Τη Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018 το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης συνεχίζει τις συναντήσεις του με τη παρουσίαση του φωτογραφικού έργου του Πέτρου Μήτκα, στο CAFE BAZAAR, Παπαμάρκου 34, Πλατεία Άθωνος, τηλ 2310241817.
Μετά το τέλος της παρουσίασης θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.
Ο Πέτρος Μήτκας γεννήθηκε στο Στρυμονικό Σερρών. Μελέτησε μαθηματικά, νέα και αρχαία ελληνικά, ιστορία, σουηδική φιλολογία, αγγλική φιλολογία καθώς και μουσική στο Πανεπιστήμιο της Uppsala. Στη συνέχεια, σπούδασε φωτογραφία στη σχολή φωτογραφίας της Uppsala Linne Fotoskola και στη σχολή Nordens Fotoskola Biskops Arnö. Έχει υπάρξει υπεύθυνος του Φωτογραφικού Εργαστηρίου Σερρών στα πλαίσια της Νομαρχιακής Επιτροπής Λαϊκής Επιμόρφωσης (ΝΕΛΕ). Έχει διατελέσει διευθυντής της Σχολής Φωτογραφίας και του Φωτογραφικού Εργαστηρίου Σταυρούπολης, διευθυντής του Φωτογραφικού Εργαστηρίου Καλαμαριάς και Γραμματέας και μέλος της Σ.Ε. του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, Θεσσαλονίκη 1997. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Πρώτες Εικόνες
« Μεγαλώνοντας ζητούσα να κατακτήσω τον κόσμο. Έφυγα από τον τόπο στον οποίο γεννήθηκα, για να διερευνήσω τα όριά μου, να αναζητήσω νέα ερεθίσματα. Οι αποφάσεις ήταν εύκολες, το ίδιο και η υλοποίησή τους. Εγκατέλειψα το χωριό μου, τη χώρα μου, και κατευθύνθηκα βόρεια, εκεί όπου τα πάντα είναι οργανωμένα και οι δυνατότητες να πετύχεις τους στόχους σου περισσότερες. Η σουηδική κοινωνία μου πρόσφερε κάθε ευκαιρία να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου και για τους άλλους.
Επέστρεψα όμως με νέες γνώσεις, έργο, εμπειρία ζωής, καινούριους φίλους και γνωστούς. Μου έλειπε πολύ ο κόκκινος ήλιος της ανατολής - που πολύ φειδωλά προσφέρει ο σουηδικός βοράς – και τα πρόσωπα του χωριού μου. Επέστρεψα έχοντας επίγνωση της σημασίας των ανθρώπων αυτών για μένα και του ρόλου που έπαιξε η συμβίωσή μου μαζί τους στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου. Επέστρεψα, γιατί ανακάλυψα ότι ανήκω εδώ, χωρίς αυτό να μου στερεί τη δυνατότητα να ανήκω και αλλού.
Αποφάσισα να τους φωτογραφίσω – καταγράφοντας λεπτομερώς την κάθε οικογένεια – ανακαλύπτοντας έτσι νέα πράγματα τόσο για αυτούς όσο και για τον εαυτό μου.
Τα πέντε χρόνια της φωτογράφισης υπήρξαν χρόνια γεμάτα ευτυχία και ζωηρό ενδιαφέρον για τους ανθρώπους αυτούς, αλλά και αγάπη και πάθος για την ίδια την φωτογραφία σαν μέσο έκφρασης – και μάλιστα ένα από τα πιο εύγλωττα των καιρών μας.»
Πέτρος Μήτκας
« Η φωτογραφία στη σύντομη σχετικά ιστορία της έχει καταθέσει πλήθος σημαντικών προτάσεων έργων που αφορούν στην προσωπογραφία. Ένα μικρό μέρος αυτών έχει αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, καθώς είναι αυτοπορτραίτα ή πορτραίτα οικείων προσώπων. Πολύ σπανιότερα όμως μια τέτοια προσπάθεια παίρνει μεθοδικό και συγκεκριμένο χαρακτήρα, όπως συμβαίνει στις Πρώτες Εικόνες του Πέτρου Μήτκα, μια εκτεταμένη σειρά πορτραίτων ηλικιωμένων ανθρώπων από το χωριό του φωτογράφου, το Στρυμονικό Σερρών.
