ΑΓΑΠΗ είναι η λέξη που με γοητεύει όχι η ερωτική ούτε η πατρική αλλά η πραγματική η δύσκολη αυτή που πονάει αυτή που έχει προϋπόθεση την ταπείνωση

 Βασίλη γνωρίζοντας πως ξεκίνησες με την τέχνη της ζωγραφικής τι ήταν αυτό που τελικά σε οδήγησε στη φωτογραφία; Εντοπίζεις κοινά σημεία σε αυτές τις δυο μορφές τέχνης;

Από μικρό παιδί παρατηρούσα τα πάντα δίπλα μου κι ότι μου έκανε εντύπωση προσπαθούσα να το αποτυπώσω στο χαρτί με ξυλομπογιές στην αρχή με λάδια και ακρυλικά μετά. Πάντα ζήλευα τη φωτογραφία αλλά ήταν απαγορευτικό για μένα λόγω κόστους, οπότε έβγαλα τα παιδικά, εφηβικά και φοιτητικά μου χρόνια ζωγραφίζοντας. Μόλις απέκτησα μια οικονομική ανεξαρτησία αγόρασα φωτογραφική μηχανή και άρχισα να φωτογραφίζω κυρίως θέματα για να τα ζωγραφίσω μετά. Δεν χρειάστηκε και πολύ να απατήσω την πρώην μου αγάπη με τη φωτογραφία στην οποία δόθηκα ολοκληρωτικά.

Μοιάζουν πολύ αλλά είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα. Επιγραμματικά θα πω ότι η δυσκολία και ο κόπος στο να γίνει ένα έργο ζωγραφικής αλλά και η μοναδικότητα του έργου διαφοροποιεί τη ζωγραφική από τη φωτογραφία που αντίθετα με τη ζωγραφική η( δυσκολία )της κρύβεται μέσα στη στην ευκολία του μέσου της

Τι αποτελεί πηγή έμπνευσης στη φωτογραφική σου διαδρομή;

Κάθε τι που μπορεί να μου ξυπνήσει συναισθήματα αλλά συνήθως κυριαρχεί ο άνθρωπος. Είμαι ανθρωποκεντρικός τελικά.

Ποιους φωτογράφους ξεχωρίζεις και γιατί;

Ξεκινώ από τους πρώτους μεγάλους Έλληνες που ήταν και οι πρώτοι μου (δάσκαλοι )Μπαλάφας ,Παπαϊωάννου, Χαρισιάδης κ.λ.π. για το πάθος τους και την αυθεντικότητα τους .

Τον Κωνσταντίνο Μάνο για το Ελληνικό του πορτοφόλιο που για μένα ήταν οδηγός. Τον Χάρη Κακαρούχα για την πνευματικότητά του. Τον Νίκο Οικονομόπουλο θεωρώντας τον φωτογραφική ιδιοφυΐα, Το Γιάννη Μπεχράκη που έκανε το φωτορεπορτάζ τέχνη όπως και τον Μεσήνη πατέρα και γιο και πόσους άλλους νέους Έλληνες φωτογράφους εκτιμώ πολύ θα μπορούσα να αναφέρω.

Από τους ξένους είμαι θαυμαστής του Κουντέκλα, του Σαλγκάδο και όλων των μεγάλων του Μάγκνουμ και όχι μόνο.

Η φωτογραφία για πολλούς είναι ένα ταξίδι στο χρόνο, για άλλους είναι η καταγραφή της πραγματικότητας, για άλλους ένα καθρέφτισμα του εαυτού μας. Ποια είναι η δική σου φιλοσοφία;

Μπορεί να είναι όλα αυτά,ποιος ξέρει; Ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια, για εμένα λειτουργεί σαν λύτρωσηκάθε μέρα ρωτάω τον εαυτό μου τι είναι φωτογραφία και απάντηση δεν παίρνω...το ψάχνω σε κάθε κλικ μου.

