Στον κόσμο που ζούμε που είναι κατ αρχάς υλιστικός, το να δεχτεί κανείς ότι έχει καλλιτεχνική ψυχή και βλέπει τον κόσμο με αυτόν τον τρόπο, δεν είναι εύκολο. Σημαίνει να πάει κανείς κόντρα στο ρεύμα και αυτό δεν ήταν ποτέ εύκολο. Αλλά μόλις αυτό συμβεί, όλα είναι δυνατά επειδή το όραμά μας και  η ανάγκη έκφρασης είναι πιο δυνατά από κάθε άλλο

Anna-Julia σε καλωσορίζω στον φωτογραφικό κόσμο του iFocus.gr.

Θα σε παρακαλούσα να κάνουμε μαζί μια αναδρομή στο παρελθόν και να θυμηθείς ποια ήταν η στιγμή, η αποφασιστική στιγμή στη ζωή σου, η οποία σε οδήγησε στον δρόμο της φωτογραφιάς.

Η φωτογραφία ήταν πάντα παρούσα στη ζωή μου, όσο μπορώ να θυμηθώ, από τότε που ήμουν πολύ μικρή και έκανα το «μοντέλο» στις φωτογραφίες που ο πατέρας μου έπαιρνε. Θυμάμαι, η φωτογραφική μηχανή ήταν ένα σαγηνευτικό αντικείμενο πόθου για μένα, ένα τρίχρονο περίεργο παιδί τότε, που όμως δεν του επιτρεπόταν να παίζει με αυτό το αντικείμενο για να μην το «χαλάσει» . Όταν κατάφερνα να πείσω τον πατέρα μου να μου δώσει για λίγα λεπτά τη μηχανή ήμουν πολύ ευτυχισμένη, αλλά τις περισσότερες φορές το μόνο που μου έδινε ήταν το κουτί τις μηχανής. Δεν πτοούμουν όμως και «έβγαζα» φωτογραφίες ακόμα και έτσι. 
Ο καιρός πέρασε και η φωτογραφία είναι ακόμα μαζί μου, και ευτυχώς τώρα μπορώ να παίξω και με τη μηχανή, όχι μόνο με το κουτί. Και πάλι όμως, ο πατέρας μου είναι αυτός που με υποστήριξε περισσότερο όταν αποφάσισα να κάνω τη φωτογραφία περισσότερο από ένα hobby, να την κάνω ένα επάγγελμα.

Ήταν τελικά οι σπουδές σου στην Αρχιτεκτονική η αφορμή για να στραφείς στην αρχιτεκτονική φωτογραφιά διότι σε εμάς μοιάζει φυσικό επόμενο, ωστόσο θα ήθελα να μας πεις γι αυτά τα συγκοινωνούντα δοχειά.

Με σιγουριά υπάρχει μια σχέση αναμεσά στα δύο. Στην ουσία και τα δύο μου επαγγέλματα, αρχιτέκτονας και φωτογράφος, πηγάζουν από τη μεγάλη αγάπη που έχω για την αρχιτεκτονική, ως η πιο σύνθετη μορφή τέχνης. Η αγάπη μου για την αρχιτεκτονική ξεκίνησε από μια μεγάλη αγάπη για την τέχνη από τότε που ήμουν παιδί, με μια γοητεία που ένιωθα για την έκφραση μέσω συμβόλων, τα οποία για μένα είναι τα σχήματα και οι όγκοι, και ο τρόπος που αυτά αλληλοεπιδρούν και αλλάζουν στην επαφή με το φως. Μου αρέσει να φωτογραφίζω διάφορα θέματα και αντικείμενα, αλλά νιώθω περισσότερο «στο σπίτι μου» όταν δουλεύω με αρχιτεκτονική. Θα μπορούσα να πω ότι αυτή είναι ή καλλιτεχνική μου φωνή.

Υπάρχουν σίγουρα κάποιοι μάστερ φωτογράφοι που επηρεάσαν τη ματιά σου και ίσως κάποιος φωτογράφος που σε βοήθησε να βρεις τον δόμο σου στα πρώτα σου βήματα, θα ήθελες να αναφερθείς σε αυτούς/ον και γιατί σε συγκινούν/ει;

Θαυμάζω πολλούς καλλιτέχνες, όχι μόνο φωτογράφους, και θα μπορούσα να πω ότι εκείνοι που με επηρέασαν περισσότερο είναι οι καλλιτέχνες των αρχών του 20ου αιώνα όταν κατά τη γνώμη μου συνέβη η μεγαλύτερη επανάσταση στην τέχνη που υπήρξε ποτέ. Η φωτογραφία ακολούθησε την τέχνη και αναπτύχτηκε ραγδαία τότε, και γενικά υπήρχε ένας θαυμάσιος αναβρασμός ιδεών που δεν είχε προηγούμενο. Μεταξύ φωτογράφων νοιώθω μεγάλο θαυμασμό για τους Henri Cartier-Bresson, πιθανόν εκείνος που θαυμάζω περισσότερο από όλους, Bill Brandt, Dorothea Lange, Minor White, όχι μόνο για τις φωτογραφίες του, αλλά για τις ιδέες του πάνω στην φωτογραφία τέχνης, Richard Avedon και Arnold Newman, για τα πορτρέτα τους, και πιο κοντά στις μέρες μας, θαυμάζω τα φανταστικά έργα του Sebastião Salgado, ο οποίος μου φαίνεται ένας από τους πιο ειλικρινείς καλλιτέχνες στην εποχή μας, με την έννοια ότι εκφράζεται με φοβερό πάθος και ζει τη φωτογραφία του στο έπακρο.

