-Η συνεργασία προέκυψε φαινομενικά τυχαία αλλά στην πραγματικότητα είναι μάλλον λογική συνέχεια των εδώ και καιρό συνευρέσεων και συζητήσεων μας και της ύπαρξης ενός κοινού φωτογραφικού τόπου. Ο κυριότερος λόγος όμως αυτής της συνεργασίας ήταν ότι εκτιμάμε ο ένας τον άλλον. Πήραμε την απόφαση γιατί υπάρχει μία καλή χημεία αναμεσά ΅ας και ΅ας δίνει χαρά και ενέργεια. Στο Booze Cooperativa από τις 10 Δεκεμβρίου έως και τις 8 Ιανουαρίου οι τέσσερις καλλιτέχνες επιχειρούν, με τις φωτογραφίες τους, να προσεγγίσουν την έννοια της πραγματικότητας ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Όλα αυτά τα σπουδαία συντονίζονται, συγχρονίζονται & επιμελούνται από την Δρ Νίνα Κασσιανού.

Κώστας Ορδόλης

“Το γεγονός, όντως, δεν κατέχει κυρίαρχη θέση στις φωτογραφίες μου. Είναι ο απόηχός του που με ενδιαφέρει περισσότερο”, είπες κάποτε, και συνεχίζεις, στο τώρα, μέσω των φωτογραφιών σου να περιγράφεις τη σκληρή, σκοτεινή και δυσοίωνη πλευρά της ζωής. Γιατί, γιατί περπατάς στους “σκοτεινούς δρόμους”, τι είναι αυτό που σε οδηγεί, σε ελκύει σε αυτά τα μονοπάτια;

Έχω αφήσει πίσω, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από την εποχή της δουλειάς μου για τους "ΑΘΗΝΑΙΟΥΣ", που εκδόθηκε και σε βιβλίο, τα γεγονότα και την περιγραφή τους. Κι αυτό δεν ήταν κάτι που κάποια στιγμή αποφάσισα, αλλά ήρθε με το χρόνο και σιγά – σιγά. Έτσι κι αλλιώς όλα τα πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μου έχουν πάρει το χρόνο τους και έχουν έρθει σιγά-σιγά. Οι άνθρωποι και οι συμπεριφορές τους δεν με ενδιαφέρουν πλέον και δεν μου λέει κάτι να ψάξω, να ανακαλύψω μια νέα, για μένα, φωτογραφική φόρμα παρακολουθώντας τους. Η πραγματικότητα με ενδιαφέρει πάρα πολύ αλλά είναι μια πραγματικότητα όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, όπως εγώ τη βιώνω και την εντάσσω μέσα στην καθημερινότητα που ζώ η οποία είναι μοναδική όπως και όλων των άλλων ανθρώπων γύρω μου. Αυτή την δική μου πραγματικότητα προσπαθώ να σχηματοποιήσω φωτογραφικά, να της δώσω μορφή και να τη συλλαβίσω με εικόνες. Τώρα εάν κάποιος απο τους θεατές μπορεί να αναγνωρίσει σε αυτές ψήγματα σκληρότητας η απαισιοδοξίας τότε θα θεωρήσω ότι βρίσκομαι στο σωστό δρόμο. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει με τη φωτογραφία είναι το παιγνίδι που παίζω μαζί της, είναι σαν το κρυφτό που παίζαμε παιδιά, με τη μόνη διαφορά ότι τώρα πλέον πάντα αυτή μου κρύβεται και ότι δεν υπάρχει ‘’φτου ξελευτερία’’ αφού η σχέση της που έχει δημιουργηθεί μαζί μου είναι δυναστική.

Ένας για όλους και όλοι για έναν! Αλήθεια, πώς είναι για εσένα να έχεις απέναντι στη δική σου φωτογραφική τοποθέτηση τον ονειροπόλο Βασίλη, τον ρομαντικό ʼκη και τον αισιόδοξο Δημήτρη; Μήπως γίνονται καθρέφτης σου; Μήπως αυτοί οι σκοτεινοί δρόμοι που περιδιαβαίνεις δεν είναι και τόσο σκοτεινοί κι αυτό έρχονται και στο υπενθυμίζουν οι υπόλοιποι τρεις;

