Η Diane Arbus έγινε γνωστή για τα πορτραίτα που φωτογράφισε. Στην περίπτωση αυτή, όμως, δημιούργησε το πορτραίτο μιας οικογένειας, φωτογραφίζοντας ένα άδειο δωμάτιο, παρά την ίδια την οικογένεια.
Το δωμάτιο βρίσκεται σε ένα σπίτι στο Levittown, ένα προάστιο του Long Island (όπου είχαν κατασκευαστεί σπίτια αμέσως μετά τη λήξη του Β’ΠΠ) στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και είναι διακοσμημένο με όλα τα έπιπλα μιας περήφανης οικογένειας της μεσοαστικής τάξης: ένα βελούδινο χαλί, μια τηλεόραση σε περίοπτη θέση, μια λάμπα καλυμμένη με πλαστικό φύλλο (για προστασία μέχρι να έρθουν οι καλεσμένοι). Το δωμάτιο είναι διακοσμημένο για τα Χριστούγεννα με ένα εντυπωσιακό δέντρο, που φτάνει μέχρι το ταβάνι και με ένα μεγάλο σωρό από υπερβολικά τυλιγμένα δώρα.
Αυτή η φωτογραφία φαίνεται να αναδύεται από τη μνήμη κάθε Χριστούγεννα. Η δύναμη και το αίνιγμα της φωτογραφίας για να παραμείνει στην οπτική μνήμη, παρούσα όταν δεν είναι παρούσα, όχι ως εξασθενημένη μνήμη αλλά ως σταθερό στοιχείο, είναι ένα στοιχείο αυτού που την καθιστά καλή φωτογραφία. Μια καλή ή υπέροχη φωτογραφία κινείται πέρα από την καταγραφή των ιχνών του πραγματικού κόσμου, πέρα από μια ιδέα για κάτι που υπήρχε στο παρελθόν, καθώς γίνεται επίσης μέρος του παρόντος.
Στη φωτογραφία αυτή, η Arbus μας προτρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας στους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το περιβάλλον τους είτε για να αποκαλύψουν, είτε σε μια προσπάθεια να βελτιώσουν την κοινωνική τους θέση.
Η ίδια η φωτογράφος είχε πει:
Αισθάνομαι ότι έχω μια ανεπαίσθητη ματιά σε ότι έχει να κάνει με την ποιότητα των πραγμάτων. Εννοώ ότι είναι πολύ διακριτικό και λίγο ενοχλητικό για μένα, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα που κανείς δεν θα μπορούσε να δει, εκτός αν τα φωτογραφήσω.
Αυτή η προοπτική της είναι που συνδέει το έργο της με αυτό των σύγχρονων φωτογράφων κοινωνικού ντοκουμέντου, όπως ο Martin Parr.