Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο πότε σε συναντάμε να περιεργάζεσαι την πρώτη σου φωτογραφική μηχανή;

  Η πρώτη φορά που έπιασα φωτογραφική μηχανή ήταν στο γυμνάσιο, όταν μετά από ένα ταξίδι ο πατέρας μου έφερε μια κόμπακτ Canon στο σπίτι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση γιατί απείχε παρασάγγας από τις μηχανές με 110 φιλμ που ήταν πλακέ/μακρόστενες και τίς είχαμε στις διακοπές. ‘Ετσι άρχισα να τραβάω στο σπίτι φωτογραφίες καθώς και να σκίζω σελίδες από περιοδικά τής εποχής - να φτιάχνω κάτι σαν κολλάζ και να τα φωτογραφίζω. Φυσικά δεν μπορούσα να ελέγξω την λειτουργία τού φλας και κανείς στην οικογένεια δεν είχε ιδέα απο φωτογραφία. Τα αποτελέσματα είχαν μια κάποια πλάκα μα πιο πολύ αγωνία για το τι θα βγει όταν εμφανιστεί το φιλμ  - παρολαυτά δεν έιχα ιδέα ότι θα μου άρεσε η φωτογραφία στο μέλλον.

Τι σε γοητεύει σ' αυτό το μέσο;

Στην αρχή νομίζω το ότι μπορούσα να σταματήσω τον χρόνο και να έχω μία μοναδική εικόνα μιας συγκεκριμένης στιγμής, ότι και αν αυτό σήμαινε! Με την σπουδή και την τριβή άρχισε να με μαγεύει η φόρμα, το φως, η σύνθεση και ότι θα μπορούσα να "σκηνοθετήσω" εικόνες που μέσα από αυτές θα μπορούσα να πω ιστορίες. Λατρεύω τις εικόνες στατικές ή μη, με μαγεύει, επίσης, ο κινηματογράφος διότι είναι γεμάτος εικόνες που εναλλάσσονται.

 Αν βρίσκαμε έναν μαγικό τρόπο να ταξιδέψουμε στον χρόνο, πες μου τρεις στάσεις που θα έκανες και ποιους σπουδαίους φωτογράφους θα ήθελες να συναντήσεις;

Νομίζω πως όσο κλίσε και αν ακούγεται θα ήθέλα να συναντήσω τον Bresson γιατί νομίζω ότι ήταν, ίσως, ο άνθρωπος που μας εισήγαγε την έννοια τής street photography σε μια μεγάλη κλίμακα, βάζοντας στο τραπέζι την αποφασιστική στιγμή ως ολόκληρο κεφάλαιο προς ανάλυση και εσωτερική,τελικά, αναζήτηση. Δεν συγκαταλέγεται τυχαία στους Masters of Photography.

Επίσης, θα ήθελα να κάνω μια στάση και να γνωρίσω τον Misha Gordin που θεωρώ ότι ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους φωτογράφους της conceptual φωτογραφίας! Δούλευε κατά βάση σε σκοτεινό θάλαμο (αν και τα τελευταία χρόνια προσπάθησε να πειραματιστεί και σε ψηφιακό επίπεδο) και έφυγε πριν λίγους μήνες αφήνοντας πίσω του μια παρακαταθήκη από πολύ σπουδαιές είκονες. Πιστεύω σχεδόν όλοι έχουμε δει εικόνες του έστω και αν δε ξέραμε ότι είναι δικές του.

