"Η φωτογραφία για μένα είναι μια φλόγα δυνατή - φωτίζει τη σκοτεινή πλευρά μου". Μια διαδικτυακή συνάντηση με τη Γεωργία Πανάκια μάς δίνει την ευκαιρία να δούμε το πώς η φωτογραφία έχει ρίξει φως στη σκοτεινή πλευρά του εαυτού της. Τι είναι αυτό που ερεθίζει τη ματιά της; Πώς ξεκινά τα πρώτα της βήματα και με ποιο τρόπο αντλεί δυνάμεις για να συνεχίσει αυτό τον δύσκολο και ταυτόχρονα συναρπαστικό δρόμο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας.

Γιατί φωτογραφίζεις;

Γιατί ο κόσμος ξαφνικά γίνεται κάτι άλλο, γλιστράει απ’ τη δική του αλήθεια στη δική σου. Ο “έξω” χρόνος παγώνει και συ φωτογραφίζεις με κομμένη την ανάσα σαν να μην υπάρχει τίποτα τριγύρω.

Είπες κάποτε πως φωτογραφίζεις συνέχεια, τι κάνεις περισσότερο για να εκφραστείς μιλάς ή φωτογραφίζεις ή μήπως είναι το ίδιο για εσένα;

Δεν ξέρω αν είναι το ίδιο, ίσως, ίσως και όχι, ανάλογα τις στιγμές. Το σίγουρο είναι πως αν ξαφνικά κάποιος μου ζητούσε να επιλέξω για ένα χρονικό διάστημα μια απ’ τις δύο καταστάσεις θα διάλεγα να φωτογραφίζω στη σιωπή.

Πότε ήρθε το κάλεσμα στη ζωή σου;

Το πρώτο “αθώο” θα έλεγα κάλεσμα ήρθε στην πενταήμερη εκδρομή. Είχα δανειστεί την compact της φίλης μου και άρχισα να φωτογραφίζω άσχετα θέματα, θυμάμαι το είχα χαρεί πολύ. Δεν το πήρα σοβαρά τότε, το ξέχασα, και λίγα χρόνια μετά παρακολούθησα τα πρώτα μαθήματα φωτογραφίας και σκοτεινού θαλάμου στο Δήμο Καλλιθέας.

Kι αν θέλαμε να βρούμε ποιοι σε ενέπνευσαν δεν θα το καταφέρναμε από το έργο σου. Η επιτυχία σου είναι το προσωπικό ύφος; ʼραγε πόσο επίπονο υπήρξε, εξακολουθεί να είναι επίπονο ή έχεις βρει τον δρόμο σου;

Καταλαβαίνω πως το εννοείς αλλά σίγουρα με ενέπνευσαν – και συνεχίζουν να με εμπνέουν - διάφοροι φωτογράφοι και μη, όπως επίσης και οι δάσκαλοι μου. Σημασία έχει, όμως, να μπορέσει κανείς να ανακαλύψει τον τρόπο να είναι ο εαυτός του και νομίζω ότι το έχω καταφέρει σε ένα βαθμό. Σημαντικό εφόδιο στη διαδρομή αυτή είναι η ειλικρίνεια απέναντι στο μέσο έκφρασης που επιλέγεις και κατ’ επέκταση στον εαυτό σου. Ως διαδικασία είναι σίγουρα επίπονη αλλά αξίζει.

Κι αν δεν υπήρχε το μέσο η μηχανή τι άλλο θα σου έδινε ζωή, το έχεις σκεφτεί ποτέ αυτό;

Ναι το έχω σκεφτεί, ο χορός. Λατρεύω το κλασσικό μπαλέτο αλλά και το σύγχρονο χορό. Νομίζω ως χορεύτρια θα εισέπραττα ψυχικά την ίδια ένταση και αυτό θα μου έδινε ζωή.

