Πριν 2,7 δις χρόνια, το φως του Ήλιου που πέφτει πάνω στα κυανοβακτήρια μέσα στην θάλασσα του πλανήτη Γη, αρχίζει την παραγωγή οξυγόνου. Με την είσοδο του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα αλλάζει η Ζωή στον πλανήτη, από αναγωγική γίνεται οξειδωτική. Ο Ήλιος και η φωτοσύνθεση παράγουν το οξυγόνο που είναι απαραίτητο για την ζωή των έμβιων όντων. Χωρίς οξυγόνο σε τρία λεπτά το κύτταρο πεθαίνει.
Η προστασία και η ασφυξία, η κάλυψη και η αποκάλυψη, η προφύλαξη και η φυλακή, η απομόνωση και η ελευθερία, αποτελούν έννοιες που δίνουν ή σταματούν τη ζωή. Στην εργασία αυτή διερευνώνται τα όρια καλού κακού, ζωής και θανάτου∙ βιολογικά, πνευματικά, μορφικά, αισθητικά.
Ως «πνευματική» φωτοσύνθεση του ανθρώπου μπορεί να εκληφθεί η επικοινωνία, με ροή του πνευματικού οξυγόνου όπως στο κυκλοφοριακό που μεταφέρεται το οξυγόνο στα κύτταρα. Το οποίο τελικά παράγει και συντηρεί την κοινωνία, την πολιτεία και τον πολιτισμό, όπως το κύτταρο συνθέτει τα όργανα ενός έμβιου οργανισμού.
Όταν παύει η επικοινωνία/ροή -όπως σε κάθε είδος εγκλεισμού- δημιουργείται πολιτισμική ασφυξία. Υπάρχει άραγε Πόλις όταν παύει ο πολιτισμός; Υπάρχει πολιτισμός χωρίς πνευματική κυκλοφορία; Υπάρχει ζωή για τον άνθρωπο χωρίς οξυγόνο;