Rebirth

 Ποιο είναι το όραμα, το πλάνο σου, και πώς πήρες τη μεγάλη απόφαση, εν μέσω πανδημίας, να δημιουργήσεις και να υλοποιήσεις ένα νέο φωτογραφικό χώρο; 

Η ιδέα ξεκίνησε το 2019, είχα κάνει ένα εσωτερικό ταξίδι, ήθελα να αλλάξω σελίδα - μια αναγέννηση κατά μία έννοια και σχεδίαζα και την παραμικρή λεπτομέρεια για να φτιάξω ένα νέο χώρο φεύγοντας από το, για 20 χρόνια, στούντιο μου που βρισκόταν σε ένα βιομηχανικό περιβάλλον. Έψαχνα κάτι πιο προσβάσιμο, πιο ζεστό ίσως και πιο μικρό - στην γειτονιά που μεγάλωσα, έτσι ώστε να έρθω πιο κοντά με ανθρώπους σε εικαστικό και μη επίπεδο σε μια εποχή που όλα μας απομακρύνουν. Ξαφνικά ήρθε η πανδημία και έφερε ένα μούδιασμα μαζί με μια απραξία και δεν ήξερα καθόλου τι να κάνω!  Την ώθηση να ξεκινήσω ενώ όλα σταματούσαν και  βυθιζόμασταν, τρόπον τινά,  μου την έδωσε η σύζυγός μου, σε μια φράση: Let’s do it!

 Εν μέσω καραντίνας, που πραγματοποιείται αυτή η συζήτηση, ο φωτογραφικός κλάδος και όχι μόνο, πλήττεται. Με τη μόνη διαφορά πώς όσον αφορά στον πολιτισμό τα μέτρα ενίσχυσης φαίνεται πως δεν επαρκούν.  Τι γνώμη έχεις;

Δεν έχω να πω πολλά, ένα ευνομούμενο κράτος προστατεύει την παιδεία, τις τέχνες, και είναι αρωγός του πολιτισμού!

Κατ΄επέκταση στέκεται δίπλα στους ανθρώπους που προάγουν πολιτισμό, σε όλες τις συνθήκες, γιατί ο πολιτισμός αποτελεί θέμελιο λίθο τής ανάπτυξης και της εξέλιξης.  Και ναι, εν μέσω πανδημίας, οι ανάγκες είναι πολλαπλές, αλλά τι σημαίνει αυτό ; 

Μια μικρή νοητική αναδρομή σε σεισμούς, λοιμούς, καταποντισμούς παλαιότερων ετών και το τι μέλλει γενέσθαι δίνει απαντήσεις. Στέκομαι δίπλα σε όλους τους πληγέντες…η λέξη είναι μία, Αλληλεγγύη .

The abyss

 Σ' αυτή τη συνέντευξη επιλέξαμε να δείξουμε διάφορες φωτογραφικές εργασίες σου. Αυτή τη χρονική περίοδο με ποια αισθάνεσαι πώς συνδέεσαι περισσότερο και για ποιο λόγο; 

Σίγουρα είμαι κοντά στην τελευταία ατομική έκθεση με τίτλο ‘“The Twisted Riddle of Our Existence” μια σειρά πορτραίτων που έχει ως άξονα καθημερινές έννοιες και την απεικόνισή τους σε σημειολογική βάση! Μια θεατρική προσέγγιση όσον αφορά στο ύφος και θα μπορούσε να μην αποτελείται από 12 εικόνες αλλά από 20 ή 32, μία αφετηρία, δηλαδή, που θα μπορούσαμε να συζητάμε για έννοιες, ερεθίσματα, σκέψεις, προβληματισμούς και πώς θα φτιάχναμε εικόνες για κάθε έννοια εσαεί!

