Ο Toby Old γεννήθηκε στο Stillwater της Μινεσότα το 1945. Αν και ενδιαφερόταν για τον κόσμο της τέχνης από μικρή ηλικία, σπούδασε βιολογία στο Πανεπιστήμιο Hamline και στη συνέχεια οδοντιατρική στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, και κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ κατατάχθηκε στον οδοντιατρικό τομέα. Ενώ υπηρετούσε στη Βόρεια Καρολίνα, άρχισε να μελετά ιστορία τέχνης και φωτογραφία. Στη συνέχεια, μετά τη λήξη της θητείας του, ταξίδεψε για αρκετούς μήνες και επιστρέφοντας στη Μινεσότα άρχισε να ασκεί την οδοντιατρική με μερική απασχόληση, ενώ ταυτόχρονα φωτογράφιζε, εξερευνώντας το ενδιαφέρον του για τη φωτογραφία.

Το καλοκαίρι του 1976 παρακολουθεί ένα workshop στο Apieron Photographic Workshops στο Millerton της Νέας Υόρκης, όπου εκπαιδευτές όπως ο George Tice, η Elaine Mayers και ο Charles Harbutt του αποκαλύπτουν τη δημιουργική ενέργεια της φωτογραφίας. Ο Old μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και αρχίζει να δουλεύει την πρώτη του εκτεταμένη σειρά από τη ντίσκο σκηνή του 1976-1981. Αν και στηρίχθηκε στην παραδοσιακή αισθητική των Atget, Evans και Frank, ο Old ενδιαφερόταν ιδιαιτέρως για τη νέα κακοφωνία της δεκαετίας του 1970. Τιμώντας το παρελθόν και εξερευνώντας το μέλλον, θα συγχωνεύσει την διαυγή σαφήνεια του Walker Evans, με τις οριακά διαφωτιστικές και ριψοκίνδυνες περιπέτειες του Charles Gatewood. Αναπτύσσει παρόμοιες εμμονές μ’ αυτούς, υιοθετώντας τη δέσμευση του Evans στην ακρίβεια μέσω της επανάληψης και την αφοσίωση του Gatewood στην εξερεύνηση των κοινωνικών παρυφών.

Γι’ αυτή τη δουλειά του στη ντίσκο σκηνή, με τίτλο “Standard Deviation”, του απονέμεται επιχορήγηση από το Συμβούλιο Τεχνών της Νέας Υόρκης. Το 1981 λαμβάνει μια ακόμη επιχορήγηση, αυτή τη φορά από τον οργανισμό NEA, για να φωτογραφίσει την περιοχή του Lower Manhattan. Ταυτόχρονα, και συνεχίζοντας να φωτογραφίζει αυτό το τμήμα της πόλης, δημιουργεί άλλη μια εκτεταμένη σειρά από τον κόσμο του μποξ.

Ο Toby Old δουλεύει με projects, τα οποία «αναθέτει» ο ίδιος στον εαυτό του, και οργανώνει το έργο του σε σειρές. Αυτός ο τρόπος εργασίας, πέραν της προφανούς πρακτικότητας που προσφέρει, συχνά δημιουργεί το (πολύ σημαντικό) κίνητρο για να ξεκινήσει κανείς να δουλεύει, αλλά και τους επιτακτικούς λόγους για να συνεχίσει. Αυτό δεν σημαίνει πως το αποτέλεσμα είναι μια εννοιολογική ιστορία γραμμικής αφήγησης, με αρχή-μέση-τέλος. Πρόκειται περισσότερο για μια μέθοδο εργασίας, που βοηθά τον φωτογράφο να παραμείνει «εστιασμένος», ενώ του επιτρέπει να εργάζεται σε διάφορα θέματα, συχνά ταυτόχρονα. Όπως συνήθιζε να λέει ο Roger Mertin, «Δουλεύοντας μια σειρά (project) έχεις πάντα έναν καλό λόγο να σταματήσεις το αυτοκίνητο».

