομίχλη"
-'Εχει ομίχλη στη Νέα Υόρκη αυτή την εποχή
-Ναι, δεν σας αρέσει;
-Αν πω ναι ή όχι τι συμπέρασμα θα βγει;
-Δεν ήταν ψυχαναλυτική ερώτηση
-Μου αρέσει το φως:
να μπορώ,
να κρίνω,
να ζεσταθώ.
-Κι εγώ
-Κι εσύ τί; ρώτησε η νοσοκόμα
που κεντούσε σκυφτή.
-Κρυώνω λίγο.
-Είναι η ομίχλη,
είπε και τρύπησε το δάχτυλο της με τη βελόνα
-Το αίμα δε φεύγει από τα λευκά
Πρέπει να το πετάξω τώρα...
-Μπορώ να το κρατήσω;
-Τι να το κάνεις;
-Να ζεσταθώ
μέχρι να βγει ο ήλιος.
"Ενώ ήταν ξαπλωμένος,
άνοιξε η μύτη του
γέμισε το μαξιλάρι του καναπέ αίματα
και αυτός δεν κούναγε"
-Έχω να το πάθω από παιδί
Θα παρω το μαξιλάρι να το καθαρίσω
-Δεν είναι ανάγκη
-Θα βγεί ο λεκές,
είπε ο Κάρλ
-Κι αν όχι;
Θα έχετε στις αφηγήσεις των ασθενών
να κοιτάτε
λίγο από το αίμα μου
-Φεύγει, με λίγο νερό
όσο είναι ακόμα ζεστό.