Παρά το γεγονός ότι είχε ορκιστεί να μην φωτογραφίσει άλλον πόλεμο λίγα χρόνια νωρίτερα, ο Robert Capa δέχτηκε να συνοδεύσει μια νηοπομπή γαλλικού συντάγματος στο Δέλτα του Κόκκινου Ποταμού (Βιετνάμ), με δύο άλλους δημοσιογράφους της Time-Life, τον John Mecklin και τον Jim Lucas. Στις 25 Μαΐου 1954 στις 2:55 μ.μ., το σύνταγμα περνούσε από μια επικίνδυνη περιοχή υπό πυρά όταν ο Κάπα αποφάσισε να αφήσει το τζιπ του και να ανέβει στο δρόμο για να φωτογραφίσει την προέλαση. Περίπου πέντε λεπτά αργότερα, ο Μέκλιν και ο Λούκας άκουσαν μια έκρηξη. Ο Κάπα είχε πατήσει σε νάρκη ξηράς. Όταν έφτασαν στη σκηνή ήταν ακόμα ζωντανός, αλλά το αριστερό του πόδι είχε γίνει κομμάτια και είχε μια σοβαρή πληγή στο στήθος. Ο Μέκλιν κάλεσε γιατρό και ο Κάπα μεταφέρθηκε σε ένα μικρό νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του κατά την άφιξη. Ήταν σαράντα χρονών.
Πέθανε όπως έζησε πέρασε μεγάλο μέρος της καριέρας του: στην πρώτη γραμμή με την κάμερά του στα χέρια. Η ζωή του είχε δοθεί για να φέρει μέσα στα σπίτια του κόσμου την πραγματικότητα της ζωής και του θανάτου, σε χώρες σε όλο τον κόσμο σε περιόδους πολέμου. Αναγνώρισε ότι η επιθυμία ενός φωτογράφου πολέμου είναι «να τεθεί εκτός δράσης», ένα συναίσθημα που μπόρεσε να εκφράσει τόσο έντονα στη δουλειά του, αυξάνοντας τη συνείδηση της ανθρωπότητας να επιθυμεί την ειρήνη στη γη.
«Ήταν καλός φίλος και σπουδαίος και πολύ γενναίος φωτογράφος. Είναι κακή τύχη για όλους που τον πρόλαβαν οι πιθανότητες. Είναι ιδιαίτερα κακό αυτό για τον Κάπα.»
Ernest Hemingway
“Το αίμα σου έτρεξε γόνιμο κατά 35 χιλιοστά,
Ήσουν το γεγονός της ιστορίας,
το ζουμ με τη μυρωδιά της πυρίτιδας
θα μπορούσε να φέρει μόνο θάνατο.”
(ποίημα από ισπανική κολλεκτίβα ποιητών στη μνήμη του Robert Capa)
Photo Info: Elliott Erwitt: η μητέρα του Robert Capa, Julia, στον τάφο του. Armonk, New York. 1954.
Επίμελεια: Κώστας Γιαβής