Από τις πολλές σειρές που ο Old δούλεψε όλα αυτά τα χρόνια, κάποιες ολοκλήρωσε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ άλλες είναι συνεχείς και παραμένουν σε εξέλιξη. Για παράδειγμα, η σειρά “The Beach Series” καλύπτει περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια εργασίας, κάνοντας εμφανή την εμμονή με το θέμα, την επιμονή του βλέμματος και την συνέπεια στο όραμα, που χαρακτηρίζει το έργο του.

Ο Toby Old είναι γνωστός για τη ζωντάνια της φωτογραφίας του και για την ικανότητά του να συλλαμβάνει την ανθρώπινη συμπεριφορά σε δράση, παρουσιάζοντας ρεαλιστικές και συναρπαστικές παρατηρήσεις της ανθρώπινης ζωής. Εμπνευσμένος από την ατμόσφαιρα των διαφορετικών εκφάνσεων της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, ο Old έχει φωτογραφίσει ανθρώπους σε πολλά διαφορετικά περιβάλλοντα και χώρους. Η παραλία, τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, οι αγώνες πυγμαχίας, οι επιδείξεις μόδας, οι παραστάσεις στο δρόμο, οι παρελάσεις, αποτελούν φαινομενικά τυποποιημένα περιβαλλοντικά πρότυπα, τα οποία μεταμορφώνονται σε μικρές, εντυπωσιακές και εύθραυστες στιγμές στο χρόνο, καθώς η ματιά του Old συλλαμβάνει την ανθρώπινη δραστηριότητα και το ανθρώπινο πνεύμα να ξετυλίγονται.

Τονίζοντας αυτήν του την ικανότητα, ο συγγραφέας Norman Mailer είχε γράψει: «Ο Toby Old καταφέρνει να δημιουργεί φωτογραφίες που βασίζονται στην ίδια τους την οπτική αξία, όχι μόνο λόγω του θέματος, αλλά και για την καλλιτεχνική του ικανότητα να το υπερβαίνει». Ο Old αισθανόταν πάντα άνετα εξερευνώντας τα όρια της αμερικανικής κουλτούρας εξετάζοντας τις ατέλειες, τις ιδιοτροπίες και τις εκκεντρικότητες της. Μέσα από αυτή τη διαδικασία αφαιρεί την εθνικότητά και μας παρέχει ένα πλούσιο, ανθρώπινο και παγκόσμιο πορτρέτο των κατοίκων της σύγχρονης μεγαλούπολης, αποκαλύπτοντας τα δυνατά και αδύνατα σημεία τους.

Ο Toby Old είναι ταυτόχρονα απών και παρών, κρατώντας μπροστά μας έναν καθρέφτη δείχνοντάς μας ποιοι είμαστε - ως σύγχρονοι κάτοικοι της πόλης, παγκόσμιοι πολίτες, πριν από την παγκοσμιοποίηση – κι όχι απαραίτητα αυτό που θα θέλαμε να είμαστε.

Οι φωτογραφίες του Old δεν μπορούν να ιδωθούν στα γρήγορα ούτε να γίνουν γρήγορα αντιληπτές. Δεν επιτρέπουν την εύκολη θέαση, ακόμη κι όταν μοιάζουν οικείες. Δεν εμπίπτουν σε κανένα «είδος» φωτογραφίας, που θα μπορούσε εύκολα να δικαιολογήσει την ύπαρξή τους. Ή, μάλλον, εμπίπτουν σε αρκετά ώστε να κάνουν δύσκολη τόσο την ταξινόμησή τους όσο και την αξιολόγησή τους με βάση το είδος. Απαιτούν, και θα πρέπει να έχουν, την ελάχιστη κολακεία της απόλυτης προσοχής μας. Είναι τόσο γεμάτες οπτικά γεγονότα και αξίες, που πρέπει να βλέπονται με προσοχή περισσότερο, παρά με ταχύτητα. O θεατής καλείται μάλλον να τις μελετήσει, να τις εξετάσει και διερευνήσει, κι όχι να τις «τεμαχίσει», προκειμένου να εισπράξει πλήρως τις λεπτομέρειες του έργου του Toby Old κι αυτό που ο φωτογράφος έχει συλλάβει σχετικά με την ανθρώπινη ύπαρξη.