Με αφορμή την έκθεση σου, Μεσολόγγι Η λίμνη του αλατιού και των αναμνήσεων που πραγματοποιείται αυτή την περίοδο στο Αγρίνιο, θα ήθελες να μας μιλήσεις γι αυτό το έργο.

Η έκθεση αυτή δεν είναι τίποτε άλλο πάρα η ζωή μου σ αυτό το μαγικό τόπο όπου ανδρώθηκα, μεγάλωσα τα παιδιά μου, κράτησα στους ώμους μου την εικόνα της Εξόδου, ενταφίασα τον πατέρα μου ... το Μεσολόγγι.

Εδώ έχουμε τη χαρά να παρουσιάζουμε φωτογραφίες από διάφορα ταξίδια σου. Παρατηρούμε πως ενώ οι παραστάσεις και τα σκηνικά αλλάζουν κατάφερες να δέσεις, ομοιόμορφα, όλο το έργο σου με ένα μαγικό τρόπο. Από την πρώτη ματιά κιόλας ξεχωρίζει κάποιος ένα ύφος μια προσωπική προσέγγιση γύρω από τον κόσμο που σε περιβάλλει. Πόσο δύσκολο είναι ένας φωτογράφος να αποκτήσει μία ταυτότητα, μία φωτογραφική ταυτότητα ;

Πιστεύω το πιο σημαντικό πράγμα σε κάθε καλλιτέχνη και στο φωτογράφο ειδικά είναι η ταυτότητα.Ένας τρόπος υπάρχει για να αποκτήσεις ταυτότητα. Όταν λες και εκφράζεις την «Αλήθεια σου» στο έργο σου με τον δικό σου μοναδικό τρόπο.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός στο πως διαχειρίζεσαι το χρώμα και πως το ασπρόμαυρο. Πώς επεξεργάζεσαι τις εικόνες σου και πότε επιλέγεις και αποφασίζεις αν θα είναι ασπρόμαυρη ή έγχρωμη η φωτογραφία σου; Κατά τη διάρκεια της λήψης ή μετά από σκέψη και πειραματισμό πάνω σε κάθε φωτογραφία;

Προσπαθώ να επεξεργάζομαι τις φωτογραφίες ελάχιστα και συμπληρωματικά ειδικά στη φωτεινότητα και στο κοντράστ. Πιστεύω ότι η πολύ επεξεργασμένη φωτογραφία δεν είναι πλέον φωτογραφία αλλά μια ψηφιακή δημιουργία.

Προσπαθώ να βγάζω καλές φωτογραφίες πάρα ωραίες και εντυπωσιακές και γι αυτό συνήθως επιλεγώ την ασπρόμαυρη εκδοχή αποφεύγοντας τον κίνδυνο να πέσω στην πλάνη του εντυπωσιασμού, μιας και στη χρωματιστή φωτογραφία ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος.

Είσαι ιδρυτής του φεστιβάλ Μεσολογγίου, έχει ενδιαφέρον να μας πεις λίγα λόγια για το πώς προέκυψε αυτή η ιδέα, πώς υλοποιήθηκε και στην Ελλάδα της κρίσης πόσο εφικτό είναι να κρατηθεί ζωντανός αυτός ο θεσμός.

Το 2010 συμμετείχα στο φεστιβάλ φωτογραφίας της Arles στη Γαλλία. Η εμπειρία μου αυτή ήταν η αφορμή μιας και η αιτία ήταν ο πόθος μου να δημιουργήσω μια γιορτή φωτογραφίας σε ένα χώρο που από μόνος του αποτελεί παράδεισο για κάθε φωτογράφο με τα λιτά και απέριττα τοπία του...τα πανηγύρια κλπ. Μόνος μου προφανώς δεν μπορούσα να πετύχω κάτι τέτοιο γι αυτό δημιούργησα πρώτα τη φωτογραφική λέσχη Μεσολογγίου, με την όποια κατορθώσαμε να διοργανώσουμε 4 καταπληκτικά φεστιβάλ.

