-Ποιό είναι το αγαπημένο σας χρώμα;
-Εξαρτάται.
Τώρα λόγου χάρη, είναι το βαθύ μπλε
σαν τον ουρανό
πριν να νυχτώσει.
Μου αρέσει να πετάω βράδυ
-Σαν όνειρο.
-Ναι, σαν
είπε ο Γουάιλντ που άρχισε να βαριέται τον ψυχαναλυτή,
αυτά ρωτάω κι εγώ στις συνεδρίες μου;
Και τι απαντάνε;
Μερικές απαντήσεις είναι τόσο στερεότυπες!
Έγινα στερεότυπο.
Τα χέρια της ήταν γεμάτα μπλε σημάδια
Είχε σπάσει η αμπούλα της πένας της
-Ποιός γράφει πια με μελάνι;
-Εγώ,
είπε η Ραχήλ
και κοίταζε τις σταγόνες
μαγεμένη στο λευκό χαρτί
αυτό λοιπόν έκανα
Ηταν τόσο χαρούμενη, που μία σταγόνα
μελάνι έγλειψε
κρυφά.
Έδειξε τη γλώσσα της
στη νοσοκόμα.
Τρόμαξε και της έλεγε
"αλλεργική αντίδραση
κάτι σε πείραξε"
Τα μπλε χάπια, της είπε η Ραχήλ
-Μυρίζει μελάνι
-Ναι, είναι ένας τυπογράφος
εδώ λίγο πιο κάτω
είπε ο Καρλ αν και τώρα τελευταία
δεν έχει πολύ δουλειά
-Θα ήθελα να γράφω τις ιστορίες μου
σε παλιό χαρτί
-Μα τις λέτε
-Μπορεί πλέον να μην αρκεί.
"Ξενύχτησε πάνω στο χειρόγραφο του.
Ποιός γράφει σε χαρτί πια;
κάθε φορά που διόρθωνε έλεγε:
Συγνώμη.
-Ποιός Θα σε συγχωρέσει;
Οι λέξεις;"
Διόρθωσε τη γραβάτα του και βγήκε έξω
-Γιατί πρέπει να του τα λέω όλα;
Αν δεν υπήρχε ο ψυχαναλυτής
στην ιστορία
να με διορθώνει,
θα την ξανάβλεπα
ποτέ;