Oι εκδόσεις Βακχικόν σας προσκαλούν στην εικαστική παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Σπυριδούλας Μίχου, "Υπερβατικές συννοσηρότητες". Τα 25 ποιήματα της συλλογής συνοδεύονται από τις φωτογραφίες 25 διαφορετικών δημιουργών που βρήκαν πηγή έμπνευσης στους στίχους της.
Στην iFocus Photo Gallery Ιπποκράτους 13, Αθήνα.
Σάββατο 4 και Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2023
Διάρκεια: 18:00-21:00
Με αφορμή αυτή την ενδιαφέρουσα σύμπραξη φωτογραφίας και ποίησης μιλήσαμε με την ποιήτρια Σπυριδούλα Μίχου και με τους συνοδοιπόρους - φωτογράφους που συντέλεσαν με τη φαντασία και την ματιά τους σε αυτή την εικαστική παρουσίαση που έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε στην iFocus Photo Gallery.
Οι "Υπερβατικές Συννοσηρότητες" είναι η πρώτη μου ποιητική συλλογή. Κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο από τις εκδόσεις Βακχικόν. Μου αρέσει να διαβάζω και να γράφω ποίηση, βιώνω πιο έντονα το ανθρώπινο. Αποφάσισα η παρουσίαση του βιβλίου μου να γίνει μέσα από την έκθεση μίας φωτογραφίας όταν συνειδητοποίησα συζητώντας με φίλους μου για τα ποιήματά μου πόσο διαφορετικά καταλαβαίνουν αυτό που εγώ έγραφα. Ο καθένας είχε μία διαφορετική παράσταση προσεγγίζοντας το ερέθισμα που λάμβανε από την ποίησή μου. Σκέφτηκα λοιπόν πως θα μου άρεσε πολύ στην παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής να βρεθώ να με κοιτούν 25 διαφορετικές φωτογραφίες που τραβήχτηκαν για καθένα από τα ποιήματά μου από 25 διαφορετικούς ανθρώπους που κατάλαβαν κάτι που μπορεί εγώ όταν έγραφα τους στίχους να μην είχα σκεφτεί. Αυτή η προσέγγιση προσδίδει στο κάτι μου λίγο από το όλον κάποιων άλλων ανθρώπων. Αυτή η σκέψη μου δίνει μία ιδέα για το καθολικό ανεξάρτητα αισθητικής και αίσθησης.
Η Σπυριδούλα Μίχου (φωτό πάνω), γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα. Μένει στην Αθήνα και εργάζεται στον χώρο του βιβλίου. Τον Δεκέμβριο του 2022 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή «Υπερβατικές συννοσηρότητες». Ποιήματά της έχουν διακριθεί και ανθολογηθεί σε διαγωνισμούς ποίησης (ΣΠΕΚ Καρυωτάκης, Αναγνωστάκης, Ρίτσος- InternaYonal Art Academy ποιητική συλλογή “Σχέδιο γραμμικό κατά βάση ελεύθερο», 3ο βραβείο ΠΕΛ 38οι Δελφικοί αγώνες με το ποίημα «Τα μικρά κελιά»). Γράφει ποίηση γιατί της αρέσει.
