Αν η τέχνη σκοπεύει στο θυμικό, στην συγκίνηση τότε ο Yalom έχει απόλυτο δίκαιο όταν παρατηρεί ότι «ένα ερέθισμα συνεπάγεται πολλές αντιδράσεις». Αντιδράσεις που πηγάζουν από τις προηγούμενες εμπειρίες (ευχάριστες ή δυσάρεστες), ανάγκες (ικανοποιημένες ή ανικανοποίητες), επιλογές (για κάθε ναι, έχει ειπωθεί ένα όχι), προσδοκίες (εφικτές ή ανέφικτες).
Σε κάθε περίπτωση, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εσωτερική επικοινωνία δηλαδή η συνάντηση του ερεθίσματος με το θυμικό. Υπάρχουν φορές που η συνάντηση αποτυγχάνει και αυτό συμβαίνει γιατί όπως επισημαίνει η συγγραφέας και ψυχοθεραπεύτρια Virginia Satir .
Πολλοί ενήλικες μαθαίνουν από την παιδική τους ηλικία να απορρίπτουν τις πληροφορίες που δέχονται από τις αισθήσεις τους, δεν δίνουν σημασία στο τι ακούν, βλέπουν ή νιώθουν κάθε φορά. Ωστόσο, ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται σε διαρκεί επαφή με τον εσωτερικό του κόσμο.
Η συνάντηση του φωτογράφου, εραστή της τέχνης, με το θέμα του συχνά είναι τυχαία, μοιάζει με φανέρωμα, με το αποτέλεσμα της πίστης του ˙ με θαύμα. Πρόκειται για μια τέτοια συνάντηση που κατά τον ψυχαναλυτή και συγγραφέα Massimo Recalcati, μεταμορφώνει το προβλέψιμο σε απρόβλεπτο, το δυνατό σε αδύνατο, το χρόνο σε αποκάλυψη. Αναφερόμενος στην συνάντηση των ερωτευμένων, στο βιβλίο «Κράτα το φιλί» γράφει:
Η συνάντησή τους βρίσκεται στην έκτακτη τάξη του θαύματος,αυτού που διακόπτει το συνηθισμένο πέρασμα του κοσμικού κόσμου.
Παρομοίως και για τον φωτογράφο, που βρίσκεται σε «ερωτική» σχέση με την τέχνη του, συχνά πρόκειται για μια συνάντηση που μοιάζει μη αναμενόμενη παρ΄όλα αυτά ευπρόσδεκτη. Προσδιορίζεται από τις λεπτομέρειες που εμπεριέχονται αλλά και την ετοιμότητά του να τις διακρίνει, να τις απομονώσει και να τις εκμεταλλευτεί. Έπεται η αλληλεπίδρασή του με το θέμα και εν συνεχεία η λήψη.
Άλλες πάλι φορές η συνάντηση του φωτογράφου του με το θέμα μπορεί να είναι προκαθορισμένη και προσχεδιασμένη, να θυμίζει ραντεβού. Αυτό δεν την καθιστά λιγότερο σημαντική, δεν σημαίνει ότι δεν διακινείται συναισθηματικά, ότι δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ο εσωτερικός διάλογος και να παραχθεί ένα σημαντικό αποτέλεσμα ˙ μια καλή φωτογραφία.
Οι συνθήκες της συνάντησης δεν είναι καθοριστικές, η αλληλεπίδραση του φωτογράφου με το θέμα ίσως επηρεάζει περισσότερο το αποτέλεσμα. Πόσο ανοικτός, δεκτικός, έτοιμος, απαλλαγμένος από περιοριστικές πεποιθήσεις είναι ο φωτογράφος, ώστε να αφεθεί, να παρασυρθεί και να παράγει; Πόσο διαθέσιμος είναι να συνδεθεί συναισθηματικά, να «ερωτοτροπήσει», να μεταμοφώσει;
Άλλωστε όπως επισημαίνει ο φωτογράφος Robert Capa σε σχέση με το αποτέλεσμα
αν η φωτογραφία δεν είναι καλή, τότε δεν έχεις καταφέρει να την πλησιάσεις αρκετά.
cover: The Kiss from ‘Ivan’s Childhood’ (1962)