Κράμα ρεαλισμού και ονείρου  η δουλειά του χαρακτηρίζεται απο τολμηρές αλλαγές  στον τρόπο προσέγγισής  των θεμάτων , τη φόρμα και τα τεχνικά μεσα που συνεχώς  ανανεώνει . Χρησιμοποιώντας  πολύ διαφορετικούς φακούς  και τεχνικές , σχεδόν κάποιες φορές  πειραματιζόμενος , ανοίγει  δρόμους  και επηρρεάζει τις νέες γενιές φωτογράφων. Ασπρόμαυρη ή έγχρωμη  , η προσέγγιση των ανθρώπων είναι παρόμοια είτε φωτογραφίζει μια χήρα στη Μονμάρτη,  τους ανθρακωρύχους στην Ουαλία, τον νάνο στο τσίρκο ή τις ζωές των ανθρώπων στη Νέας Υόρκης.  Όμως ο ίδιος λέει: Είμαι  φωτογράφος  όπως θα μπορούσε  κανείς να είναι  υδραυλικός, και αυτό μου αρέσει.

“Καίω έντονα, αλλά με φλόγα αργή όπως μια λάμπα ασετυλίνης. Aυτό που πραγματικά σε κάνει να προχωράς είναι το πάθος σου.”

Ο Bruce Davidson γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1933 στο Oak Park του Illinois κοντά στο Σικάγο. Έχει διατελέσει μέλος του Magnum Photos από το 1958. Οι φωτογραφίες του, ιδίως εκείνες του Χάρλεμ και της Νέας Υόρκης, έχουν ευρέως εκτεθεί και δημοσιευθεί.

Όπως λέει ο ίδιος “όλες οι φωτογραφίες μου είναι πορτραίτα-αυτοπορτραίτα, γιατί δεν μπορείς να φωτογραφίσεις κάποιον δίχως ηχώ – αντανάκλαση, σαν ένα ρόπαλο που στέλνοντας δυναμικά το σήμα του επιστρέφει πάλι πίσω σε σένα . Μπορείς να έχεις την εικόνα αυτού που φωτογραφίζεις μαζί με την δική σου την ίδια στιγμή..”

 Σε ηλικία 10 ετών, η μητέρα του φτιάχνει σκοτεινό θάλαμο στο υπόγειο του σπιτιού τους και ο Davidson ξεκινά τη λήψη φωτογραφιών. Η οικογένειά του είναι εβραϊκή προερχόμενη από την Πολωνία. Στο σχολείο ο Davidson είναι μέτριος μαθητής, με έμφυτη τάση μοναχικότητας πράγμα που ο ίδιος αποδίδει στον χωρισμό των γονιών του σε μικρή ηλικία.

Πολύ μικρός πιάνει δουλειά σε φωτογραφικό κατάστημα και στη συνέχεια σε έναν επαγγελματία φωτογράφο, που τον παίρνει βοηθό στο εργαστήριό του, και του μαθαίνει τα μυστικά τής φωτογραφίας.

Ο πατριός του τον υποστηρίζει και τον παροτρύνει να θέσει υποψήφιότητα στη φωτογραφική σχολή τού Ινστιτούτου Τεχνολογίας τού Rochester (RIT) όπου και γίνεται δεκτός. Εκεί γνωρίζει τη δουλειά τού Ηenri Cartier-Bresson, τού Eugene Smith και τού Robert Frank.

Εργάζεται για λίγο σε στούντιο διαφημιστικής φωτογραφίας της Kodak στη Νέα Υόρκη.Το 1954 τον δέχονται στο πανεπιστήμιο τού Yale στα τμήματα σχεδίου και ζωγραφικής. Κατατάσσεται στο στρατό και για ένα διάστημα βρίσκεται στο Παρίσι, όπου γνωρίζεται με τον Ηenri Cartier-Bresson και φωτογραφίζει τη χήρα τού ιμπρεσιονιστή Fauchet, μια ηλικιωμένη γυναίκα που ζει στη Μονμάρτρη.

Οι εικόνες μου δεν ξεφεύγουν από την πραγματικότητα, αλλά αποτελούν ενατένιση τής πραγματικότητας, έτσι ώστε να μπορεί κανείς να ζήσει τη ζωή με ένα βαθύτερο τρόπο.

Μετά τη στρατιωτική του θητεία, το 1957, Davidson εργάζεται για λίγο ως ανεξάρτητος φωτογράφος πριν από την ένταξή του στο Magnum το επόμενο έτος.

Γνωρίζει και φωτογραφίζει στο New Jersey τον Jimmy Armstrong (φωτό κάτω) τον νάνο που δουλεύει σε περιοδεύον τσίρκο . Αυτός τον οδηγεί στους υπόλοιπους καλλιτέχνες . Οι φωτογραφίες του αυτές φέρουν έντονο το χαρακτήρα του Davidson που φωτογραφίζει “από μέσα”, που αποκτά εύκολα οικειότητα μέσα στο μαγικό κόσμο του τσίρκου.

Το 1959 το περιοδικό Esquire δημοσιεύει ρεπορτάζ με φωτογραφίες των Jokers, τη νεανική “συμμορία” τού Brooklyn που ο Davidson έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη τους φωτογραφίζοντάς τους από πολύ κοντά και εκδίδεται το βιβλίο “The Brooklyn Gang”(φωτό κάτω) .

Το ίδιο περίπου διάστημα κυκλοφορεί και το βιβλίο τού Robert Frank “The Americans”.