Μέσα σ' αυτό το χαοτικό τοπίο τής κοινωνικής δικτύωσης, εκεί που πλέον οι φωτογράφοι αυτοπαρουσιάζονται, συστήνονται και παραθέτουν το φωτογραφικό τους υλικό μπροστά στην κρίση σχετικών μα και άσχετων - φωτογραφικά- δεκτών, εσύ πώς στέκεσαι απέναντι σ' όλο αυτό τον βομβαρδισμό;

Eίτε μας αρέσει είτε όχι, τα social media είναι ένας χαοτικός μονόδρομος που μπορεί ένας φωτογράφος να δείξει την δουλειά του αλλά και να γίνει μέρος μια κοινότητας ή ακόμα να βρεί συνεργάτες με μηδενικό κόστος και σχετικά μικρή προσπάθεια. Επίσης, να δει δουλειές άλλων και γενικότερα τις τάσεις της σύγχρονης φωτογραφίας. ‘Οσον αφορά στην κριτική, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι κομμάτι της έκθεσης, όσο εκτιθέμεθα μέσα από τη δουλειά μας τόσο θα κρινόμαστε γι΄ αυτό.

Πιστεύω πως η κριτική είναι δεκτή από όπου και να έρθει δεν επιλέγω μια εικόνα μου να βγάλει ένα συναίσθημα σε κάποιον αλλά από την άλλη να μην εκφράζει άποψη κάποιος άλλος! Η δουλειά μου είναι να φτιάχνω εικόνες και οι εικόνες είναι για να τις βλέπει ο κόσμος. Απλά θέλει γερό στομάχι στην αρχή.

Αν είχες απέναντι σου ένα νέο παιδί θα το προέτρεπες να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη φωτογραφία; Κι αν ναι, τι θα του επισήμαινες;

Αν είχα ένα νέο παιδί δίπλα μου θα του έλεγα να σπουδάσει, να μάθει την τέχνης της φωτογραφίας, να μην παρασυρθεί από την 

‘ευκολία' που δίνει η ψηφιακή εποχή τα σβήσε/γράψε στις κάρτες μνήμης και τα upload/follow/like!

Να βλέπει φωτογραφίες (σε έντυπη μορφή ακόμα καλύτερα) και να τραβάει φωτογραφίες…διαρκώς! Η γνώση, η αισθητική και η τεχνική θέλουν χρόνο για να αποκτηθούν. Οπότε υπομονή και όλα θα πάνε καλά!

 Δώσε μας ένα μότο γι’ αυτή τη συνέντευξη που να μας οδηγεί στη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων

Ο Robert Frank αυτός ο Master, που μας άφησε πριν έναν χρόνο, είχε πεί: 

There is one thing the photograph must contain, the humanity of the moment!

Πέραν του ρεαλισμού, μιλούσε για την ανθρωπιά της στιγμής που μπορεί να καταγραφεί ακόμα και σε ένα σνάπσοτ.

Αυτήν την ανθρωπιά εύχομαι να βρούμε την καινούρια χρονιά σε όλες τις εκφάνσεις τής ζωής μας και ένα χαμόγελο στα χείλη σαν παιδί που μόλις έφαγε ένα γαλακτομπούρεκο.  Η τέχνη είναι φως.

Λίγα λόγια για τον Φάνη Λογοθέτη

Σπούδασε φωτογραφία και Visual Arts στην Focus αλλά και την ESP επίσης παρακολούθησε workshops εξειδίκευσης στην φωτογραφία, το βίντεο και την μουσική. Απο το 1996 δουλεύει ως φωτογράφος έχοντας δικο του στούντιο φωτογραφήσεων. Επιμελήθηκε καλλιτεχνικά workshops και έχει συμμετάσχει σε 57 ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει πραγματοποιήσει μια διατομική και 4 ατομικές εκθέσεις. 

Video art και video-performances του έχουν εκτεθεί σε φεστιβάλ του εξωτερικού και το 2012 σκηνοθέτησε το πρώτο του μεγάλου μήκους ντοκυμαντέρ οπου και προβλήθηκε στο φεστιβαλ Θεσσαλονίκης, σε φεστιβάλ στο εξωτερικό αλλά και σε κινηματογράφους της Αθήνας.

Έμπνευσή του, τα αντικείμενα, η πόλη και ο κόσμος της. Εικόνες και άρθρα του κατά καιρούς έχουν δημοσιευθεί στο internet και σε έντυπα.