"Η φωτογραφία και συγκεκριμένα η διαδικασία της φωτογράφισης με άλλαξε σαν άνθρωπο. Με βοήθησε να μπορώ να εκτιμώ μικρά καθημερινά πράγματα που πριν τα προσπερνούσα και να αντιλαμβάνομαι την αξία της στιγμής. ʼλλωστε τι είναι η ζωή εκτός από μια μεγάλη συλλογή από στιγμές;"

6 μέρες τον Δεκέμβριο

Ή αλλιώς Prisoner of the road (φυλακισμένος του δρόμου), όπως ο τίτλος από ένα τραγούδι του Sivert Hoyem. Η διαφορά ενός σκέτου roadtrip από ένα φωτογραφικό roadtrip είναι ο χρόνος. Συνεχείς στάσεις σε σημεία ενδιαφέροντος (συνήθως στη μέση του πουθενά στη δική μου περίπτωση) για φωτογράφιση μπορούν να κάνουν μια μικρή σχετικά διαδρομή να καταλήξει ατελείωτη. Είναι ένας εναλλακτικός τρόπος να κατανοήσεις το γνωστό ρητό πως σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι . Το υλικό μπορεί να χαρακτηριστεί ετερόκλητο σε σχέση με τα θέματα και το ύφος των φωτογραφιών που το απαρτίζουν. Είναι όμως χρονικά συμπαγές αλλά και αντιπροσωπευτικό μου .Ένα δεκεμβριανό φωτογραφικό ρέκβιεμ για την χρονιά που έφυγε.

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν σε διάφορα μέρη κυρίως της Πελοποννήσου καθώς και στα Κύθηρα .

Kώστας Παναγιώτου

Με τη φωτογραφία ξεκίνησα να ασχολούμαι περίπου 4 χρόνια πριν. Αιτία ήταν το διεθνές φεστιβάλ Photometria, το οποίο διοργανώνεται τα τελευταία 8 χρόνια ανελλιπώς κάθε χρόνο στα Ιωάννινα, την πόλη που γεννήθηκα και μένω. Ο καλύτερος μου φίλος είναι ένας από τους δύο ανθρώπους που εμπνεύστηκαν και ξεκίνησαν το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Η φιλία μας με παρακίνησε να συμμετέχω σαν εθελοντής στη διοργάνωσή του και με αυτό τον τρόπο ήρθα για πρώτη πραγματικά φορά σε επαφή με τον θαυμαστό κόσμο της φωτογραφίας.

Η φωτογραφία και συγκεκριμένα η διαδικασία της φωτογράφισης με άλλαξε σαν άνθρωπο. Με βοήθησε να μπορώ να εκτιμώ μικρά καθημερινά πράγματα που πριν τα προσπερνούσα και να αντιλαμβάνομαι την αξία της στιγμής. ʼλλωστε τι είναι η ζωή εκτός από μια μεγάλη συλλογή από στιγμές;

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κατηγοριοποιήσω τον εαυτό μου φωτογραφικά. Παρ’ ότι η μεγάλη μου αγάπη είναι αυτό που ονομάζουμε «φωτογραφία δρόμου» δεν προσπάθησα ποτέ να αυτοπεριοριστώ μόνο σε αυτό. Συνήθως όταν βγαίνω για να φωτογραφίσω δεν έχω κάτι προσχεδιασμένο στο μυαλό μου. Πιστεύω πως ο προγραμματισμός μερικές φορές μπορεί να σου στερήσει ένα σημαντικό κομμάτι της δημιουργικότητας εφόσον βέβαια δεν είναι επιβεβλημένος για κάποιο λόγο.

Υπάρχουν αρκετοί φωτογράφοι που θαυμάζω και μπορώ να πω πως με επηρέασαν λιγότερο ή περισσότερο. Πιστεύω πως το έργο ενός φωτογράφου που εκτιμάς μπορεί να σου ανοίξει νέους ορίζοντες και να σε κάνει να γίνεις και συ καλύτερος αρκεί να μην πέσεις στην παγίδα να προσπαθήσεις να τον αντιγράψεις. Αν έπρεπε να αναφέρω μερικούς αγαπημένους μου θα κατέληγα στον Gary Winogrand, την Vivian Maier, τον Bruce Davidson, τον Michael Ackerman αλλά και άλλους λιγότερο επώνυμους στο ευρύ κοινό.

Ξεκίνησα να φωτογραφίζω με μια Nikon D3200 και διάφορους φακούς. Στην πορεία συνειδητοποίησα πως τα 35mm μου ταιριάζουν πιο πολύ και «απαρνήθηκα» τους φακούς με ζουμ. Πλέον φωτογραφίζω κυρίως με την Fujifilm X100T.

Στα μελλοντικά μου σχέδια είναι να φτιάξω έναν προσωπικό διαδικτυακό χώρο στον οποίο να συγκεντρώσω το υλικό που έχω μέχρι τώρα. Επίσης εδώ και μερικούς μήνες δουλεύω σε ένα project με τίτλο “Abandon” και θέμα εγκαταλελειμμένους χώρους και κτίρια.