Αφημένα
Αμίλητα
Γερτά από τον αδυσώπητο αγέρα.
Ξερόδενδρα
Μουσκεμένα
Μέσα στη γη,
Ριζωμένα βαθιά.
Ξεφυτρώνουν στο βράχο,
στο νερό,
πλάι στον τοίχο.
Ο ήλιος αλλάζει τις σκιές,
τα σχήματα παίρνουν την μορφή τους,
ακροβατώντας στα όρια πραγματικού και ονειρικού.
Μπροστά στην απεραντοσύνη της θάλασσας,
ψάχνουν ουρανό.
Αποζητώντας την αναγέννηση,
την φυλλωσιά τους.
Με καλούν
είναι ο συνδετικός μου κρίκος.
Τ αφήνω όλα πίσω κι ακολουθώ,
να γίνω δέντρο κι εγώ.
Δε θέλω να είμαι μόνος,
να περπατώ ζητώ ανάμεσα τους
ιστορίες να μου διηγηθούν.
Ν ανηφορίσουμε μαζί τους λόφους.
Να μου κρατάνε συντροφιά
γι΄αυτούς που φύγανε.
Μεγάλη η σιωπή,
κάτω από τον βαρύ τους ίσκιο.
Το θρόισμα τους κάλεσμα,
να πάρω μια βαθιά αναπνοή.
Ανάσα ζωής.
Μόλις ξύπνησα αδερφέ.
Πόσο μ΄ αρέσει η αυγή
ξανοίγει ο ουρανός.
Φωτίζεται ο δρόμος των δέντρων!
https://www.ifocus.gr/magazine/presentation/3478-o-dromos-ton-dentron-tou-antoni-giakoumaki#sigProId3c0836e106