Έχει διατυπωθεί και παλιότερα σχετικά με την δημιουργία μιας φωτογραφίας, η οποία είναι ένα αποτέλεσμα μιας σύνθετης συνεργασίας ανθρώπου και τεχνολογίας. Κάθε τι που επηρεάζει την μορφή της είναι ένα συστατικό της.
Ένα από αυτά είναι το λεγόμενο κάδρο, όπως ονομάζεται στην φωτογραφία. Το κάδρο, το καρέ, το πλαίσιο, το Όριο, το Σχήμα, η Μορφή. Είναι το όριο της υλοποιημένης ή της άυλης εικόνας. Η Εικόνα λαμβάνεται, απεικονίζεται και επικοινωνείται για το νόημα που δημιουργεί ο φωτογράφος. Η νοηματοδότηση της φωτογραφίας, γίνεται επηρεάζοντας τα συστατικά της. Ένα από αυτά, τα όρια, σηματοδοτούν-νοηματοδοτούν το περιεχόμενο.
Ένα πορτρέτο (portait) λοιπόν είναι μια εικόνα ενός προσώπου σε κάθετο ορθογώνιο πλαίσιο. Ένα τοπίο (landscape) είναι μια εικόνα με οριζόντιο ορθογώνιο πλαίσιο ενός φυσικού περιβάλλοντος. Πάντα ορθογώνιο πλαίσιο και πολύ σπάνια οβάλ ή κυκλικό. Η πλαισίωση λοιπόν των φωτογραφιών και των δυσδιάστατων έργων τέχνης, ή των οθονών, είναι κατά ισχυρή πλειοψηφία σε ορθογώνιο κάδρο και μάλιστα οριζόντιο μέχρι πρότινος, αφού το κάθετο κάδρο των κινητών έχει αλλάξει αυτήν την συνθήκη. Είναι ένα πλαίσιο σταθερότητας που αναδεικνύει το περιεχόμενό της.
Με το πλαίσιο λοιπόν δημιουργείται ένας κλειστός χώρος νοήματος στο οποίο αποτυπώνεται το νόημα, αίρεται η ασάφεια, δημιουργείται ασφάλεια. Πλαισιώνοντας όμως τον χώρο, ουσιαστικά αποκόβεται (cropping) ένας ολόκληρος κόσμος γύρω από το αποκομμένο κομμάτι. Αυτό που γίνεται λοιπόν είναι αυτό που κάνει η τέχνη από την γέννησή της. Αφαίρεση.
Αφαιρείται ένας ολόκληρος κόσμος από τον ορατό κόσμο γιατί επιλέγεται να αναδειχθεί ένα μέρος του, μια λειτουργία του, μια νέα μορφή του, μια νέα οπτική του απεικόνιση. Μην σας τρομάζει η αφαίρεση, είναι μέθοδος αναδιοργάνωσης σχέσεων.
Μεταβάλλοντας βέβαια το πλαίσιο με την προσθαφαίρεση περιεχομένου, έχουμε και αλλαγή της γεωμετρίας της σύνθεσης. Το κάδρο καθορίζει τις εσωτερικές γεωμετρίες και τις σχέσεις των περιεχομένων. Στο χώρο που φωτογραφίζουμε, προσθέτουμε και αφαιρούμε ανθρώπους, αντικείμενα, σχέσεις, περιβάλλον και συσχετίζουμε τα απεικονιζόμενα με έναν τρόπο, μέσα από γεωμετρικές σχέσεις για να καθορίσουμε το νόημα.
Η πλαισίωση στην φωτογραφία, επανανοηματοδοτεί τον κόσμο, γιατί έχει μεσολαβήσει το μέσο (η φωτογραφική μηχανή και ο προγραμματισμός της), η τεχνική και το μυαλό του φωτογράφου με την πρόθεσή του, ή η διάθεσή του. Πιθανώς δεν θέλει απλώς να κάνει μια αναπαράσταση του έξω κόσμου, αλλά μέσω των επιλογών του να δείξει κάτι άλλο. Τον εσωτερικό του κόσμο, ή να απεικονίσει τον εσωτερικό κόσμο κάποιου άλλου, ή την σχέση του με τον εξωτερικό κόσμο, ή ένα δικό του κόσμο, ή ένα νόημα που έχει συλλάβει, ή μια αλληλοσυσχέτιση δρώμενων ή αντικειμένων και προσώπων σε σχέση με το περιβάλλον, ή να κάνει κριτική, να παρατηρήσει, ή να καταγράψει, να κρατήσει μια σημείωση, ή να αναδείξει κάτι σε σημαντικό ή κάτι σε ασήμαντο, ή να διερευνήσει, αποκόβοντας σε μια στιγμιαία εικόνα κάτι από την «φαινομενική πραγματικότητα», για να το επικοινωνήσει πρώτα με τον εαυτό του κι έπειτα με τους άλλους.
Η φωτογραφία δεν είναι ο κόσμος αλλά ένα νόημα του κόσμου.
Τα όρια είναι βασικό συστατικό των μορφών στην ζωή. Κάθε μορφή έχει όρια. Έτσι γίνεται αντιληπτή και κατανοητή. Κατά συνέπεια όλος ο βίος νοηματοδοτείται από τα θεσμοθετημένα κάθε φορά όρια.
Ακόμα και οι λέξεις ορίζονται. Είναι εργαλεία δημιουργίας ορίων και κατά συνέπεια νοηματοδότησης. Δηλώνουν την προστασία ενός σημαντικού περιεχομένου. Η οριοθέτηση και η οργάνωση των λέξεων και των νοημάτων, δημιουργούν τον Λόγο, την αιτία, την σχέση, την διαίρεση, την επικοινωνία και εν τέλει την ελευθερία στην έκφραση.
Οριοθετείται ο χώρος για ασφάλεια, με κέλυφος, με κατασκευές, περιφράξεις, σύνορα. Οριοθετούν την πολυτιμότατα του χώρου, δημιουργούν περιβάλλον. Η οριοθέτηση της Πόλις είναι ο λόγος δημιουργίας του πολίτη, της πολιτείας, της πολιτικής, του πολιτισμού, της ελευθερίας, της δημοκρατίας.
Τα όρια δεν είναι το μόνο συστατικό της ζωής είναι και πολλά άλλα, όμως είναι το πλαίσιο, ο χώρος μέσα στον οποίο οριοθετείται όλη μας η δράση και εντέλει όλος μας ο εαυτός.
Τα όρια μεταβάλλονται; Η απάντηση είναι ναι, διευρύνονται, για αυτό είμαστε εδώ. Όχι μόνο για να αποκόβουμε τον κόσμο και να δημιουργούμαι τα νοήματα, αλλά για να τα ανασυνθέσουμε και για να κατανοήσουμε και να βιώσουμε την συμπαντική ενότητα, σαν ένα όλον.