Το Λάικ από εκεί που προέρχεται είναι μια μορφή σιωπηρής κριτικής. Το λάικ ενέχει θέση οδηγού για τον άπειρο φωτογράφο, αν αυτό το παίρνει από κάποιον έμπειρο. Όλα τα λάικς δεν έχουν την ίδια αξία. Μπορεί να σημαίνουν αυτό που σημαίνουν κατά πλειοψηφία ότι μου αρέσει, είναι του γούστου μου. Αυτό ισχύει για όλους μας. Όλοι έχουμε κάποιο γούστο και ισχύει και για τους καλούς φωτογράφους αλλά και για τους νέους. Όμως μπορεί και να σημαίνει και συνέχισε αλλά και καλή η προσπάθεια, ή ότι καλούτσικη είναι και είσαι και φίλος μου, αλλά και επειδή μ' αρέσεις πάρε και μια καρδούλα…
Ο καθένας μας φωτογραφίζει με τις γνώσεις του και την ψυχούλα του οδηγό, και επιλέγει να μας δείξει αυτό που μοναδικά αποτύπωσε αυτός. Κανείς δεν επιλέγει αδιάφορες άσχημες άτεχνες και κακές φωτογραφίες ή αποτυχημένες φωτογραφίες, εκτός αν το κάνει συνειδητά. Γιατί αν το κάνει συνειδητά αυτό που κάποιος θεωρεί αποτυχία κάποιος άλλος το θεωρεί πετυχημένο ανάλογα με το γνωστικό και αισθητικό του επίπεδο.
Όλοι λοιπόν θέλουμε να δείχνουμε την καλύτερη κατ εμάς επιλογή. Αυτό δεν μπορεί να καταδικαστεί ως ανούσιο άσχημο κλπ. Γιατί μια άκομψη κριτική προσβάλει τον φωτογράφο καθότι δεν την εκθέτει στο MoMA αλλά σε ένα απλό μέσο κοινωνικής δυκτίωσης.
Το Λάικ από εκεί που προέρχεται είναι μια μορφή σιωπηρής κριτικής. Το λάικ ενέχει θέση οδηγού για τον άπειρο φωτογράφο, αν αυτό το παίρνει από κάποιον έμπειρο. Όλα τα λάικς δεν έχουν την ίδια αξία. Μπορεί να σημαίνουν αυτό που σημαίνουν κατά πλειοψηφία ότι μου αρέσει, είναι του γούστου μου. Αυτό ισχύει για όλους μας. Όλοι έχουμε κάποιο γούστο και ισχύει και για τους καλούς φωτογράφους αλλά και για τους νέους. Όμως μπορεί και να σημαίνει και συνέχισε αλλά και καλή η προσπάθεια, ή ότι καλούτσικη είναι και είσαι και φίλος μου, αλλά και επειδή μ' αρέσεις πάρε και μια καρδούλα.
Σε μια ομάδα όπου συμμετέχουν καλοί και νέοι φωτογράφοι η δουλειά των καλών φωτογράφων αλλά και των καλών φωτογραφιών, γίνεται οδηγός μας. Σιωπηρά διδασκόμαστε εξασκείτε το μάτι μας στο κάλλος. Βλέπουμε νέες τεχνικές νέες ματιές.
Το σημαντικότερο μάθημα που πήρα στην σχολή φωτογραφίας που πήγα, μου το έδωσαν οι συνδιδασκόμενοί μου, οι ματιές τους, οι ιδέες τους, η διαφορετικότητά μας.
Γι' αυτό αν δεν έχεις να πάρεις τίποτα από μια ομάδα φωτογραφική που κάνει μέτριες και ανούσιες φωτογραφίες δίδαξέ την, αυτό έχω μάθει από τη ζωή μου.
Γιατί μπαίνεις σε μια φωτογραφική ομάδα; Για να κάνεις παρέα με τους καλύτερους. Αυτούς που έχουν κάτι παραπάνω από σένα. Αυτό που θέλεις. Μην τους φοβάσαι. Μην τους ζηλεύεις. Αυτοί θα σε πάνε παραπάνω. Γίνεσαι αυτός που κάνεις παρέα. Βάλε τον πήχυ ψηλά.
Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου.
Δεν είναι κακό να ανεβάζουμε και να δείχνουμε τις μέτριες ή και κακές φωτογραφίες μας. Προσωπικά θα ήθελα να δω τα κοντάκτ των φιλμ των μεγάλων φωτογράφων κι όχι τις σπουδαίες τους φωτογραφίες. Εκεί θα μάθαινα κάτι από αυτούς.
Όταν είσαι έτοιμος να κάνεις μια κακή κριτική σκέψου ότι την κάνεις στον εαυτό σου. Σκέψου αν έμαθες ποτέ σου κάτι από μια κακή κριτική. Σκέψου πως δεν είσαι θεός, πως τις χθεσινές σου καλές φωτογραφίες δεν θες σήμερα να τις βλέπεις ή σκέψου ότι όταν έριξες μια ματιά στις παλιές αποτυχημένες σου, ανακάλυψες ένα διαμάντι.
Οι κριτική γίνεται δείχνοντας στον μαθητή τον δρόμο. Η καλή φωτογραφία γίνεται οδηγός.
Γι΄ αυτό έχουν υποχρέωση οι καλοί φωτογράφοι να συμμετέχουν σε τέτοιες ομάδες, για να δείχνουν τον δρόμο, είναι υποχρεωμένοι να είναι μάχιμοι και να μην μας παρουσιάζουν τις πενήντα φωτογραφιάρες που τράβηξαν πριν από δέκα χρόνια. Να πονάνε, να έχουν άγχος, να ψάχνονται, να οδηγούν.
Θεωρούμε ότι είμαστε υποχρεωμένοι όλοι να αναδεικνύουμε το κάλλος μπας και θάψουμε την ασχήμια, διαφορετικά δεν έχει νόημα... υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να ζήσει κανείς... αλλά συχνά δίνεται έμφαση στην ασχήμια...
Εμείς εδώ έχουμε βρει το μονοπάτι...
Το μονοπάτι, μας το δείχνουν οι φίλοι, ΕΣΕΙΣ!