Αφορμή για αυτό το άρθρο μου έδωσε το Workshop: Peripatetics II που θα γίνει, από δύο εξαιρετικούς φωτογράφους τον Αλέξη Βασιλικό και τον Georges Salameh.
Όταν διάβασα την προσέγγιση που θα γίνει έμεινα έκπληκτος από το βάθος στο οποίο η φωτογραφία σαν δράση-λόγος, πλέον σαν εργαλείο, έχει διεισδύσει σε όλες τις μορφές της ανθρώπινης αναζήτησης.
Ήταν μια αφορμή μιας αναζήτησης της ουσίας της φωτογραφίας. Τι είναι αυτό που αναζητάμε με τόσο πάθος στην φωτογραφική απεικόνιση, τι μας εμπνέει, πως υλοποιούμε φωτογραφικά κάτι, ή πώς αναγεννάτε αυτό μέσα από την φωτογραφία μας;
Πώς μπορούμε να αντλήσουμε έμπνευση;
Πώς μπορούμε να μετουσιώσουμε την εμπειρία σε παραγωγή φωτογραφικού έργου;
Μπορεί και ποια είναι η σχέση της σύγχρονης καλλιτεχνικής παραγωγής με την πνευματικότητα και τη γνώση;
Τι είναι αυτό που θα κάνει τη φωτογραφία μας ουσιαστική και όχι άλλη μια από τις άπειρες που κυκλοφορούν.
Ενθουσιάστηκα από το γεγονός ότι η φωτογραφία μπορεί να γίνει ένας πραγματικός δρόμος αυτοανάλυσης, διαλογισμού, και βίωσης του άυλου κέντρου αυτού του κοσμικού κύκλου του γεμάτου αυταπάτες που ζούμε.
Αμέσως άρχισα να αναρωτιέμαι, φωτογραφία δρόμου ή κάτι άλλο. Βέβαια χρόνια τώρα ασχολούμαι με τη φωτογραφία, φωτογραφίζοντας στους δρόμους της ζωής μου. Φωτογραφίζω τον έξω κόσμο ή τον μέσα κόσμο; Φωτογραφίζω ότι η μηχανή μου βλέπει ή μιλώ με έννοιες;
Θυμήθηκα λοιπόν αυτό που είχα γράψει πέρυσι τέτοιον καιρό «Όταν είσαι στον δρόμο πολλές φορές δεν διακρίνεις τι κρύβεται πίσω του, βλέπεις εικόνες του και αναζητάς τι γύρευες εκεί. Τελικά ο δρόμος, είναι ο δρόμος σου, εύκολος η δύσκολος, λείος ή λασπερός, σε κάθε διασταύρωση πάντα υπάρχει κι άλλος δρόμος μια έξοδος μια διέξοδος ή ένα αδιέξοδο. Ο δρόμος είναι οι αναπνοές, τα βήματα, ο ιδρώτας, ο πόνος, είναι μια φωτογραφία που θα μπορεί να μας τα δείχνει όλα αυτά».
Ο δρόμος μας λοιπόν είναι να ανακαλύψουμε το μυστήριο μέσα μας και στη συνέχεια να το δούμε και γύρω μας.
Ο κόσμος που αντιλαμβάνεσαι δεν είναι ο πραγματικός κόσμος, ουσιαστικά ο πραγματικός κόσμος δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός με τις αισθήσεις.
Αν εσύ δημιουργήσεις μαγεία μέσα σου, φτιάξεις δηλαδή ένα φίλτρο που θα βλέπεις τον κόσμο, τότε όλα γύρω σου θα γίνουν παραμυθένια. Αυτό το φίλτρο το είχαμε από παιδιά αλλά το κρύψαμε για να μεγαλώσουμε, καιρός είναι να το ξαναβρούμε.
Η τέχνη είναι ένας τέτοιος δρόμος. Εσύ αποφασίζεις πώς θα βλέπεις τα πράγματα.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε τη φωτογραφία μας θα πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που την προσεγγίζουμε.
Η φανερή αρμονία που αναζητούμε να αποτυπώσουμε, ζητάει να αναδείξει μια αφανή συμπαντική αρμονία, που η δόνησή της ηχεί γύρω της αέναα γιατί περιλαμβάνει το Α-ληθές, αυτό που δεν μπορεί να ξεχαστεί.
Δε νομίζω ότι χρειάζεται διαφήμιση αυτό το εργαστήριο γιατί είναι ολιγομελές και σίγουρα θα έχει συμμετοχές αισθάνομαι όμως ότι πληροφορήθηκα κάτι πολύ σημαντικό γι αυτό που αγαπάω τη φωτογραφία και ένοιωσα την ανάγκη να το φωνάξω μέσα από αυτήν τη στήλη.
Καλή επιτυχία εύχομαι στους νέους δρόμους που θα ανοίξει αυτό το εργαστήριο στις καρδίες και τον νου αυτών που θα συμμετάσχουν. Ειλικρινά ζηλεύω γιατί είμαι στην επαρχία και νομίζω ότι με κάποιον πτητικό και όχι περιπατητικό τρόπο θα έπρεπε να διαμορφωθεί, ώστε να πετάξει η Ψυχή μας, και να «αποκτήσει φτερά» όπως ακριβώς μας διδάσκει και ο Πλάτωνας στο βιβλίο του «Φαίδρος», σχετικά με την πτεροφυΐα της Ψυχής.
Με τα φτερά εκείνα όχι τα υλικά, αλλά εκείνα της απελευθέρωσης από την ασθένεια του εγκλωβισμού μας στην υλικότητα και τον πόνο που αυτή φέρει.