O Κώστας Αρβανίτης (φωτό πάνω) γεννήθηκε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1981. Σπούδασε στο τμήμα Τεχνολόγων Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, του Τ.Ε.Ι Χαλκίδας. Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία από το 2012. Είναι ενεργό μέλος της φωτογραφικής ομάδας iFocus Community καθώς επίσης και της ομάδας Photopia (από το 2016), ανήκει επίσης, στην φωτογραφική κολεκτίβα BULB photos από τον Νοέμβριο του 2018.

Αυτή την περίοδο, ζει και εργάζεται στον Καναδά. 

Δ. Κώστα τα τελευταία χρόνια κατοικείς στον Καναδά, πες μας γι' αυτή σου την απόφαση να φύγεις από τη χώρα σου. Σε τι διαφέρει η ζωή εκεί;

  Η απόφαση μου να φύγω από την Ελλάδα, ήρθε μετα από πολλές άκαρπες προσπάθειες να καταφέρω να συντηρήσω την οικογένεια μου οικονομικά, στον βαθμό που θα ένιωθα ασφάλεια για το μέλλον. Δεν ήταν κάτι που το αποφάσισα μόνος μου. Η ευκαιρία που παρουσιάστηκε αφορούσε την σύζυγό μου και εγώ ακολούθησα. 

Ο Καναδάς και συγκεκριμένα η Alberta, διαφέρει σε πολλά σε σχέση με την Ελλάδα. Θα εστιάσω στα δύο βασικά καλά. Το πρώτο είναι ότι πρόκειται για εργασιακό παράδεισο εν συγκρίσει με την ελληνική πραγματικότητα. Ο κόσμος αμοίβεται αρκετά για να ζήσει, ακόμα και αν μιλάμε για βασικό μισθό. Το δεύτερο είναι ότι έχεις άμεση επαφή με τη φύση, κάτι που για εμάς τους Αθηναίους είναι άγνωστο και πολλές φορές φαντάζει εξωγήινο. Το βασικό κακό με τον Καναδά είναι ότι δεν είναι Ελλάδα και αυτό μεταφράζεται για τον καθένα διαφορετικά. 

 Δ. Με το διαδίκτυο και τα σόσιαλ οι αποστάσεις εκμηδενίζονται. Νιώθω πως σαν φωτογραφος είσαι πολύ ενεργός και συμμετέχεις σε διαφορες φωτογραφικές ομάδες και εκθέσεις εδώ στην Ελλάδα, το ίδιο συμβαίνει και με φωτογραφικές ομάδες στον Καναδά ή εμείς εδώ κρατάμε τα σκήπτρα του σοσιαλάιζ έβριθινγκ;

  Προς τιμήν των ελληνικών ομάδων και των Ελλήνων φωτογράφων, θα πω ότι το φωτογραφικό επίπεδο που έχω συναντήσει στην Αλμπέρτα του Καναδά μέχρι στιγμής δεν μου έχει κεντρίσει την προσοχή, τουλάχιστον στο είδος της φωτογραφίας που εστιάζω προσωπικά. Ο χρόνος που είχα να ψαχτώ και να γνωρίσω καλύτερα τον Καναδά φωτογραφικά, ήταν πολύ λίγος οπότε τα συμπεράσματα μου πιθανόν να είναι λάθος. Στο μέλλον είμαι αισιόδοξος ότι θα γνωρίσω ομάδες και κόσμο που μου ταιριάζουν καλύτερα φωτογραφικά. 

Δ.Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να μας πεις λίγα πράγματα για τον Κώστα, τον άνθρωπο πίσω από τη φωτογραφική μηχανή, πώς και με ποια αφορμή ξεκίνησε αυτή η σχέση σου με τη φωτογραφία; 

  Πίσω από την απόφαση μου να ασχοληθώ με την φωτογραφία το 2012, κρύβεται ένας μηχανισμός ιδιαίτερα πολύπλοκος και δυσνόητος, ακόμα και για εμένα τον ίδιο. Περιληπτικά και μόνο θα μπορούσα να αναφέρω τα βασικά κομμάτια αυτού του μηχανισμού. Το πρώτο είναι ότι το καλοκαίρι του ΄12 στο νησί της Ικαρίας για πρώτη φορά παρατήρησα έναν φίλο, Ιταλό φωτογράφο να δουλεύει πορτραίτα. Μου άρεσε ο διακριτικός τρόπος που προσέγγιζε το θέμα του και η επιμονή του. Το δεύτερο κομμάτι του μηχανισμού είναι ότι τον χειμώνα βρέθηκα άνεργος με μία φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου, δώρο της αδελφής μου. Ξεκίνησα να τραβάω φωτογραφίες γιατί ήθελα κάπου να ξεσπάσω και να παιδέψω το μυαλό μου. Το τρίτο μέρος του μηχανισμού είναι ότι βρέθηκαν άνθρωποι διαδικτυακά μου με αγκάλιασαν και με συμβούλεψαν. Φυσικά, αυτά τα τρία βασικά κομμάτια της μηχανής, συνδέονται μεταξύ τους με άλλα λιγότερο σημαντικά και το κυρίως σώμα της πιστεύω πως ήταν η ανάγκη που είχα να επικοινωνήσω με τους γύρω μου. 