Θα ήταν εξαιρετικό κάποια στιγμή να υπήρχαν οι τρείς σωματοφύλακες και στη φωτογραφία (που ήταν παρεμπιπτόντως τέσσερεις) αλλά στην εποχή μας είναι πολύ δύσκολο οι ομάδες να συντηρούν τη δύναμή τους. Η συνύπαρξη σε μία έκθεση ήταν ένα ζητούμενο για όλους μας εδώ και καιρό . Νομίζω τρία πράγματα μας έφεραν μαζί: η εκτίμηση που έχει ο ένας για τον άλλο, ο φιλόξενος χώρος του BOOZE που μας έκανε τη συνεύρεση εύκολη υπόθεση και η τύχη που έχουμε να υπάρχει μία in house επιμελήτρια που όλοι εμπιστευόμαστε. Αναφορικά με τον καθρέφτη που αναφέρεις και το ποιος καθρεφτίζεται μέσα σε αυτόν, η διαπίστωση είναι ότι και οι τέσσερεις δουλειές συνθέτουν έναν αληθινό καθρέφτη της πραγματικότητας.

Και αυτό το αληθινό δεν απευθύνεται στην πραγματικότητα αλλά σε αυτό που απορρέει σαν συνολική αίσθηση και καθρεφτίζεται σαν μια εικόνα όταν ψάξεις λίγο βαθύτερα τις δουλειές και των 4 φωτογράφων. Πιθανόν η ατμόσφαιρες να είναι διαφορετικές αλλά οι φόρμες , αυτές οι θεές φόρμες έχουν κάτι κοινό να πουν ...

Άκης Δέτσης

“Επιλέγω να φωτογραφίζω σε πραγματικό χρόνο. Δεν κατασκευάζω σκηνικά”. ʼρα, συμπεραίνουμε πως εσύ μας λες την αλήθεια; Τη δική σου αλήθεια, βεβαίως…Ωραία σε πιστεύουμε, το διαβάζουμε στις φωτογραφίες σου. Ωστόσο, γεννιέται το εξής ερώτημα, σκεπτόμενη και τη φράση του Γκάρι Γουίνογκραντ πως η φωτογραφία είναι η ψευδαίσθηση ακριβούς περιγραφής ενός κομματιού χρόνου και χώρου, επιστρέφω σε εσένα και θα ήθελα να μου πεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο φωτογραφίζοντας, κροπάροντας χώρο και χρόνο, δεν κατασκευάζουμε σκηνικά; Δεν μεταμορφώνουμε μια πραγματικότητα;

Αν σαν πραγματικότητα εννοούμε αυτό που βλέπει το «καθημερινό», το χαλαρό μάτι, προφανώς η φωτογραφία επιτελεί ενός είδους μεταμόρφωση του «πραγματικού». Πράγματι η επιλογή του κάδρου, του τόπου και του χρόνου σαφώς είναι σκηνικό. Και μέσα από αυτή την επιλογή, φωτογραφίζω, χωρίς κάποια προγραμματική δήλωση προθέσεων ούτε τελική ερμηνεία, προσπαθώντας να δω -και να δείξω-διαυγέστερα τον κόσμο· να αφαιρέσω τα περιττά που εμποδίζουν την θέαση της πραγματικής ουσίας των όσων βλέπω, όσων νομίζω ότι είναι εκεί.

Στις φωτογραφίες σου αυτό που κυριαρχεί, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, είναι το συναίσθημα, η φαντασία και ο λυρισμός. Αυτά τα στοιχεία που πηγάζουν από το εσωτερικό σου παιδί αντιτίθενται σε καθετί λογικό, πεζό…

Αισθάνομαι σαν να θες να μας ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο, σε ένα κόσμο, πιθανόν, πιο αθώο που όλα γύρω μας παίρνουν τη θέση τους σε μια θεατρική παράσταση, εμείς θεατές ενός, όχι, κατασκευασμένου σκηνικού. Όμως σκηνικού…Είναι μια άμυνα δική σου, αυτό εννοώ με τη φωτογραφία, να αφήνεις πίσω σου άσχημες εικόνες και γεγονότα που κάνουν τη ζωή μας αφόρητα, κάποιες φορές οδυνηρά, δύσκολη ή ακόμα χειρότερα αδιάφορη;