Χαρά Βλαχάκη: Είναι φορές που οι λέξεις δεν είναι αρκετές. Αυτό είναι και το παράδοξο της ποίησης. Αν και ποιήτρια δεν είμαι, νομίζω κάπως έτσι γεννιέται ένα ποίημα: από την ανάγκη να εξωτερικεύσεις κάτι που είναι εξ ορισμού δύσκολο να το κάνεις. Και ύστερα, εκείνο που μεταφέρει το ποίημα στον αναγνώστη είναι το ίδιο ineffable. Όταν ένα ποίημα το κάνεις δικό σου, ένα κομμάτι σου ξεπροβάλλει σαν μια προσωπική Αφροδίτη του Botticelli: naked, beguiling, incorporeal. Αυτή είναι η αλήθειά σου, μία έννοια που πολλές φορές έχω αγγίξει σε συζητήσεις καθήμενη στο πάτωμα ενός σαλονιού στο Γουδί - συνήθως χωρίς κρασί. Η Απληστία έγινε ο τρόπος να εκφράσω αυτό που ήταν ineffable για μένα και μου αναδύθηκε διαβάζοντας το. Η δική μου απληστία έγκειται στη βαθιά αγάπη για τον σύντροφό μου, Anthony, ο οποίος προχωράει προς - ό, τι έχει απομείνει από - το West Pier στο Brighton. Πρόκειται για ένα στολίδι μίας ακτής που αν και δε θυμίζει καμία ελληνική, προσδίδει μια ιδιαίτερη ομορφιά στην αγγλική πόλη όπου ζω. Είναι ένα σύμβολο απληστίας από μόνο του καθώς υπάρχουν φήμες ότι ο εμπρησμός του έγινε από ανταγωνιστές. Για μένα, ο Anthony μου και το West Pier μα και ο ήλιος που δεν έχει δύσει ακόμα, ήταν ένας τρόπος να περικλύσω σ’ ένα κάδρο την *απληστία* μου, πως ζω τη ζωή που πάντα ήθελα να έχω. Ίσως και το West Pier να μαι εγώ ή το παρελθόν μου κι ο Anthony έρχεται να με συναντήσει. Δεν ξέρω. Η Συνάντηση πήρε τη μορφή του εσωτερικού της Στήλης του Τραϊανού (V&A Museum, London). Μη με ρωτάτε γιατί. Δεν ξέρω.
Anthony Matsell: This poem was translated from the original Greek to English for me by my talented partner, Xapa. Reflecting on it now, I think it evoked two similar things within me. One is the lyrics from a Nat King Cole song, Nature Boy:
"The greatest thing you'll ever learn, Is just to love and be loved in return"
And the collection of Zen koans, The Gateless Barrier, also known as The Gateless Gate.
Both of these things refer to reaching an understanding not through logic and rational conclusion, but through feeling or realizing. Pepito’s poem to me is also touches on this, particularly that the plenty, sensible, innumerable reasons, however valid they may be, do not seem to meaningfully resonate. The true way to find that reason is to live it, but this is hard to come by. I imagined the notebooks I stacked filled with the valid, sensible reasons to live, and the outside horizon visible through an invisible barrier (the window). Somewhere out in that horizon, lurks the reason, I think.
Γιώργος Ξυνός: Ζεις τη ζωή σου και αφήνεσαι. Σε ανυποψίαστους χρόνους κοιτάς πίσω ψάχνοντας μία κάποια έννοια για να μπορέσεις δήθεν να κοιτάξεις καλύτερα μπροστά. Διαβάζω την "Σπάνια ασθένεια" και αφήνομαι στις ευαισθησίες μου, αφήνομαι στον ειρμό του ποιήματος. Βαδίζω σκεφτικός στους δρόμους με μία μάσκα, μην απορείς από τι προστατεύομαι, από όλα. Μου αρέσει η ποίηση της Σπυριδούλας, γίνεται εικόνα με την φυσικότητα που βλέπεις, ακούς και αναπνέεις, ένα με τις αισθήσεις σου. Θεωρώ ότι έχει μοναδικό ταλέντο και η συγκεκριμένη έκθεση αναδεικνύει ακριβώς αυτό το ταλέντο, την ευχαριστώ από καρδιάς.
Ελεονόρα Μανόνα: Ένα ποίημα είναι εξ’ αρχής εικόνα. Ίσως είναι πρώτα μία εικόνα του νου που μεταφράζεται σε λέξεις, προτάσεις, σκέψεις. Διαβάζοντας κάθε ποίημα της Σπυριδούλας αναρωτιέμαι αν μπορώ μόνο με μία φωτογραφία να εκφράσω το πλήθος εικόνων και συναισθημάτων που με κατακλύζουν. Η κάθε λέξη που χρησιμοποιεί η Σπυριδούλα είναι εικόνα και η κάθε της πρόταση είναι μια βαθιά βουτιά στη ψυχή μου.
