«Η φωτογραφία πρέπει να είναι σιωπηλή: δεν είναι ζήτημα «διακριτικότητας» αλλά μουσικής. Την απόλυτη υποκειμενικότητα δεν την πετυχαίνουμε παρά μόνο σε μια κατάσταση, σε μία προσπάθεια σιωπής»
γράφει ο Ρολάν Μπαρτ στο βιβλίο του «Ο Φωτεινός Θάλαμος».
Πάντα μου άρεσαν οι τέχνες, σε όλες τις μορφές. Από μικρή λάτρευα τον κινηματογράφο και το θέατρο και ήθελα να ασχοληθώ με την σκηνοθεσία, με γοήτευε η ιδέα να δημιουργώ έναν δικό μου κόσμο. Έτσι, λίγο καιρό αφότου γράφτηκα σε ένα φωτογραφικό σεμινάριο, κατάλαβα ότι η φωτογραφία σαν τέχνη μου δίνει αυτή την δυνατότητα.
Η αλήθεια είναι ότι η φωτογραφία ήρθε στη ζωή μου πολύ αργότερα από τις άλλες τέχνες. Είναι κάτι σαν τελευταίος έρωτας. Η φωτογραφική διαδικασία μου δίνει μία αφορμή να δώσω περισσότερη προσοχή σε αυτά που βλέπω, σκέφτομαι και νιώθω και ταυτόχρονα να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου.
Είναι υπέροχο να δημιουργείς τον δικό σου κόσμο όποτε θέλεις. Αυτό είναι και το πιο μαγικό για μένα.
Η φωτογραφία είναι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πάντα μέσα στην καθημερινότητά μου και πλέον έχει γίνει για μένα τρόπος ζωής. Δεν μπορώ πια να φανταστώ τον εαυτό μου να πηγαίνει κάποιο ταξίδι χωρίς μηχανή. Με την πάροδο του χρόνου βέβαια έχω γίνει πολύ πιο επιλεκτική και δεν φωτογραφίζω σε καθημερινή βάση. Συνεχίζω όμως να πειραματίζομαι και να μαθαίνω.
Επέλεξα διάφορες φωτογραφίες από όλη την φωτογραφική μου πορεία, και κάποιες από αυτές είναι μέρος μιας δουλειάς, της Whispery Moments, η οποία δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί.
Για κάποιον που εισέρχεται τώρα στον κόσμο της φωτογραφίας, θα έλεγα ότι πρώτα απ’ όλα πρέπει να αγαπάει πολύ αυτό που κάνει, να είναι συνεπής και να καλλιεργήσει την δική του μοναδική ματιά.
Σίγουρα υπάρχουν δύσκολες καταστάσεις, προσωπικές και μη, που μας καταβάλλουν, αλλά η δημιουργική ενασχόληση με την τέχνη δίνει μία αίσθηση ελευθερίας, προσφέρει μία δίοδο επικοινωνίας χωρίς όρια και απαγορεύσεις. Πιστεύω ότι η τέχνη έχει δοθεί στον άνθρωπο σαν παρηγοριά.
https://www.ifocus.gr/magazine/interviews/2845-ivalina-takova#sigProIdd721c52560