Η διαδικασία της φωτογραφίας, λήψης και επιλογής, δεν αποτελεί άμυνα, είναι μία μέθοδος, ένα εργαλείο συνδιαλλαγής με τη ζωή την ίδια, μία επέκταση της όρασης. Η λογική δεν είναι μονοδιάστατη, ο κόσμος –και η τέχνη- μπορούν να υπάρχουν με πολλούς, αν όχι άπειρους τρόπους, σε αντίθεση με τις εμμονές μας. Η φόρμα υπάρχει από μόνη της, όμως εμείς, βλέποντας την, συνθέτουμε το περιεχόμενο, αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα υπό το πρίσμα των δικών μας επιθυμιών, ενδιαφερόντων ή ψυχικών καταστάσεων, δημιουργούμε ιδέες, σκέψεις ή συναισθήματα και τα προβάλλουμε πάνω σε αυτά που βλέπουμε.

Προφανώς λοιπόν και εγώ λέω ψέματα με τις φωτογραφίες μου! Αλλά ταυτόχρονα, και αλήθεια. Τη δική μου, ή σωστότερα μία από τις δικές μου. Και όσοι βλέπουν τις φωτογραφίες μου είναι ελεύθεροι να δουν την δική τους.

Δημήτρης Μυτάς

Ένας καρδιολόγος-φωτογράφος που συμμετέχει σε μια ομαδική έκθεση με τίτλο Photography Never Lies. Γεννιέται συνειρμικά στον απλό, ανυποψίαστο, αθώο θεατή, και όχι μόνο, η εντύπωση πως αποκλείεται η φωτογραφία να λέει ψέματα, μα κι αν λέει θα είναι για καλό όλων μας. Καλό για την υγεία μας, τελικά η φωτογραφία για εσένα , αυτή η αγαπημένη μορφή τέχνης που γεμίζει τον περισσότερο κόσμο χαρά, τι σημαίνει;

Δεν ξέρω αν η φωτογραφία ως τέχνη «κάνει καλό» στην υγεία τη δική μου ή των άλλων. Ούτε βρίσκομαι στο φωτογραφικό χώρο για να θεραπεύσω «ψυχές». Όταν δέχομαι τέτοιες ερωτήσεις μου έρχεται κατά νου ένας στίχος των THE THE που έλεγε “Everybody knows what’s going wrong in the world, I don’t even know what’s going on with myself”

Φωτογραφίζω χωρίς σκοπό λοιπόν. Συλλέγω εικόνες από το περιβάλλον μου, τις κλείνω σε «κουτάκια» και φτιάχνω πολλαπλούς μη ρεαλιστικούς μικρόκοσμους. Κατά καιρούς τους παρουσιάζω στην κρίση σας. Όποιος έχει το χρόνο (μαγική λέξη;), τη διάθεση (ψυχισμός;), την αισθητική καλλιέργεια (όχι απαραίτητα φωτογραφική), μπορεί να εισάγει μια ερμηνεία από τη δική του οπτική γωνία και να αποκαλυφθεί ίσως μια άκρως ενδιαφέρουσα συνομιλία με το έργο. 

“That’s a lovely picture. It’s so empty”.

Τις επιρροές σου από την ταινία “ Alice in the Cities” του Wim Wenders τις έχεις αναφέρει στο παρελθόν, αλλά τις εντοπίζουμε όχι μόνο στην συγκεκριμένη θεματική σου αλλά στο σύνολο του έργου σου. Το ζητούμενο είναι αν η φωτογραφία σε έκανε πιο δυνατό ώστε να ανακάλυψες τρόπους, μέσα από αυτή τη διαδικασία, να αντιμετωπίσεις φόβους, να εμβαθύνεις σε φιλοσοφικά ζητήματα, να καλλιεργήσεις τη ματιά σου, την ψυχή σου.

 Οι επιρροές μου είναι πολλαπλές και όχι απαραίτητα φωτογραφικές. Ως παράδειγμα, ανακαλύπτω συγγένειες μεταξύ της οπτικής ποιητικής ματιάς του Wenders και του μαγικού ρεαλισμού του Borges.  Σαν καλός μαθητής παίρνω μολύβι και χαρτί και καταγράφω σε προσωπικές σημειώσεις, ότι μου καρφώνεται σαν πάσσαλος στο μυαλό: εικόνες, λέξεις, μουσικές, χρώματα, ... Κατά καιρούς, όταν βρεθώ με την κάμερα μπροστά σε σκηνικά της καθημερινότητας, τα ανασύρω - προφανώς αυτόματα - από το υποσυνείδητο και περασμένα από τα προσωπικά μου φίλτρα, «αναπαραγάγω» μια προσωπική εκδοχή του πραγματικού κόσμου.