Έλλη Μασσαρά: Κάποιες φορές, όταν διαβάζεις ένα ποίημα, μπορεί να σου πει πολλά και το ίδιο ακριβώς ποίημα σε κάποιον άλλον, απολύτως τίποτα. Η Σκάλα, σε μένα, άνοιξε μια μεγάλη πόρτα με εικόνες, κάθε πρόταση και μία ανάμνηση. Η ανάμνηση ενός ανθρώπου που υπήρξε ο φύλακας άγγελος σου και θα υπάρχει ακόμα και απ’ τη σκέψη, στο τώρα και στο πάντα. Αυτό προσπάθησε να αποτυπώσει και η φωτογραφία· με αγάπη και φροντίδα στα πλάσματα και στις συνήθειες που άφησαν το αποτύπωμα τους.
Marcelle Fivaz: Η τέχνη αν δεν ξυπνάει ένα συναίσθημα δεν είναι τέχνη...αυτό έμαθα... Η μουσική, οι εικόνες, οι λέξεις, η τέχνη γίνεται συνάρτηση μίας ανάμνησης.. ενός συναισθήματος. Η ποίηση πετυχημένα γίνεται δίχτυ αναμνήσεων και τις φέρει στην επιφάνεια. Ο κύκλος μου ξύπνησε την ανάμνηση ενός ανθρώπου που πέρασε και άφησε αυτό το σημάδι.. ένα σημάδι ενός κύκλου που έκλεισε.
Λεοντίδης Κλήμης: "Καμία ιδέα δεν υπάρχει, όλη η δύναμή της είναι βασισμένη στη συνθήκη", διαβάζω στο ποίημα της Σπυριδούλας Μίχου. Οι λέξεις στριφογυρίζουν διαρκώς στο μυαλό μου. Είναι άραγε δυνατό αναρωτιέμαι..;
Περπατάω και παρατηρώ το κόσμο γύρω μου. Τους ανθρώπους, τη φύση, τα κτήρια. Εικόνες και ήχοι. Λέξεις και εντυπώσεις. Ποιος τους δίνει τη μορφή που έχουν; Ποιος καθορίζει ποιο είναι το ακριβές νόημά τους;
Μία εικόνα μου αποσπά την προσοχή. Τέσσερα χρωματιστά, υπέροχα παράθυρα μιας άλλης εποχής στέκονται στο πουθενά, γεμίζοντας εμφατικά το τοπίο μίας -κατά τα άλλα- αδιάφορης γωνίας. Άλλη χρήση, άλλη ιδέα σκέφτομαι. Μία συνθήκη, που έγινε ιδέα. Γελάω. Πόσο πιο θορυβώδες…;
Πάολα Μίχου: Η ποίηση είναι μία μορφή τέχνης που πάντα κάπως με φόβιζε. Αισθανόμουν πως δεν μπορούσα να την αποδομήσω. Όταν η αδερφή μου Σπυριδούλα έγραψε αυτό το ποίημα και μου ζήτησε να βγάλω μία φωτογραφία προσπάθησα να καταλάβω τους στίχους και να το κάνω δικό μου. Το αποτέλεσμα είναι η κόρη μου, να απλώνει δειλά τα χέρια της σε μία μηλιά. Και είναι κάτι που κάποια στιγμή θα την συμβουλέψω, να απλώνει τα χέρια της και τις διαθέσεις της μέχρι εκεί που θέλει να φτάσει, από ένα μήλο μέχρι τον ουρανό. Μου αρέσει που η αδερφή μου γράφει ποίηση γιατί έτσι και εγώ προσπάθησα να καταλάβω και έναν άλλο κόσμο.
Στεφανία-Νικολεττα Τσεκούρα: Πιστεύω πως ο κύκλος είναι το καθολικό σχήμα μας. Όταν ξεκινάει κάτι πρέπει και να τελειώνει πάντα σε σχήμα κύκλου. Για μένα ο κύκλος δίνει το πιο καθαρό αποτέλεσμα. Το ποίημα της Σπυριδούλας με έκανε να βγάλω αυτή τη φωτογραφία. Βλέποντάς τη και διαβάζοντας τους στίχους του συγκεκριμένου ποιήματος νιώθω πως ο κύκλος πάντα είναι το σωστό σχήμα.
