Γνώρισα την Paula - το πρώτο μου "μοντέλο"!- σε μία από τις "ανοιχτές" Πέμπτες που είχε καθιερώσει στο σπίτι του στο Παρίσι ο Γερμανός φωτογράφος μόδας Willy Maywald. Να μην λέω ψέμματα, μου ήταν εντελώς άγνωστος τότε, και δεν θα είχα διανοηθεί ποτέ να τον επισκεφθώ άν ένας γνωστός μου Γάλλος δεν με είχε σπρώξει με χίλια δυό επιχειρήματα να το κάνω.
Μια ωραία Πέμπτη χτύπησα λοιπόν κι εγώ την πόρτα του. Με υποδέχτηκε ένας από τους καλεσμένους, τόσο προσηνής κι ευχάριστος που με έκανε να αισθανθώ ότι εμένα περίμεναν όλοι για ν’ αρχίσει η γιορτή. Αμέσως καταλάβαινες από το πόσο εκλεπτυσμένοι, όμορφοι και άνετοι μεταξύ τους ήταν οι παρευρισκόμενοι, ότι οι περισσότεροι γνωρίζονταν μέσα από το χώρο της μόδας και των περιοδικών. Είχε ήδη πολύ κόσμο, το σαλόνι ήταν γεμάτο, και όσοι περίσσευαν στριμώχνονταν στα σκαλιά μιας ξύλινης σκάλας. Μία ατμόσφαιρα cosy, μποέμ, καθόλου σνομπ, με χρώματα ζεστά παντού. Λίγο ζαλισμένος, πλησίασα διστακτικά τον Willy Maywald για να του εξηγήσω ποιος με έστελνε σ' αυτόν και γιατί. Συνηθισμένος μάλλον σε τέτοιου είδους υποχρεώσεις, μου ζήτησε, με πατρικό σχεδόν ενδιαφέρον, να τον ακολουθήσω σε ένα γραφείο που βρισκόταν στον επάνω όροφο.
Εκεί, έσκυψε για λίγο πάνω στις φωτογραφίες, κι όταν τις είδε όλες, μου είπε στο τέλος, πιο πολύ για να τον δικαιολογήσω για τον αόριστο έπαινο, πως δεν ήταν ο πιο κατάλληλος για να τις κρίνει, επειδή εκείνος έκανε άλλου είδους φωτογραφία. Τον ευχαρίστησα, κρυφά απογοητευμένος, κι επειδή δεν είχα άλλο λόγο να παρατείνω την επίσκεψη, κινήθηκα προς την έξοδο. Είχα φτάσει στα μισά της σκάλας όταν με σταμάτησε απροσδόκητα ένα γελαστό κορίτσι για να με ρωτήσει πως πήγε η συνάντηση. 'Ηταν η Paula, μισή Γερμανίδα, μισή Γαλλίδα, με πολλά σχέδια για τη ζωή της στο Παρίσι. 'Ηταν πρόθυμη για να τη φωτογραφίσω, κι έτσι κανονίσαμε να βρεθούμε σύντομα στον Κήπο του Κεραμεικού (Jardin des Tuileries). ‘Επειτα, συναντηθήκαμε άλλη μια φορά τον Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς για μια βόλτα στο κανάλι, όπου δοκίμασε ένα ρούχο που είχε σχεδιάσει η ίδια κόβοντας και ράβοντας με πολλή τέχνη έναν ταχυδρομικό σάκο.
Ο Willy Maywald είχε στο μεταξύ χαθεί από τη ζωή (τον Μάιο), και μαζί του έπαψαν και οι "ανοιχτές" Πέμπτες, ένας "θεσμός" που με είχε πολύ εντυπωσιάσει.