Η fine art bw φωτογραφία ειναι ένα ιδιαίτερο είδος κατα πόσο έχει απήχηση στον κόσμο, μιας και οργανώνεις workshop πάνω σε αυτο το είδος μπορείς να μας πεις τι δυσκολίες αντιμετωπίζεις;

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία είναι από μόνη της ένα ιδιαίτερο είδος, και η fine art είναι ακόμα πιο ιδιαίτερη. Αυτό σημαίνει ότι όχι όλοι θα καταφέρουν να βρουν μια δίοδο επικοινωνίας με αυτό το είδος φωτογραφίας. Δεν είναι αυτό που λέμε “popular art”. Οπότε ξέρω από την αρχή ότι απευθύνομαι σε ένα περιορισμένο κοινό, σε αυτούς που προτιμούνε αυτό που βλέπουν να παίζει το ρόλο ενός συμβόλου και όχι να είναι μια αναπαράσταση του κόσμου έτσι όπως το βλέπουμε στην πραγματικότητα. Δεν μπορώ να πω ότι έχω αντιμετωπίσει δυσκολίες, επειδή ξέρω ότι μπορώ να επικοινωνήσω και να διδάσκω αυτούς που το θέλουν οι ίδιοι, και δεν προσπαθώ να επιβάλλω την τέχνη ή τις αρχές μου σε κανένα. Οπότε αντιθέτως, μπορώ να πω, είμαι χαρούμενη κάθε φορά που βλέπω ότι ο κόσμος αντιδρά θετικά στη δουλειά μου και όταν βλέπω τόσους που ενδιαφέρονται να ακούσουν το τι έχω να πω για αυτό το είδος φωτογραφίας και να μάθουν από μένα. Αυτό είναι η μεγαλύτερη μου ανταμοιβή.

Υπάρχει εκπαιδευμένο κοινό ( ειδικά στη χώρα μας) να μπορεί να αντιληφθεί και να κατανοήσει το έργο που παράγει ένας φωτογράφος της Fine Art Photography;

Γενικώς για τη fine art φωτογραφία δεν υπάρχει πολύ εκπαιδευτικό υλικό, και ακόμα λιγότερο στα Ελληνικά. Αυτό επειδή δεν είναι εύκολο να γράψεις για το τι σημαίνει fine art. Fineart δεν σημαίνει να μιλάς για τον εξοπλισμό, δεν σημαίνει να έχεις την τελευταία και πιο πολύπλοκη μηχανή ή τον πιο ακριβό φακό, όπως fineart δεν σημαίνει μόνο ο τρόπος που επεξεργάζεσαι τις εικόνες.. Fine art ξεκινά στην ψυχή του καλλιτέχνη. Η φωτογραφία είναι μόνο ένα εργαλείο στα χέρια του καλλιτέχνη, ο οποίος γίνεται φωτογράφος για να μπορέσει να εκφραστεί και να δημιουργήσει το έργο του, να κάνει πράξει το καλλιτεχνικό του όραμα. Ίσως, επειδή το υλικό πάνω στη fineart φωτογραφία είναι τόσο δυσεύρετο, το βιβλίο που έχω γράψει πάνω σε αυτό το θέμα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία. Το βιβλίο είναι στα Αγγλικά αλλά η γλώσσα δεν είναι πολύπλοκη και πολλοί το έχουν διαβάζει στην Ελλάδα. Το έχω γράψει σε συνεργασία με έναν Ολλανδό φωτογράφο, Joel Tjintjelaar, ο οποίος έχει τις ίδιες καλλιτεχνικές ευαισθησίες με μένα. Το βιβλίο μπορεί να βρεθεί εδώ http://sites.fastspring.com/juliaannagospodarou/product/frombasicstofineart
Εκτός από αυτό το βιβλίο θα συνιστούσα σε αυτούς που θέλουν να εμβαθύνουν τη μελέτη, να αρχίσουν να μελετούν την τέχνη και να σκέφτονται ποιο είναι αυτό που θέλουν να εκφράσουν μέσω της φωτογραφίας.

Στην Ελλάδα της κρίσης θεωρείς πως θα μπορούσε κάποιος φωτογράφος να προσανατολιστεί επαγγελματικά σε αυτό το είδος ή θα ήταν φρόνιμο να μην το κάνει.

Δεν είναι εύκολο, ειδικά αν θέλει κανείς να δουλεύει αποκλειστικά στην Ελλάδα. Αλλά, όπως πάντα, εξαρτάται πόσο πολύ θέλεις κάτι και πόση ενέργεια και πάθος επενδύεις σε αυτό. Η γνώμη μου είναι ότι αν κανείς το θέλει και αγαπάει αυτό που κάνει, όλα είναι πιθανά. Σε αυτό το είδος δουλειάς, όπως και σε άλλα που έχουν να κάνουν με την τέχνη, δημιουργούμε οι ίδιοι τις ευκαιρίες μας.

Κάνεις workshop σε πολλές πόλεις του κόσμου πόσο εύκολο είναι για κάποιον να σε ακολουθήσει και να κατανοήσει τον τρόπο και την τεχνική της fine art b/w φωτογραφιάς σε &