Πέρυσι ειδικά, το Φεστιβάλ εντυπωσίασε όλους τους επισκέπτες και συμμετέχοντες αλλά πίσω από αυτή, την πράγματι, μεγάλη επιτυχία κρύβονταν ο οικονομικός και όχι μόνο τραυματισμός των διοργανωτών και η απάθεια των τοπικών αρχών.

Φέτος δυστυχώς το Φεστιβάλ δε θα γίνει λόγω οικονομικών δυσκολιών ...Πιστεύω...

Να μπορέσουμε να οργανωθούμε και να εξασφαλίσουμε πόρους ώστε του χρόνου να επανέλθει το Φεστιβάλ στα επίπεδα των προηγούμενων χρόνων και ακόμη καλλίτερα.

Κάθε άνθρωπος έχει μια κοσμοθεωρεία και κάποιες πεποιθήσεις, οι οποίες τον βοηθούν και του δίνουν δύναμη ώστε να αντιπαρέρχεται διαφόρων δυσκολιών. Θέλεις να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας μία φράση ένα μότο που έχεις σαν κανόνα στη ζωή σου;

Προφανώς και εγώ έχω όπως άλλωστε όλοι μας. Σημασία, όμως, έχει κατά ποσό κάνουμε τη θεωρία μας πράξη. ΑΓΑΠΗ λοιπόν είναι η λέξη που με γοητεύει όχι η ερωτική ούτε η πατρική αλλά η πραγματική η δύσκολη αυτή που πονάει αυτή που έχει προϋπόθεση την ταπείνωση

Αρτίκος, ένας καλλιτέχνης που ακόμα ονειρεύεται...δανείζομαι αυτά τα λόγια του Νίκου Αλιάγα από τον πρόλογο του φωτογραφικού σου λευκώματος «Μεσολόγγι- Η λίμνη του αλατιού και των αναμνήσεων», για να σε ρωτήσω τι είναι τελικά τα όνειρα για εσένα, στόχοι είτε μικροί είτε μεγάλοι, όραμα, διέξοδος, φαντασία; Θα ήθελες να μας εκμυστηρευτείς ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σου κι αν εν τέλει πραγματοποιήθηκε;

Είναι ευλογία που βρήκα στο δρόμο μου τον Νίκο γιατί δεν είναι μόνο που αυτό που όλοι ξέρουμε ένας διάσημος δημοσιογράφος και παρουσιαστής, ο Νίκος είναι ένας πνευματικός άνθρωπος ,ένας αληθινός Φίλος και μεγάλος Έλληνας άξιος πρέσβης της πατρίδας μας στο εξωτερικό. Η αγάπη και το πάθος του για τη φωτογραφία τον έχουν εξελίξει σε εξαιρετικό φωτογράφο και νοιώθω τιμή και περηφάνεια που δηλώνει Φίλος μου και μαθητής μου.

Ναι λοιπόν καλά διέγνωσε ο Νίκος που με ξέρει, ονειρεύομαι και δε θα σταματήσω να ονειρεύομαι.

Το μεγαλύτερο μου δεν είναι φωτογραφικό αλλά απλά ανθρώπινο ένα καλλίτερο κόσμο για μας και τα παιδιά μας κυρίως.

Πολλά νέα παιδιά έχουν στραφεί στην τέχνη, σε κάθε μορφής τέχνης προσπαθώντας να βρουν τον δικό τους δρόμο σε αυτό το ταξίδι... Τι θα τους έλεγες να αποφύγουν και σε τι να εστιάσουν;

Να αποφεύγουν τους εντυπωσιασμούς μιας και η τεχνολογία σήμερα τους κατευθύνει προς τα εκεί. Να φωτογραφίζουν με την ψυχή τους,να δουλεύουν πολύ με ταπεινότητα και να «μελετούν» τα έργα μεγάλων φωτογράφων

Βασίλη θα ήθελα να σε ευχαριστήσω γι αυτή τη συνέντευξη και για τέλος κρατώ μια ερώτηση. Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω στον χρόνο πού, γιατί και με ποιον θα ήθελες να συναντηθείς;

Τον πατέρα μου τον παπα-Νίκο.