Βασίλης Γεροντάκος 

Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα, λέει ο ποιητής (Ελύτης), στη φωτογραφία σου Βασίλη έχω την αίσθηση πως ακροβατείς (οριακά) μεταξύ αλήθειας και ψέματος, θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας τις σκέψεις σου;

  Ο Ελύτης επίσης, λέει κάπου, ότι το ψέμα μου είναι τόσο αληθινό που ακόμη καίνε τα χείλη μου. Η φωτογραφία μιλάει με ψέματα όπως όλες οι τέχνες. Αλλά και οι κοινωνίες φτιάχνουν τους μύθους, ένας εναλλακτικός τρόπος να μιλήσουν για τις αλήθειες της ζωής. Δεν το λέω αυτό διδακτικά…αποξενώνεσαι από την πραγματικότητα όταν την κάνεις δεδομένη, τόσο οικεία όσο το ρούχο που φοράς, γιατί είναι ασύλληπτη, και όσο και να την ταξινομήσεις, να την υποδιαιρέσεις και να την θέσεις υπό τον έλεγχο σου, αυτή σου γλιστράει μέσα από τα χέρια σου. Δεν εμπιστεύομαι την εικόνα της πραγματικότητας που μας μεταφέρεται από τις αισθήσεις και μόνο, αφού είναι “κουτσή” και προσαρμοσμένη στους περιορισμούς των αισθητήρων μας. Στην τέχνη το “ψέμα”  μπορεί να ονομάζεται και μεταμόρφωση, η αναγκαία πύλη δηλαδή για να αναγνωριστεί η αλήθεια.

Η αλήθεια είναι άσχημη. Και έχουμε την τέχνη για να μη μας σκοτώσει η αλήθεια. (Νίτσε) Πόσο μάλλον στα χρόνια που διανύουμε. Και έρχεται αυτή η μορφή Τέχνης, η φωτογραφία, να ακουμπήσουμε πάνω, να βρούμε διέξοδο ,να ονειροβατούμε, να βρούμε ένα όχημα να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο. Γιατί φωτογραφίζουμε τελικά, Βασίλη; 

Η αλήθεια για μένα δεν είναι άσχημη, είναι αυτή που είναι. Ίσως αυτό είναι που τρομάζει.Μιας και ανέφερες τον Νίτσε, λέει επίσης ότι η τέχνη κάνει πιο ανεκτή τη διαβίωση, γιατί αποσπά την προσοχή του ανθρώπου από τη τρομερή αλήθεια του πεπρωμένου του. Εγώ πάλι πιστεύω ότι σε συμφιλιώνει με αυτή την τρομερή αλήθεια…είναι η δική σου απάντηση, ακόμη και αν φτάσει κανείς στο συμπέρασμα ότι ίσως να μην υπάρχει κανένα νόημα.

 Αναμφισβήτητα, εδώ, έχουμε να κάνουμε με ένα δυνατό και πολυδιάστατο σχήμα. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία, τι ανάγκες σας καλύπτονται μέσα από αυτή την ομαδική συνεύρεση; Τι μήνυμα στέλνει ο καθένας από εσάς στον φωτογραφικό κόσμο και ιδιαίτερα στα νέα παιδιά που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους μέσα από τη φωτογραφική διαδικασία;

  Η συνεργασία προέκυψε φαινομενικά τυχαία αλλά στην πραγματικότητα είναι μάλλον λογική συνέχεια των εδώ και καιρό συνευρέσεων και συζητήσεων μας και της ύπαρξης ενός κοινού φωτογραφικού τόπου. Ο κυριότερος λόγος όμως αυτής της συνεργασίας ήταν ότι εκτιμάμε ο ένας τον άλλον. Η Νίνα Κασσιανού µε την εμπειρία της θα μπορούσε να μαζέψει όλο αυτό το υλικό και να το κάνει έκθεση. Πήραμε την απόφαση γιατί υπάρχει μία καλή χημεία αναμεσά µας και µας δίνει χαρά και ενέργεια.

