Ο Edward Weston ήταν ένας πρωτοπόρος της σύγχρονης φωτογραφίας, ο οποίος συνέβαλε ώστε η φωτογραφία από ένα μέσο έκφρασης να ανέβει επίπεδο και να γίνει μία αξιοσέβαστη μορφή τέχνης. Γεννήθηκε στο Chicago το 1886 και άρχισε να φωτογραφίζει αφότου πήρε από τον πατέρα του μία μηχανή Kodak ως δώρο για τα 16α γενέθλιά του. Πολύ νωρίς είχε επιτυχία δημιουργώντας εικόνες με πικτοριαλιστική τεχνοτροπία, χρησιμοποιώντας έναν soft-focus φακό για να δημιουργήσει «ζωγραφικά» πορτραίτα, αλλά από την δεκαετία του ‘20 υιοθέτησε μία όλο και πιο πειραματική προσέγγιση στην τέχνη του. Το 1922 έκανε μια εντυπωσιακή σειρά φωτογραφιώνhe για την Armco Steelworks στο Ohio – ευρέως αναγνωρισμένη ως η πρώτη του νεωτερίστικη προσπάθεια – φωτογραφίζοντας τους σκούρους πύργους να επιβάλλονται πάνω σε έναν λαμπερό ουρανό. Ένα χρόνο αργότερα, τόλμησε να πάει στο Μεξικό μαζί με την ερωμένη του, την Tina Modotti, όπου και παρέμεινε για τα επόμενα πέντε χρόνια, αναπτύσσοντας τα ριζοσπαστικά στιλιστικά χαρακτηριστικά που θα χαρακτήριζαν την μετέπειτα δουλειά του. Αυτά περιελάμβαναν τη χρήση ενός close-up φακού και του φυσικού φωτισμού “για να κάνει το συνηθισμένο ασυνήθιστο”, και είδε βράχους, σύννεφα και φυτά να αποτελούν σπουδές γλυπτικής όσο αφορά τις γραμμές και τη φόρμα.
Ο Weston μετακόμισε στην California το 1928 και συνέχιζε να φωτογραφίζει από κοντά καθημερινά αντικείμενα, από κόφτες αυγών και φλιτζάνια μέχρι καλοφτιαγμένες πράσινες πιπεριές, για να ανυψώσει και να προβάλει τα θεμέλια της φόρμας τους. “Η κάμερα θα πρέπει να χρησιμοποιείται για να καταγράψει τη ζωή”, έγραψε σε ένα από τα πολλά ημερολόγιά του εκείνης της εποχής, “καθιστώντας την ίδια την ουσία αλλά και την πεμπτουσία του ίδιου του αντικειμένου, είτε πρόκειται για ένα γυαλισμένο ατσάλι είτε για κάτι ζωντανό με αίσθημα παλμών”. Το 1932, ο Weston ήταν ένας από τους συνιδρυτές του Group f/64, μιας κολεκτίβας φωτογράφων της δυτικής ακτής που προασπίστηκε αυτό που έμελλε να γίνει γνωστό ως “straight photography”, όπου “κανένα κριτήριο τεχνικής, σύνθεσης ή ιδέας, παράγωγο οποιασδήποτε άλλης μορφής” θα ήταν παρόν. Κάποιες από αυτές τις μαγευτικές εκφράσεις αυτής της φωτογραφικής προσέγγισης είναι ορατές στις ποικίλες σπουδές γυμνού του Weston, ξεχωριστά έργα που κόβουν την ανάσα στα πλαίσια ενός από τα πιο εκτεταμένα είδη της τέχνης.
Τα περισσότερα διάσημα γυμνά θέματα του Weston απεικονίζουν την μούσα του και βοηθό του Charis Wilson, την οποία συνάντησε πρώτη φορά σε μια συναυλία τον Απρίλιο του 1934 και την περιέγραψε ως ένα “ψηλό όμορφο κορίτσι, με λεπτές αναλογίες σώματος, έξυπνο πρόσωπο με καλοσχηματισμένες φακίδες, μπλε μάτια, λαμπερά καστανά μαλλιά μέχρι τους ώμους”. Το 1935, νιώθοντας την ένταση του Μεγάλου Κραχ, ο Weston, η Wilson και οι τρεις γιοι του μετακόμισαν σε ένα μικρό σπίτι στο Mesa Road, στην Santa Monica. Αυτός και η Wilson πήραν την μεγάλη κρεβατοκάμαρα, που είχε ένα μεγάλο χώρο ηλιοθεραπείας με θέα τον ωκεανό. Εδώ ήταν που ο Weston τράβηξε την πιο εμβληματική του φωτογραφία με την Wilson, Nude (Charis, Santa Monica) (1936), ένα χρόνο προτού παντρευτούν. Η Wilson κάθεται πάνω σε μια μάλλινη κουβέρτα – πιθανόν γιατί η μεταλλική επιφάνεια του πάγκου ήταν πολύ καυτή για το γυμνό δέρμα της – το ένα πόδι μεγαλοπρεπώς σταυρωτά με το άλλο, με τα χέρια της να τα περικυκλώνουν. Το κεφάλι της ακουμπάει στο γόνατό της, τα μαλλιά της κοιτάνε ευθεία τον θεατή, το πρόσωπό της συγκαλυμμένο.
“Έκατσα στο άνοιγμα της πόρτας του δωματίου με το δωμάτιο στη σκιά πίσω μου. ακόμα κι εκεί το φως ήταν υπερβολικά λαμπερό. Όταν έσκυψα το κεφάλι μου για να αποφύγω να κοιτάξω το φως, ο Edward είπε «Μείνε όπως είσαι»”, είπε η Wilson ενθυμούμενη την πραγματοποίηση της λήψης. “Δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με την σκιά στον δεξιό μου ώμο, κι εγώ δεν ήμουν ευχαριστημένη με τα στριμμένα μαλλιά και τα τσιμπιδάκια”. Παρά τις επιφυλάξεις τόσο του φωτογράφου όσο και του μοντέλου, η φωτογραφία έχει ανακηρυχτεί σε υπόδειγμα Μοντερνισμού για την εξωπραγματική μελέτη του ανθρώπινου σώματος. Όπως έγραψε χαρακτηριστικά ο κριτικός των The New York Times, Hilton Kramer, “Το μάτι του Weston… η τοπιογραφία του ανθρώπινου σώματος ήταν μια αποκάλυψη χωρίς τέλος της φόρμας τόσο ηδονική όσο και αφηρημένη. Η καλλιτεχνική του ιδιοφυία διαφαίνεται στην ικανότητά του να ανταποκρίνεται και στα δύο με το ίδιο πάθος”. Αυτό, παρατηρεί ο ιστορικός Nancy Newhall, ήταν κάτι που ο φωτογράφος το κατάφερε χρησιμοποιώντας το φως “σαν σμίλη”, σημειώνοντας πως “η φωτεινή επιδερμίδα ολοκληρώνεται από την σκιά, και η σκιά η ίδια… είναι το ίδιο ενεργή και ισχυρή όπως το φως”. Και πραγματικά, σε αυτό το γεμάτο πολυτέλεια και λυρισμό έργο, ο Weston αδιαμφισβήτητα επιτυγχάνει να δημιουργήσει ένα έργο τέχνης, που δεν θα μπορούσε να παραχθεί με οποιοδήποτε άλλο μέσο.