Στη Θεσπρωτία, στο χωριό Γλυκή, αρχίζει το μονοπάτι για ν’ ανέβει κανείς τον ποταμό Αχέρωντα μέχρι ψηλά. Στις πύλες του Αδη.
ΣΤΗ ΣΚΑΛΑ ΤΗΣ ΤΖΑΒΕΛΑΙΝΑΣ
Αν θελήσει κάποιος να περάσει από τη “Σκάλα της Τζαβέλαινας”, είναι μάλλον αναπόφευκτο να μη βιώσει τον κάματο, τη δίψα από την κάψα του ήλιου και τη δροσιά της σκιάς των δέντρων. Το δώρο που του δίνεται, δεν είναι παρά η ευκαιρία του ματιού να πλανηθεί μέχρι πέρα, ψηλά. Ν’ αντικρύσει σημεία ιστορικάόπως το Κούγγι. Να θαυμάσει τ’ απόκρημνα βουνά του Σουλίου.
Για να φτάσει κάτω, στο ποτάμι, είναι υποχρεωμένος να πατήσει τα ίδια μονοπάτια με τους Σουλιώτες και τις Σουλιώτισσες, έτσι, βλέποντας τους γκρεμούς που έχει χαράξει το νερό του ποταμού μες τους αιώνες αναπόφευκτα κατανοεί τους λόγους για τους οποίους το Σούλι ήταν ένα απόρθητο φυσικό κάστρο.
Συνεχίζοντας το βάδισμα, γλυστρά κανείς από την ιστορία, όλο και πιότερο μέσα στα τρίσβαθα του μύθου. Φτάνοντας επιτέλους στο φαράγγι, αντικρύζει τα βράχια - περίτεχνα φυσικά γλυπτά - να δεσπόζουν. Το νερό έχει σμιλέψει επάνω τους την οδύνη των ψυχών. Κι αν καταφέρει κάποιος ν’ αφηθεί να φανταστεί, μπορεί να διακρίνει χίλιους κι άλλους τόσους μύθους, από εποχές αλλοτινές. Να δει αφηρημένες μορφές που αφηγούνται τον πόνο τους καθώς βούτηξαν αργά στη λησμονιά. Να δεί πως γίνεται το δέντρο ένα με την πέτρα. Να δει τη ζωή να γεννιέται από το τίποτα, αποκτώντας με σαφήνεια τη γνώση που μεταφέρει η εικόνα της ελπίδας που δε χάνεται ποτέ, στο πέλαγo.
https://www.ifocus.gr/magazine/presentation/2319-odoiporiko-stin-ellada-sti-skala-tzavelainas#sigProId51d11b5b78