Ως εκπαιδευτικός, είμαι αρκετά εξοικειωμένη με τον ρόλο και τη σημασία του παιχνιδιού στην ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών και της αισθητικής τους καλλιέργειας.
Παρ’ όλα αυτά, μπήκα στο φωτογραφικό παιχνίδι με πολλή περιέργεια, αλλά και αρκετή δόση αμηχανίας, κρατώντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι ο παιγνιώδης και πειραματικός χαρακτήρας της διαδικασίας της φωτογράφισης, μέσω του αναπάντεχου και του τυχαίου, θα με βοηθούσε στη βαθύτερη κατανόηση του φωτογραφικού μέσου σε σχέση με τον εαυτό και τη δημιουργική διαδικασία, όπως το θέτει ο δάσκαλος - εμψυχωτής Αχιλλέας Νάσιος.
Αυτό, τελικά, που βίωσα μέσα από το φωτογραφικό παιχνίδι, νομίζω ότι αποδίδεται πλήρως με τη θέση του Σίλλερ:
«Ο άνθρωπος παίζει μόνον, όπου είναι άνθρωπος με την πλήρη σημασία της λέξης, και είναι μόνον εκεί εντελώς άνθρωπος, όπου παίζει.»