Κλειώ Βαφειάδη: Νιώθω πως κάθε μορφή τέχνης μπορεί να συνδυαστεί καθώς θεωρώ πως είναι παιδιά της ίδιας οικογένειας, με διαφορετικές προοπτικές μα με την ίδια πάντα διάθεση, αυτή της υπέρβασης του εαυτού μας. Όταν μου είπε η Σπυριδούλα την ιδέα της μου φάνηκε τόσο δεδομένο μέσα της σαν να ήταν και δική μου. Η φωτογραφία για το ποίημα "Μανία" είναι η δική μου προσέγγιση για ό,τι καταλαβαίνω από ποίηση και για ό,τι με συνδέει με την τέχνη.
Ελβίνα Μ.: Σκέφτηκα πως η τέχνη είναι κάθε τι που σε κάνει να αντιληφθείς μία αλήθεια ή μία συνθήκη που χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσες. Σίγουρα η τέχνη είναι και πολλά άλλα πράγματα, αλλά εγώ θα μιλήσω για αυτό που καταλαβαίνω. Όταν η Σπυριδούλα μοιράστηκε την ιδέα της μαζί μου διάλεξα αμέσως το ποίημα "οι μέρες" και μέσα από την ποίησή της και την φωτογραφία μου έδωσα μία προοπτική για το πως θα ήθελα να ήταν οι μέρες μου, όπως ακριβώς αναφέρει και ο τελευταίος στίχος του ποιήματος "να βρίσκω νόημα ακόμη στο χωρίς επαφή". Εξαιρετικό.
Ορέστης Κ.: Η τέχνη είναι ένας χορός ερεθισμάτων. Δεν έχει σημασία ποια τέχνη πιο πολύ αγαπάς, αλλά αυτή που σε κάνει να μεταφράζεις το ερέθισμα. Εγώ προτιμώ τις φωτογραφίες. Διάλεξα το ποίημα Ή συνάντηση¨ και προσπάθησα να παντρέψω ως ερασιτέχνης ό,τι βλέπω με στίχους. Είμαι χαρούμενος για αυτό το εγχείρημα και για αυτή την πραγματικά πρωτότυπη ιδέα.
Adam Connor: Spyridoula has been a close friend of mine for a long time and I was very excited when she offered me the opportunity to be part of her poetic-artistic process and for that I thank her. As I read " Καθώς ματαιοπονώ" I was immediately ensnared by all of it and felt obliged to get up and walk the stairs to whatever end awaits me. I think Sunday was the day before yesterday.
Κωνσταντίνα Αζακά: Από μικρή με ενθουσίαζε η ποίηση. Διαβάζοντας το ¨μία παράξενη στιγμή¨, σκεφτόμουν πόσα συναισθήματα μπορούν να αποτυπωθούν σε λίγους στίχους! Πόσες σκέψεις αναβλύζουν από λίγες γραμμές! Αποτύπωση ¨παράξενων στιγμών¨, στιγμών όλο ζωντάνια, γεμάτων φως και ζωή. Η φύση σε όλο της το μεγαλείο. Τα χρώματα να καθρεφτίζονται έντονα και διαπλεκόμενα, αυτόφωτα και ετερόφωτα, ένας ανατέλλων ήλιος (ή μήπως αναδυόμενος;) που προσφέρει απαλά τις αχτίδες του, σαν σε μία αμοιβαία αγκαλιά. "Παράξενα" και τα θέλω των ανθρώπων. Τόσες δυνατές, "παράξενες στιγμές".. Αλληλένδετοι άνθρωποι, τόσοι εύθραυστοι συνδυασμοί, σαν ένα διάφανο τζάμι που μας αφήνει εκτεθειμένους στην προσοχή και την περιέργεια των άλλων. Πολλά τα ‘κλικ’ που προκαλεί στην ψυχή το "μία παράξενη στιγμή" σαν ζωγραφιές, σαν φωτογραφικές στιγμές. Αυτό είναι μαγικό!
