Υπάρχουν τόποι που δεν φωνάζουν για να τραβήξουν την προσοχή σου. Τόποι που σε καλούν σιγανά, μέσα από το φως που λούζει τα λιβάδια, τον άνεμο που ψιθυρίζει ανάμεσα στα πεύκα και τη γαλήνη των ήσυχων αυλών. Η Λήμνος είναι ένας τέτοιος τόπος - ένα νησί όπου ο χρόνος μοιάζει να κυλά αργά, αφήνοντας χώρο στην αλήθεια της φύσης και των ανθρώπων να αναπνεύσει. Στο φωτογραφικό οδοιπορικό που ακολουθεί, ο δημιουργός μας ξεναγεί σε στιγμές σιωπής, ανεμελιάς και ιστορίας, αποτυπώνοντας την ψυχή ενός νησιού που δεν ξεχνά την ταυτότητά του.

Πώς ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια;


 Ήταν ένα εσωτερικό κάλεσμα. Το προσωπικό μου ταξίδι στη Λήμνο ξεκίνησε μια Άνοιξη, όταν το νησί πρασινίζει κι η φύση ετοιμάζεται να προσφέρει τους καρπούς της. Εκεί κατάλαβα πως η ομορφιά κρύβεται και στα πιο ήσυχα μέρη -όπως σε ένα σταροχώραφο στον Φακό, όπου η γη και ο ουρανός μοιάζουν να συνομιλούν.

Τι σου έκανε εντύπωση στο πρώτο σου περπάτημα στα χωριά;


 Η απλότητα. Κάθε γωνιά έχει κάτι να σου προσφέρει: μια πεζούλα, μια αυλή, μια γιαγιά που θα σου πει «καλώς τον». Στον Κάσπακα, μια αυλή με κληματαριές και μπουκαμβίλιες μού θύμισε πως κάθε καλοκαίρι αφήνει πίσω του αναμνήσεις που δεν γυρίζουν.

Η Λήμνος δεν είναι μόνο τοπίο. Είναι και οι άνθρωποί της - σμιλεμένοι από τον άνεμο, τον ήλιο και τη δουλειά.

Πώς ήταν η επαφή σου με τους ντόπιους;


 Ένιωσα τη βαθιά τους σύνδεση με τον τόπο. Οι παλιότεροι κουβαλούν τη σοφία της κτηνοτροφίας, της γεωργίας, της πέτρας. Στον Άγιο Ιωάννη, ένας κάτοικος παραθαλάσσιας καλύβας μου μίλησε για τη ζωή του με τρόπο λιτό, αλλά γεμάτο εικόνες – όπως η εικόνα ενός παλιού αποκεφαλισμού κόκορα, που μοιάζει να κουβαλάει ολόκληρη την ιστορία της αγροτικής ζωής.

Αν το καλοκαίρι ήταν φωτογραφία, ποια και πού θα ήταν;


 Θα ήταν στις παραλίες. Εκεί όπου η παιδική ανεμελιά συναντά τις μυρωδιές της αλμύρας και του ήλιου. Στην παραλία Εβγάτης ή στον Κέρο, οι βουτιές δεν είναι απλώς βουτιές, είναι στιγμές που γράφονται στη μνήμη σαν καλοκαιρινά ποιήματα. Αλλά η Λήμνος δεν μένει ποτέ στα ρηχά. Το καλοκαίρι της έχει κορυφώσεις, σαν ιεροτελεστίες.

Πώς έζησες τα πανηγύρια;

 Είναι η καρδιά του νησιού. Η ανάβαση στον Αϊ Λια του Κορνού είναι εμπειρία που δεν ξεχνιέται. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, μικροί και μεγάλοι, ανεβαίνουν τα βράχια όχι μόνο για την τελετή, αλλά για τη μαγεία της θέας. Η κορυφή μοιάζει μακρινή, αλλά η θέληση τους ενώνει.

Τι εικόνες κράτησες από το εσωτερικό του νησιού;


 Στη Βίγλα, οι δρόμοι οδηγούν σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις και μαντριά κτηνοτρόφων. Είναι μέρη που κουβαλούν μια σκληρή, ανεπιτήδευτη αλήθεια. Και μετά, κατεβαίνοντας προς την παραλία Λύχνων, το βλέμμα γεμίζει με γαλήνη. Εκεί ο χρόνος σταματά.

Οι γεύσεις του καλοκαιριού έχουν πάντα τη δύναμη να σε ξαναφέρνουν στον τόπο.

Ποια γεύση θα θυμάσαι από τη Λήμνο;


 Τα σύκα στο Λιβαδοχώρι. Είναι σαν να τρως φως και καλοκαίρι μαζί.

Υπάρχει κάποιο σημείο του νησιού που σε μαγεύει;


 Οι Αλυκές. Εκεί το λευκό τοπίο οδηγεί το βλέμμα κατευθείαν στο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε έναν τόπο εκτός χρόνου.

Οι τοίχοι των σπιτιών, τα παράθυρα, οι πόρτες… όλα μοιάζουν να αφηγούνται ιστορίες.

Πώς είδες την ιστορία του νησιού μέσα από την κάμερά σου;


 Στις Σαρδές. Εκεί βλέπεις τα σημάδια της εγκατάλειψης και της ανάπτυξης να συνυπάρχουν. Οι παλιοί τοίχοι κουβαλούν μνήμη – μια σιωπηλή, διαρκή μαρτυρία.

Πώς τελειώνει αυτό το ταξίδι;


  Στη Μύρινα, στο σούρουπο. Στον Ρωμαίικο γιαλό, τα παιδιά παίζουν ακόμη στην παιδική χαρά δίπλα στη θάλασσα. Όταν πέσει το βράδυ, βρίσκομαι στην Αγία Παρασκευή της Μύρινας - για ένα τσιγάρο και για να απολαύσω τη θέα. Είναι το δικό μου αντίο στο νησί.

Αν έπρεπε να περιγράψεις τη Λήμνο με μία λέξη, ποια θα ήταν αυτή;


 «Ανεμόεσσα». Γιατί εδώ όλα - η πέτρα, το φως, ο άνεμος, η μνήμη - σμίγουν και δημιουργούν έναν τόπο αυθεντικό, που σε κάνει να θέλεις να ξαναγυρίσεις.