Η διαδικασία της δημιουργίας μιας φωτογραφίας περιλαμβάνει (μεταξύ των άλλων) την αλληλεπίδραση του χώρου και του χρόνου αλλά κυρίως την διαχείρισή τους μέσα από το φακό του φωτογράφου. Η διαχείριση προκύπτει από στις προσωπικές επιλογές και ενέργειες του φωτογράφου˙ τους επιλεγμένους φωτισμούς, τις εναλλακτικές γωνίες, τα διαφορετικά κάδρα, τις διαφορετικές συνθέσεις, για να συνειδητοποιήσουμε τελικά πόσο εύπλαστη και προσωπική είναι η πραγματικότητα. Η μεταμόρφωση της «αντικειμενικής» πραγματικότητας προκύπτει από την υποκειμενικότητα του δημιουργού, κάθε δημιουργός βλέπει με τα δικά του μάτια.
Οι συνθήκες γέννησης της φωτογραφίας συχνά θυμίζουν τις συνθήκες μέσα από τις οποίες ξεπηδούν και τα χαϊκού˙ την σπιρτάδα, την οξυδέρκεια και την φυσικότητα. Πρόκειται για τη συντομότερη ιαπωνική ποιητική φόρμα που στην κλασική της μορφή αποτελείται από τρεις στίχους οι οποίοι στο σύνολό τους περιλαμβάνουν δεκαεπτά συλλαβές. Χαρακτηρίζονται από λυρική, χιουμοριστική διάθεση και συχνά περιέχουν το στοιχείο της έκπληξης. Στα χαϊκού η απλότητα και η ομορφιά των επιλεγμένων λέξεων και αντιθέσεων είναι καθηλωτική, ενώ συχνά το νόημα αποκτά δευτερεύουσα σημασία.
Ηχούν σαν μια φωτογραφία που διαιωνίζει τη στιγμή,
παγώνοντας μια δράση ή μια ανατροπή.
Ο ποιητής των χαϊκού όπως και ο φωτογράφος χρησιμοποιούν εντέχνως την καθημερινότητα, την έμπνευση, την αποφασιστικότητα, την προσωπική τους ανάγκη (που αναζητά δίοδο έκφρασης) και τα μετουσιώνουν σε τέχνη. Προσφέρουν μια εικόνα, αφήνοντας τον αναγνώστη/θεατή να την συμπληρώσει με την φαντασία του όπως εκείνος νομίζει. Όπως αναφέρεται και στο επίμετρο του βιβλίου «Το ραβδί του οδοιπόρου» ο Blyth (μαθητής του δασκάλου του Ζεν, D.J. Suzuki) ισχυρίζεται ότι ο αναγνώστης των χαϊκού θα πρέπει να δεχθεί τα όσα απεικονίζει ένα χαϊκού όπως είναι και να αφεθεί στην εικόνα χωρίς να ανατρέξει σε λογικές διεργασίες. Χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια
«να συλληφθεί η ρευστότητα και η προσωρινότητα της στιγμής προκειμένου να διατηρηθεί αναλλοίωτη στην αιωνιότητα».
Φωτογράφος και ποιητής εστιάζουν σε μια φευγαλέα, συνηθισμένη, καθημερινή και φαινομενικά ανέμελη στιγμή, η οποία εν αγνοία της αιχμαλωτίζεται, μεταμορφώνεται και συντηρείται στο αέναο γίγνεσθαι.
Ξαφνική βροχή-
δανείστηκα το παλτό
ενός σκιάχτρου
Kyorai
Οι σκέψεις σταχυολογήθηκαν από:
«Ο κόσμος της πάχνης», εκδόσεις ΑΓΡΑ 2004
«Το ραβδί του οδοιπόρου», εκδόσεις ΑΙΩΡΑ, 2011
www.m.kato-ap-to-chioni-poiisi-chaikoy.webnode.gr
Dora's recommendation: Soundtrack for reading this