Στη φωτογραφία ο φωτογράφος την ώρα της φωτογράφησης οδηγούμενος από μια μυστική-μυστηριακή χαρά αναζήτησης, όντως βρίσκεται σε άλλη διάσταση, ζει τη μαγεία. Ζει σε μια κατάσταση διαλογισμού, είναι εκεί και δεν είναι, βιώνει την υπέρβαση. Σε αυτήν την διαδρομή χάνεται το Εγώ και ο κόσμος γύρω αποκτά υπερβατικά νοήματα, που του γίνονται αντιληπτά, σαν οπτικές αποκαλύψεις του μυστηρίου της ζωής. Βλέπει χρώματα σκιές σχέσεις που δεν του ήταν ποτέ ορατές πριν πάρει την φωτογραφική μηχανή στα χέρια του. Αυτό δεν είναι ούτε το επίπεδο του ενστίκτου ούτε το επίπεδο της νόησης. Αυτό είναι το τρίτο επίπεδο, της διαίσθησης. Η ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ είναι ένα κβαντικό άλμα πέρα από τη λογική μέσα στη συμπαντική αλήθεια, (OSHO). Η διαίσθηση είναι η υψηλότερη μορφή ευφυΐας. Ο φωτογράφος μέσω αυτής βιώνει την μαγεία, αυτήν που θα τον οδηγήσει στην υψηλή έκφρασή της, την μαγική ομιλούσα εικόνα τη φωτογραφία!
Σ' αυτό το επίπεδο ο φωτογράφος γίνεται ένα με το περιβάλλον του, με τα φωτογραφιζόμενα γύρω του. Τότε δεν υπάρχει προσπάθεια, μόνο μια εσωτερική ηρεμία. Η τεχνική πρέπει να έχει κατακτηθεί πλήρως και αυτός να βρίσκεται σε έναν χορό με τα φωτογραφιζόμενα. Τότε εμφανίζεται η ετοιμότητα για εξερεύνηση. Τότε περιβάλλεται από μία αίσθηση μυστηρίου, δέους, θαυμασμού. Τότε η ζωή δεν είναι πια ένα γνωστό πράγμα, είναι μια περιπέτεια. Είναι τόσο μυστηριακή, που μπορεί να την εξερευνά συνεχώς. Δεν υπάρχει τέλος σ’ αυτή την εξερεύνηση. Και ποτέ δεν δημιουργεί καμία πεποίθηση. Ο νους παραμένει σε μια κατάσταση μη γνώσης, που σε οδηγεί στην χαρά, στην ευτυχία.
Τότε η φωτογράφιση γίνεται μια νέα συνειδησιακή κατάσταση, όπου ο νους ανασυνθέτει την εικονική πραγματικότητα με ένα δικό του σενάριο, σε μια προβολή του νου.
Ευτυχία δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυστήριο. Η αληθινή μας φύση βρίσκεται στο μυστήριο. Το μυστήριο είναι το πιο φυσικό γεγονός στη ζωή μας. Είναι το Φως της αντίληψης μας. Αυτό που αποδεικνύεται και αποκαλύπτεται στο μυστήριο, είναι κάτι ουσιαστικό, είναι ἡ βαθιά ιερότητα και πνευματικότητα όλων των πραγμάτων. Όταν φανερώνεται το μυστήριο όλα αυτά που το συνθέτουν, είτε είναι η φωτογραφία μας, είτε την ίδια μας η ζωή, γίνονται πλήκτρα και χορδές στα χέρια αγγέλων ή αυτό που θα μπορούσε απλά να ειπωθεί βρίσκονται στην πραγματική τους υπόσταση. Τότε όλα αποκτούν μια μαγική χροιά σαν να συντελέστηκαν να είναι εκεί στην αιωνιότητα. Το μυστήριο είναι γεμάτο πληροφορία. Η πληροφορία δεν είναι αναγκαστικά δεδομένο, ούτε απαιτεί γνώση (υπάρχει χωρίς να είναι γνωστή, δεν απαιτεί ανθρώπινη σημασιολογική αντιστοιχία).
Αυτό λοιπόν πού διακρίνει και καθιστά αναγκαίο το μυστήριο δεν είναι η αδυναμία ή μη-ιερότητα του κόσμου γύρω μας, αλλά ἡ διχασμένη της κατάσταση, ἡ αποξένωση και αλλοτρίωση της από την ουσιαστική της φύση. Ο κόσμος που αντιλαμβανόμαστε είναι γέννημα του μυαλού μας, αυτόν τον κόσμο προσπαθούμε πάλι μέσα στο μυαλό μας να τον συνθέσουμε-συνδέσουμε- συσχετίσουμε με την "πραγματική" του υπόσταση. Κι εδώ έρχεται η τέχνη. Η τέχνη είναι μια αντιληπτική μας αναγκαιότητα, μια ανάγκη να δούμε τον κόσμο στην θεία μορφή του, την πραγματική. Να τον βιώσουμε έτσι πέρα από την απλή καθημερινή, επιβιωτική μας ανάγκη. Είναι το φίλτρο που αν βάλουμε μπροστά στον φακό της αντίληψης μας ο κόσμος γίνεται μαγικός.
Το βίωμα μας θα καθορίζει και το αποτέλεσμά. Το βίωμα μας αυτό της μεταμόρφωσης της αντίληψής μας μέσω του φίλτρου της τέχνης, διασκευασμένο σε εικόνα-φωτογραφία θα μεταδίδει και το βαθμό της επίτευξης αυτής της προσπάθειας. Έτσι ας είμαστε έτοιμοι για πολλές σπουδές, πολλές προσπάθειες, πολλές αποτυχίες, μέχρι την επίτευξη της διανοητικής κατάστασης που πρέπει να πετύχουμε ώστε να φτάσουμε στην μαγική στιγμή της επίτευξης του έργου τέχνης.
Με την Τέχνη προσπαθούμε να ανακαλύψουμε μέσα μας, νέους δρόμους αντίληψης πέραν της σκηνοθετημένης προβολής του κόσμου και να οδηγηθούμε στην πραγματική ουσία του, να συνδέσουμε το Κτιστό με το Ιερό! Το μυστήριο και η ευδαιμονία θα είναι οδηγοί μας. Το Μυστήριο είναι μια υπέρβαση των ορίων του κόσμου.
Ο δρόμος μας λοιπόν είναι να ανακαλύψουμε το μυστήριο μέσα μας και στη συνέχεια να το δούμε και γύρω μας.
Ο κόσμος που αντιλαμβάνεσαι δεν είναι ο πραγματικός κόσμος, ουσιαστικά ο πραγματικός κόσμος δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός με τις αισθήσεις.
Αν εμείς δημιουργήσουμε τη μαγεία μέσα μας, φτιάξουμε δηλαδή ένα φίλτρο που θα βλέπουμε τον κόσμο αλλιώς, τότε όλα γύρω μας θα γίνουν παραμυθένια. Αυτό το φίλτρο το είχαμε από παιδιά, όταν και το πιο ασήμαντο πράγμα γινόταν παιχνίδι στα μάτια μας, αλλά το κρύψαμε για να μεγαλώσουμε, καιρός είναι να το ξαναβρούμε. Η τέχνη είναι ένας τέτοιος δρόμος.
Εσύ αποφασίζεις πώς θα βλέπεις τα πράγματα.