Τι σημαίνει φωτογραφία μέχρι τώρα για εσένα;

Η φωτογραφία για μένα είναι μια φλόγα δυνατή - φωτίζει τη σκοτεινή πλευρά μου.

Μέρες, μήνες, χρόνια κρίσης. Οικονομικής, Συναισθηματικής, Σχέσεων όλα κάτω από επαναπροσδιορισμό. Μια νέα φωτογράφος όπως εσύ τι θα ήθελε να αλλάξει, τι θα ήθελες να αλλάξει Γεωργία; Τι θα σου έδινε χαρά και αισιοδοξία στη φωτογραφία και όχι μόνο;

Θα συμφωνήσω με την άποψη ότι η κρίση υπήρχε στην κοινωνία μας πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση η οποία καλώς ή κακώς έφερε στην επιφάνεια την άσχημη πλευρά των πραγμάτων. Ας το δούμε σαν ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό προσωπικών αξιών και προτεραιοτήτων, ίσως αυτό μας βοηθήσει να βγούμε πιο εύκολα από το όποιο αδιέξοδο αντιμετωπίζουμε. Θα ήταν ωραίο να μπορούσαμε να αλλάξουμε το εγώ με το εμείς.

Αισιοδοξία νιώθω αντικρίζοντας τα βλέμματα των παιδιών, ακούγοντας το γέλιο τους.

Αν κάποιος θα ήθελε να δει περισσότερες φωτογραφίες που θα μπορούσε;

Μπορεί να επισκεφτεί τα blogs μου προς το παρόν μέχρι να φτιαχτεί η προσωπική μου σελίδα την οποία και δουλεύω αυτό το διάστημα.

https://www.flickr.com/photos/-molly-/

https://molly-moments.blogspot.gr/

https://www.behance.net/georgiapanakia

https://www.instagram.com/b_molly/

Συνήθως κλείνω ζητώντας από τον παρουσιαζόμενο να στείλει ένα μήνυμα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που θα δουν αυτή την παρουσίαση. Ωστόσο, εδώ δεν θα σου ζητήσω κάτι τέτοιο. Θα σου ζητήσω όμως να μου πεις ποια ήταν η πιο δυνατή φωτογραφική αποφασιστική ή μη, στιγμή για εσένα μέχρι τώρα.

Μου αρέσει η ερώτηση αυτή. Είναι περίεργο αλλά η φωτογραφία που μου έρχεται στο μυαλό ως πιο δυνατή αποφασιστική μου στιγμή είναι ένα στιγμιότυπο το οποίο ποτέ δεν τράβηξα, δεν είναι αποθηκευμένο σε κάρτα μνήμης ή αποτυπωμένο σε φιλμ, υπάρχει όμως βαθειά χαραγμένο στο μυαλό μου. Είναι η στιγμή που μια γιαγιά ξεψυχάει στο κρεβάτι ενός γηροκομείου, στο προσκέφαλο της έχει ακουμπισμένη μια εικόνα μοναδική της συντροφιά στον σκληρό μας κόσμο. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω αλλά η "ανύπαρκτη" αυτή φωτογραφία είναι το "φυλαχτό" μου.

Η Γεωργία Πανάκια (φωτό πάνω) γεννήθηκε το 1977 στο Αγγελόκαστρο Μεσολογγίου. Ζει και εργάζεται ως επαγγελματίας φωτογράφος στην Αθήνα. Μαθήτευσε στον Φωτογραφικό Κύκλο με δάσκαλο τον Πλάτωνα Ριβέλλη ενώ παράλληλα εργάζονταν σε Εμπορική Εταιρεία. Η απόφασή της να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη Φωτογραφία την οδηγεί να φοιτήσει στη Leica Academy. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις και είναι μέλος του Φωτογραφικού Κύκλου από το 2009.

Κλείνουμε αυτή τη συνομιλία με το αγαπημένο μουσικό κομμάτι της Γεωργίας, από τον Chet Baker με το Almost Blue