Μέσα από τα βλέμματά τους μοιάζει να επιστρέφονται στον φωτογράφο ψήγματα από την αφήγηση του δικού του κλειστού βιβλίου, τη σημασία και βαρύτητα των δικών του σταθμών και διαδρομών. Ο Μήτκας διατυπώνει εδώ, με παραπλανητική λιτότητα, γοητευτικά ερωτήματα για την αναζήτηση του εαυτού, για την αναμέτρηση με τη ζωή που έχει περάσει και την τέχνη που μέλλει ακόμη να κατακτηθεί. »
Ηρακλής Παπαϊωάννου
Έλληνες Τσιγγάνοι
« Το 1984 φωτογράφησα έναν καταυλισμό τσιγγάνων στην Καβάλα. Το αποτέλεσμα μου ενεργοποίησε σοβαρότερο ενδιαφέρον και αποφάσισα να αφοσιωθώ σε μία φωτογραφική προσέγγιση της ζωής τους, κυρίως στους καταυλισμούς των Σερρών, της δικής μου περιοχής. Οι διαδοχικές φωτογραφήσεις κράτησαν χρόνια. Το 1986 ήδη επέστρεψα φέρνοντας στους φίλους πια, τσιγγάνους εικόνες της περασμένης χρονιάς. Ξανασυνάντησα τον παππού, τον αρχηγό της ομάδας. Του έδωσα τις φωτογραφίες, τις δικές του και της γυναίκας του. Η γιαγιά στο μεταξύ είχε πεθάνει. Συγκίνηση, κλάματα. Αντιλήφθηκαν όλοι ότι η φωτογραφία που της τράβηξα ήταν η μοναδική απεικόνισή της, το ίχνος. Κοιμήθηκα εκεί τη νύχτα, στο τσαντίρι. Το πρωί με ξύπνησε ο θρήνος του παππού. Κρατούσε την φωτογραφία της γυναίκας του, την κοίταζε, μοιρολογούσε. Δεν άφησα το αντανακλαστικό του φωτογράφου να εκδηλωθεί, η σκηνή έζησε, δεν απαθανατίστηκε.»
Πέτρος Μήτκας
Reshaping all my images
Δημιουργικότητα είναι η διαδικασία μέσω της οποίας γεννιέται κάτι καινούριο.
Είναι μια συνεχής, διαλεκτική διαπραγμάτευση μεταξύ του κόσμου που μας περιβάλλει και του εσωτερικού μας Εγώ.
Είναι ένας αγώνας με τους θεούς ο οποίος έχει άμεση σχέση με την ανθρώπινη θνητότητα.
Είναι συγχρόνως μια προσπάθεια σμίλευσης της δημιουργικής συνείδησης του ανθρώπου.
Βουτώντας βαθειά στο υποσυνείδητο κατάφερα να ανασύρω εικόνες αρχέτυπες, αρχέγονες και άλλες φορές να σμιλεύσω νέες με την αλάνθαστη αμφιβολία του δημιουργού.
Κάθε φορά που μια τέτοια εικόνα αναδύονταν, την τοποθετούσα στην ιστορική μου μνήμη, την τροποποιούσα(reshape) και την ενσωμάτωνα μέσα σε ένα νέο ανθρώπινο γίγνεσθαι.
Η μία μορφή έδινε ζωή στην επόμενη με τη βεβαιότητα του τυχαίου και τη γνώση του απείρου.
Μορφές εμβρυακές, ημιτελείς, μητρικές, προϊστορικές, κυκλαδίτικες, Ινδουιστικές, αλλά και άγνωστες έλαβαν χώρα στην προσπάθεια αυτή του επαναπροσδιορισμού του ανθρώπινου σώματος (reshaping the human body).
Παιδική ηλικία και Ταοϊσμός συμβάδισαν χέρι χέρι
ενώ η Αιγυπτιακή γλυπτική βρήκε τη σύνδεσή της στη σύγχρονη αναφορά των έργων των Moore και Brancusi.
Νέες Ινδουιστικές θεότητες συμπλήρωσαν το πάνθεον των παλαιών και νέα κυκλαδίτικα ειδώλια, επιχρωματισμένα πλέον, επανασμιλεύτηκαν με σύγχρονα εργαλεία επάνω στο αμόνι του James Joyce.
«Welcome, O life! I go to encounter for the millionth time the reality of experience and to forge in the smithy of my soul the uncreated conscience of my race. »
Πέτρος Μήτκας