Ταξιδεύει στην Αγγλία και στη Σκωτία και δουλεύει για ένα πολύ μικρό διάστημα στη Vogue. Από το 1961 ως το 1965, ο Davidson φωτογραφίζει τα γεγονότα του Κινήματος Πολιτικών Δικαιωμάτων στις ΗΠΑ , από το Βορρά μέχρι το Νότο, αλλά και τους μαύρους Αμερικανούς τού Νότου. Προς στήριξη του έργου του, παίρνει την υποτροφία Guggenheim το 1962. Το 1963 κάνει ατομική έκθεση στο (ΜΟΜΑ) με φωτογραφίες του τσίρκου (1958), του Brooklyn Gang και της Αγγλίας.

Το 1964 διδάσκει φωτογραφια στο Greenwich Village τής Νέας Υόρκης .

 .. ένιωσα ότι αποστολή μου στη ζωή είναι να κάνω ορατό αυτό που φαίνεται να είναι αόρατο και το κάνω αυτό όπως κάποιος που είναι τυφλός και έρχεται στον κόσμο και αρχίζει ξαφνικά να βλέπει . 

 Το 1965-66 φωτογραφίζει στο Χάρλεμ (φωτό κάτω), δουλειά που εκδίδεται σε βιβλίο το 1970 με τον τίτλο «East 100th street» και εκτίθεται στο ΜΟΜΑ. To 1966 μαζί με τους Lee Friedlander, Garry Winogrand, Larry Clark, Diane Arbus και τον Danny Lyon συμμετέχει σε έκθεση, που διοργανώνει ο Nathan Lyons στο Visual Studies Workshop τού Rochester με τίτλο «Towards a Social Landscape» (Προς ένα Κοινωνικό Τοπίο), που μοιάζει σε ύφος με την έκθεση που κάνει ο John Szarkowski στο ΜΟΜΑ την ίδια χρονιά με τίτλο «New Documents» (Arbus, Friedlander, Winogrand).

Για το έργο του ο ίδιος λέει:

οι περισσότερες από τις φωτογραφίες μου είναι συμπονετικές, ευγενικές, και προσωπικές.. έχουν την τάση να επιτρέπουν στο θεατή να δει μόνος του.. τείνουν να μην κηρύττουν , και τείνουν να μην παρουσιάζονται ως τέχνη

Το 1967 παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την Emily Haas. Για μια δεκαετία περίπου ασχολείται και με τον κινηματογράφο.Το 1976 φωτογραφίζει σε μια καφετέρια όπου συχνάζουν Εβραίοι, που επέζησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το βιβλίο του “Bruce Davidson Photographs” εκδίδεται το 1978 με δουλειά είκοσι ετών και εκθέτει στο Διεθνές Κέντρο Φωτογραφίας τής Νέας Υόρκης (ICP) και στο Εθνικό Κέντρο Φωτογραφίας στο Παρίσι. Ο Davidson περιγράφει τη φωτογραφία του σαν μια προσπάθεια να κατανοήσει και τη δική του τη θέση μέσα στον κόσμο.

 Το 1980 φωτογραφίζει τον υπόγειο σιδηρόδρομο τής Νέας Υόρκης, φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο “Subway” (φωτό πάνω) : 

 ήθελα να μεταμορφώσω την θλιβερή και βίαιη πραγματικότητα σε ζωντανό χρώμα .. δεν ήθελα όλη αυτή η ομορφιά να περάσει απαρατήρητη 

Η τελευταία πιο σημαντική δουλειά του είναι η φωτογράφηση με πανοραμικό φορμά τού Central Park, μιά έρευνα τεσσάρων ετών που εκδίδεται το 1995 ,“..ήθελα να φωτογραφίσω εκεί όπου τα όρια συγχέονται ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση” γράφει, αποδίδοντας ένα όμορφο και μεγάλο φόρο τιμής στην πόλη της Νέας Υόρκης.

Το 1998, Davidson επιστρέφει στο East 100th Street και φωτογραφίζει για την τεκμηρίωση των αλλαγών που σημειώθηκαν εκεί κατά τα τελευταία 30 χρόνια.

Κράμα ρεαλισμού και ονείρου η δουλειά του χαρακτηρίζεται απο τολμηρές αλλαγές στον τρόπο προσέγγισής των θεμάτων , τη φόρμα και τα τεχνικά μεσα που συνεχώς ανανεώνει . Χρησιμοποιώντας πολύ διαφορετικούς φακούς και τεχνικές , σχεδόν κάποιες φορές πειραματιζόμενος , ανοίγει δρόμους και επηρρεάζει τις νέες γενιές φωτογράφων. Ασπρόμαυρη ή έγχρωμη, η προσέγγιση των ανθρώπων είναι παρόμοια είτε φωτογραφίζει μια χήρα στη Μονμάρτη, τους ανθρακωρύχους στην Ουαλία , τον νάνο στο τσίρκο ή τις ζωές των ανθρώπων στη Νέας Υόρκης. Όμως ο ίδιος λέει: “Είμαι φωτογράφος όπως θα μπορούσε κανείς να είναι υδραυλικός, και αυτό μου αρέσει”.

 Φωτογραφίζει με σεβασμό, ευθύτητα και τρυφερότητα τους αντιήρωες του “αμερικανικού ονείρου” μακρυά ή και απέναντι από την κυρίαρχη θέση τής κοινωνίας.