Κώστας Ορδόλης

Το μήνυμα που θα ήθελα εγώ να στείλω, αναφέρει ο Κώστας Ορδόλης, συνοψίζεται σε αυτό που έλεγε στους ηθοποιούς του ο φίλος μου Λευτέρης Βογιατζής, ο σημαντικός αυτός θεατρικός σκηνοθέτης που έφυγε από τη ζωή πρόωρα ,΄΄ μπερδέψτε ότι τείνει να γίνει βεβαιότητα και ανάγετέ το σε πρόβλημα που αξιώνει κάθε φορά και μια άλλη λύση, εντελώς νέα έστω και παράλογη ή φαινομενικά ανυπόστατη΄. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι χωρίς ανατροπές η όποια ανάγκη μας για προσωπική καλλιτεχνική έκφραση στερείται των ευκαιριών για μικρά, έστω, λυτρωτικά συναισθήματα. Κατά τη γνώμη μου η ανατροπή στη φωτογραφία όπως και στην τέχνη γενικότερα έρχεται μέσα από την ανατροπή της εκφραστικής φόρμας.

Δημήτρης Μυτάς

Το μήνυμα μου προς τα νέα παιδιά είναι ότι για να παράγουν προσωπικό έργο θα πρέπει να δουλέψουν επίμονα και συστηματικά σε βάθος χρόνου. Θα πρέπει να βασιστούν εκτός από το ταλέντο τους, στην αγάπη τους για το φωτογραφικό μέσο και στην γενικότερη καλλιέργεια της αισθητικής τους μας λέει ο Δημήτρης Μυτάς.

Άκης Δέτσης

Αντίθετα, ο Άκης Δέτσης σημειώνει ότι "δεν θα ήθελα να δω τον εαυτό μου σαν συμβουλάτορα ή καθοδηγητή, δεν θεωρώ ότι είναι ο ρόλος μου αυτός, επιπλέον νιώθω περίεργα απέναντι σε όσους κατ’ εξακολούθηση το πράττουν. Όποιος αναζητά έτοιμες λύσεις ας (ξανα)διαβάσει την Ιθάκη του Καβάφη".

Βασίλης Γεροντάκος

Τέλος, ο Βασίλης Γεροντάκος, συμπληρώνει "όσο για το μήνυμα δεν είναι του χαρακτήρα μου, ούτε και οι νουθεσίες, θα ήθελα μόνο να πω ότι χρειάζεται μια ώσμωση για να πάει το πράγμα παραπέρα, το μίγμα να γίνει ενεργό και αποτελεσματικό. Στους νέους φωτογράφους θα έλεγα να μην γλυκαίνονται, ούτε να πικραίνονται, μονάχα να κρατιούνται ερωτικά ζωντανοί, στην επαφή τους με τη φωτογραφία. Τους εύχομαι να μην ησυχάσουν ποτέ, όπως είναι οι πολεμιστές ενεργοί και αφοσιωμένοι. Φωτογράφος γίνεται κανείς φωτογραφίζοντας.

• Δημήτρης Μυτάς Δημήτρης Μυτάς
• Βασίλης Γεροντάκος Βασίλης Γεροντάκος
• Βασίλης Γεροντάκος Βασίλης Γεροντάκος
• Βασίλης Γεροντάκος Βασίλης Γεροντάκος
• Βασίλης Γεροντάκος Βασίλης Γεροντάκος
• Άκης Δέτσης Άκης Δέτσης
• Άκης Δέτσης Άκης Δέτσης
• Άκης Δέτσης Άκης Δέτσης
• Άκης Δέτσης Άκης Δέτσης
• Άκης Δέτσης Άκης Δέτσης
• Κώστας Ορδόλης Κώστας Ορδόλης
• Κώστας Ορδόλης Κώστας Ορδόλης
• Κώστας Ορδόλης Κώστας Ορδόλης
• Κώστας Ορδόλης Κώστας Ορδόλης
• Δημήτρης Μυτάς Δημήτρης Μυτάς
• Δημήτρης Μυτάς Δημήτρης Μυτάς
• Δημήτρης Μυτάς Δημήτρης Μυτάς
• Δημήτρης Μυτάς Δημήτρης Μυτάς
•