Ισμήνη Πέππα: Η τέχνη είναι η εξωτερίκευση της ατομικής μας προσέγγισης απέναντι στον κόσμο. Μέσα από ένα έργο, όπου και αν ανήκει αυτό, μπορεί να αποτυπωθεί η ψυχική κατάσταση αυτού που δημιουργεί και αυτού που προσπαθεί να αντιληφθεί. Μέσα από το ποίημα της Σπυριδούλας "Ένα σημάδι" προσπάθησα να αποτυπώσω μέσα από μία φωτογραφία ό,τι εγώ κατάλαβα. Αν εγώ και η δημιουργός έχουμε διαφορετική αντίληψη, δεν έχει καμία απολύτως σημασία και αυτό είναι τέχνη.
Χριστίνα Αντωνίου: Ως αναγνώστρια θεωρώ ότι οι λέξεις που συνθέτουν το ποίημα είναι σαν να σχηματίζουν ένα τοπίο. Τα τοπία δεν μας ανήκουν υπήρχαν εκεί από πάντα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όλοι εμείς κάνουμε το πέρασμά μας και που και που συναντιόμαστε.
Καλλιόπη Αλαφασού: Διαβάζοντας τη "Νάρκη" μου έρχεται στο μυαλό κάτι που δεν είναι εκεί όπου θα έπρεπε να είναι ή πιο σωστά εκεί που θα περίμενε κάποιος να είναι. Παράλληλα νιώθω πως πραγματεύεται το αιώνιο ερώτημα: "υπάρχει μία ή πολλές αλήθειες;". Αν δεχτούμε πως υπάρχει μόνο μια, ποια είναι αυτή; Και αν πάλι δεχτούμε πως υπάρχουν πολλές, ποιος είναι σε θέση να τις ονομάσει; Τι γυρεύει ένα τάσι σε καλή κατάσταση ακουμπισμένο, σχεδόν στοργικά θαρρείς, στο πεζοδρόμιο; Θα χρησιμοποιηθεί; Ίσως να πεταχτεί, παραδίπλα υπάρχει ένας κάδος απορριμάτων. Ίσως απλώς να ξεχάστηκε εκεί.. ποιος (μπορεί να) ξέρει..;
Βασιλική Ξυνού: Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί με σιγουριά ότι ένα ποίημα έγινε εικόνα ή πολλές εικόνες έγιναν ένα ποίημα. Αυτή η εικόνα είναι εκείνη η ακτή, εκείνο το απόγευμα. Όσα χρόνια και αν πέρασαν παραμένει η ίδια ακτή όπως και ο έναστρος ουρανός. Πολλά μικρά και αμέτρητα βότσαλα στον απέραντο βυθό της αγριεμένης θάλασσας. Άγρια και έρημη όπως όταν υπήρξα πολύ προσεκτική.
Στάθης Δρογώσης: Μια μακρινή συγγενής μου πέθανε μόνη. Και για κάποιον παράξενο λόγο θυμήθηκα το φως στο σαλόνι της. Τα φώτα. Είχε πολλά αμπαζούρ. Και παρόλο που τα άναβε όλα πάντα στο δωμάτιο αυτό επικρατούσε ημίφως. Σαν το ημίφως του ποιήματος "Το Κονιάκ". Η ποίηση δεν εξηγείται. Δημιουργεί συνειρμούς. Από το Κονιάκ στο αμπαζούρ μία μοναξιά δρόμος.
Γιώργος Λαζαρίδης: Η τέχνη είναι ενιαία και οι διαφορετικές της πτυχές είναι αλληλένδετες. Είναι εύλογο να γίνεται η "μεταποίηση" ενός κειμένου σε εικόνα και το αντίστροφο. Για ένα ποίημα συγκεκριμένα, οι λέξεις και το κείμενο σαν σύνολο που το αποτελούν μπορούν να οπτικοποιηθούν με βάση τις σκέψεις και τα συναισθήματα που γεννούν στον κάθε αναγνώστη. Τόσο η φωτογραφία όσο και η ποίηση είναι δύο τέχνες στις οποίες εναπόκειται σε μεγάλο βαθμό στην κρίση του καθενός η ερμηνεία και η σημασία τους, συνεπώς είναι υποκειμενική η σύνδεση που θα κάνει ο εκάστοτε θεατής βλέποντας την εικόνα και το ποίημα αντιπαραβαλλόμενα. Σημασία έχει πάνω από όλα, να βρει κάποιο νόημα που να τον καλύπτει στην τέχνη που του παρουσιάζεται.