Δ. Επειδή με προβληματίζει το γεγονός πως όσο η φωτογραφία θεωρείται μια από τις πιο εύκολες ( στην παραγωγή ) μορφές τέχνης τόσο ο καθένας να αυτοαποκαλείται φωτογραφος με αποτέλεσμα ο αριθμός των φωτογράφων και σεμιναρίων φωτογραφίας θυμίζει κάτι από τα θέατρα που φιλοξενούσε κάποτε η Αθήνα τα οποία ήταν δυσανάλογα κατα πολύ σε σχέση και με τον πληθυσμό αλλά και με το τι γινόταν σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, θα ήθελα να μας πεις τη γνώμη σου είμαστε όλοι φωτογράφοι;

  Εδώ να πούμε κάτι που έχει ειπωθεί πολλές φορές και το τονίζεις και εσύ στην ερώτηση σου, λέγοντας “εύκολη στην παραγωγή” μέσα σε παρένθεση. Το να βγάλεις φωτογραφία με μία μηχανή είναι εύκολο. Το να μπορέσεις να κάνεις τέχνη είναι το δύσκολο. Λίγο πιο αναλυτικά θα έλεγα ότι μπερδευομαστε καμιά φορά με την ευκολία του μέσου και πιστεύουμε ότι τελικά η φωτογραφια είναι μία εύκολη υπόθεση. Αλλά τελικά αυτή η ευκολία του μέσου είναι που καθιστά την φωτογραφία δύσκολη ως καλλιτεχνική έκφραση. Η ευκολία του κλικ οδηγεί εύκολα στην μαζική παραγωγή και η μαζική παραγωγή συνήθως έχει κακή ή μέτρια ποιότητα, έλλειψη πρωτοτυπίας, επαναλαμβανόμενα μοτίβα, κλισέ και απουσία προσωπικού ύφους. Τώρα για το αν είμαστε όλοι φωτογράφοι θα πω πως ναι. Από τη στιγμή που κρατάμε φωτογραφική μηχανή στα χέρια μας και γράφουμε με το φως, είμαστε φωτογράφοι. Άλλοι καλοί και άλλοι λιγότερο καλοί, με τα κριτήρια πάντα να είναι υποκειμενικά. Σημασία έχει να χαίρεσαι αυτό που κάνεις. Αν αυτό που κάνεις αρέσει και στους υπόλοιπους τότε είσαι από τους τυχερούς. Προσωπικά θα σου πω ότι ο αυτοπροσδιορισμός κάποιου ως φωτογράφος δεν μου άρεσε στο παρελθόν αλλά είναι κάτι που δεν με ενοχλεί πια. Ο αυτοπροσδιορισμός ως καλλιτέχνη είναι που ακόμα προσπαθώ να χωνέψω. Ίσως στο μέλλον δεν με ενοχλεί ούτε αυτός. 

Δ. Ποια είναι η κινητήριος δύναμη που σε ωθεί στο να φωτογραφίζεις;

  Η φωτογραφία πλέον είναι κομμάτι την ζωής μου. Το κυνήγι μίας “καλής” φωτογραφίας είναι εθιστικό για εμένα. Το να ξετρυπώσεις κάτι που περνά απαρατήρητο σε όλους του υπόλοιπους και να συνθέσεις μία εικόνα μοναδική, παγώνοντας τον χώρο, τον χρόνο και την προσωπική σου διαθεση με ένα κλικ, είναι αίσθηση μοναδική.

Η ενασχόληση μου με τη φωτογραφία με ηρεμεί και με κάνει καλύτερο σαν άνθρωπο.

Αν δεν είναι αυτό αρκετό στο να συνεχίσω να ασχολούμαι με την φωτογραφία δεν ξέρω τι είναι. 

Δ. Ένα από τα θέματα που απασχολούν τους φωτογράφους είναι πως συχνά νιώθουν ένα μπλοκάρισμα το οποίο τους κρατά στάσιμους όπως λένε οι ίδιοι, βαλτώνουν. Αν έχεις περάσει από μια παρόμοια κατάσταση θα ήθελες να μας πεις ποιους μηχανισμούς ενεργοποίησες για να κανεις επανεκκίνηση;

  Μου έχει συμβεί δύο φορές. Μάλιστα διανύω μία τέτοια περίοδο τώρα. Πιστεύω ότι συμβαίνει σε όλους κάποια στιγμή. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας όμως. Η επανεκκίνηση έρχεται από μόνη της, αργά ή γρήγορα, αρκεί να υπάρχει υπομονή και σωστή διαχείριση της “κρίσης”. Αν είσαι βιαστικός θα την πατήσεις παράγοντας έργα που ουσιαστικά δεν σου αρέσουν, απλά γιατί νιώθεις την ανάγκη να δείξεις ότι είσαι ενεργός. Το κλειδί στον μηχανισμό λοιπόν είναι η υπομονή. Ο ίδιος ο μηχανισμός τώρα, πιστεύω ότι ειναι για τον καθένα διαφορετικός. 

