Στα πρώτα φωτογραφικά κλικ μου αναρωτιόμουν αν ήταν μόνο μια ασυνείδητη ανάγκη που με οδηγούσε να θέλω να κάνω τις εικόνες (μου) αθάνατες. Σιγά σιγά όμως ανακάλυπτα και αισθανόμουν ότι η φωτογραφική μου δίψα και διαδικασία ενέχει μέσα της, μια αόρατη λύτρωση που μόνο η εικόνα σου δίνει, γιατί αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως η φωτογραφία είναι αυτή που σε κατέχει και όχι εσύ αυτή. Ο Freud είπε κάποτε ότι βλέπουμε επειδή αναζητάμε να δούμε "πίσω" από αυτό που βλέπουμε, αυτό που δεν βλέπουμε.
Στις φωτογραφίες (μου) νιώθω να βαδίζω σε ένα λεπτοφυές οριακό νήμα (border line) μεταξύ ρεαλιστικής ευκρίνειας και ασυναίσθητης (επιλεκτικής) απόκρυψης του εξωτερικού αλλά ίσως ασύνειδητα και ενστικτωδώς κυρίως και του εσωτερικού τοπίου των ανθρώπινων μορφών. Προκειμένου να απεικονίσω μέσω της εύθραυστης ασάφειας και αλλοίωσης των φωτογραφικών μου ανθρώπινων πορτραίτων, την ορατή (και αόρατη) πύλη προς μια "κάτω από τα πέπλα" ενδο-εξευρεύνησης ενός βαθύτερου και αείροου σύμπαντος (κόσμου) συναισθημάτων που ξεγυμώνονται σε κάθε φωτογραφικό κλικ (παρόν) το οποίο εμμονικά ακροβατεί ανάμεσα στη γείωση και απογείωση πραγματικότητας και ονείρου αλλά και ανάμεσα στην σαρκική (υλική) επιφάνεια και τον συγκοινησιακό βυθό της.
Φωτογραφίζω για να χάνομαι και να με βρίσκω, φωτογραφίζω για να με αφουγράζονται τα μάτια του εαυτού μου. Ή αλλιώς όπως πολύ εύστοχα και βαθιά γράφει η Alejandra Pizarnik όταν λέει:
The pleasure of losing yourself in the image forseen. I rose from my body and went out in search of who I am. A pilgrim of my self, I have gone to the one who sleeps in the winds of her country.
https://www.ifocus.gr/magazine/presentation/3034-h-eythrausti-asafeia-ton-portraiton-tis-vilmas-rodiou-vilma-rodiu#sigProId8e47914f25