"[...]όταν ο κόσμος, σχεδόν αμετάβλητος, θα εμφανισθεί στο μόνιμο φως της γιορτινής του μέρας, καθώς δεν θα υπόκειται πια στον νόμο της εργασίας, και το καθήκον, γι΄ αυτόν που επιστρέφει στο σπίτι του, θα είναι ελαφρύ, όπως ήταν το παιγνίδι στις διακοπές"
Theodor Adorno, Minima Moralia
Στα όνειρα υπάρχει η αίσθηση, όταν τελειώνουν πια και τα αναπολούμε, ότι περιβάλλονται από ομίχλη σαν να θυμόμαστε χωρίς να το συνειδητοποιούμε το ακινητοποιημένο μας κολύμπι στο αμνιακό υγρό.
Πολλές φορές η ομίχλη μας δίνει την εντύπωση ότι εμπεριέχει μια ζεστασιά είτε γιατί θυμόμαστε τον αέρα πάνω από το σκεύος που βράζει το νερό είτε περισσότερο την υγρασία που επαφίεται ο εαυτός όταν μας θωπεύει το ζεστό φιλί της ερωμένης ή η γλώσσα της γάτας- του σκύλου μας.
Στις πόλεις η ομίχλη δείχνει παράταιρη και παρόλο που τις εξωραίζει με το μυστήριο, προσδίδει συνάμα ένα μικρό τρόμο: ότι η (κίβδηλη) φυσική επικοινωνία του ανθρώπινου δικτύου επισκιάζεται από ένα εμπόδιο.
Έτσι -στο βάθος- η ομίχλη επενδύει τα πάντα με ευγένεια και μέσα στην ακαριαία μοναξιά της αναδύεται μια απόσταση στις ανθρώπινες σχέσεις που προσδίδει συνάμα μια φωτεινότερη προοπτική για το μέλλον τους.
Η ομίχλη έχει μια θηλυκή και μια αρσενική πλευρά. Στη δεύτερη περίπτωση κυριαρχεί ο φόβος, η σκιερή πλευρά στη σελήνη, η εμπόλεμη κατάσταση στον κόσμο.
Αλλά στην πρώτη, μια υπόσχεση ότι μετά θα μπορέσεις να χαϊδέψεις την εμπιστοσύνη που θα ξεπροβάλλει- μπορεί και με τη μορφή του δέντρου.
https://www.ifocus.gr/magazine/presentation/3001-aforismoi-gia-ena-egkomio-tis-omixlis#sigProId1643336639