Δ. Αν υπήρχε ένας μαγικός τρόπος να έρθω εκεί που μένεις με σκοπό να φωτογραφίσω πες μου πού θα με πήγαινες και γιατί;

  Καταρχήν θα σε πήγαινα στο Downtown του Edmonton. Έχει έναν αέρα που σου θυμίσει παλιά καλή Αμερικάνικη φωτογραφία δρόμου. Φόρμες, ατμόσφαιρα και φωτισμοί Αμερικάνικης πόλης. Ύστερα θα σε πήγαινα να δεις λίγη καναδική φύση. Ανεξάρτητα με το είδος της φωτογραφίας που σε ενδιαφέρει είμαι σίγουρος ότι θα έκανες άπειρα κλίκ έστω για προσωπικό αρχείο. Βλέπεις πράγματα που μόνο σε ντοκυμαντέρ έχεις δει και η επαφή με το άγριο παρθένο τοπίο θα σου μείνει αξέχαστη. 

Δ. Είναι κάτι που παρατηρείς και θα ήθελες να πεις στους φίλους σου φωτογράφους στην Ελλάδα μέσα από αυτήν τη συνέντευξη;

  Παρατηρώ ότι η φωτογραφία στην Ελλάδα είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Κάθε μέρα ξεπετάγονται νέοι φωτογράφοι, που έχουν να παρουσιάσουν πολύ καλές δουλειές. Αν κάτι πρέπει να πω, είναι να συνεχίσουν να φωτογραφίζουν και να χαίρονται την κάθε στιγμή. 

Να κάνουν αυτό που κάνουν με αγάπη και συνέπεια, τους παρακολουθώ από απόσταση όσο μπορώ και προλαβαίνω. Μη μπαίνουν στο τρυπάκι του ανταγωνισμού. Ο κάθε ένας μας έχει την δική του ματιά και αυτή είναι μοναδική!

Δ. Αν σου ζητούσα να μου πεις ποιους φωτογράφους θαυμάζεις και ποιο τρόπο σε ενέπνευσαν ποιοι θα ήταν αυτοί; 

Επιρροές έχω δεχτεί ασυνείδητα απο πολλούς φωτογράφους. Θα έλεγα ότι κάθε φωτογραφία που στέκομαι και παρατηρώ, αφήνει πίσω της κάτι μη μετρήσιμο αλλά υπαρκτό. 

Θα σταθώ σε Έλληνες φωτογράφους που αγαπώ την δουλειά τους και την γνωρίζω αρκετά καλά αναφέροντας τους ονομαστικά; Μαρία Καππάτου, Σταύρος Σταματίου, Ανδρέας Καμουτσής, Τάσος Μπίρης, Μάκης Μακρής, Γκάρο Καλαϊτζιαν, Ελένη Ρημαντωνάκη, Λουλουδιά Γρέδη κ.α. Υπάρχουν και άλλοι πολλοί αλλά δεν έχω ακόμα οικειότητα με τη δουλειά τους. Κάθε χρόνο η λίστα μεγαλώνει. 

Δ. Αν κάποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί σου πώς και με ποιο τρόπο μπορεί να σε βρεί; 

 Ο πιο άμεσος τρόπος επικοινωνίας είναι το facebook. Από εκεί και πέρα ζω και υπάρχω σε διαφορετικές πλατφόρμες καθώς και στο site μου. Υπάρχει και το blog μου το οποίο έχω ξεκινήσει να μεταφέρω σιγά - σιγά στο site μου.

Στο Facebook   στοSite στο Instagram& στο Blog μου.  Επίσης, στο e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Δ. Υπάρχει ενδεχόμενο να έρθεις στην Ελλάδα για καλοκαιρινές διακοπές; Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος και που οπωσδήποτε αποτελεί για εσένα φωτογραφικό must see προορισμό;

Η Ελλάδα θα πρέπει να περιμένει άλλον έναν χρόνο πριν με δει. Λόγω υποχρεώσεων χρειάστηκε να ακυρώσω για φέτος αλλά είμαι αισιόδοξος οτι του χρόνου τέτοια εποχή θα κόβω βόλτες σε κάποια παραλία με αγαπημένους φίλους και την οικογένειά μου. 

Για μένα το κέντρο της Αθήνας είναι must προορισμός. Ίσως έχει να κάνει με την οικειότητα που νιώθω φωτογραφικά. Μία πόλη τέρας, με ένα μοναδικό στον κόσμο vibe, που περιέχει τα πάντα, αρκεί να μπορείς να τα δεις.