Βρεθήκαμε στο ζεστό χώρο του Booart και μιλήσαμε με τη φωτογράφο Αγγελική Καστρινέλλη για την έκθεση της, με τίτλο "Η παρηγορητική μελαγχολία της Π(π)όλης"

Βλέποντας την έκθεσή σου, παρατηρεί κανείς πως μέσα από τις φωτογραφίες σου κατάφερες να δώσεις την πολυμορφία μιας μεγαλούπολης, όπως εμφανίζεται η Κωνσταντινούπολη. Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια πώς προέκυψε το ταξίδι αυτό;

 

Ήθελα πάντα να επισκεφθώ την Πόλη. Kι αυτή η επιθυμία έγινε ακόμη πιο έντονη μετά τη συνάντησή μου με τις φωτογραφίες του Αρά Γκιουλέρ και το βιβλίο του Ορχάν Παμούκ για την Istanbul, στο οποίο ο συγγραφέας κάνει,πολύ συχνά,μνεία στη μελαγχολική ατμόσφαιρα της Πόλης.

Πολλές φορές είχα προγραμματίσει το ταξίδι, όμως, κάθε φορά, κάτι συνέβαινε και αναβαλλόταν. Ώσπου, το περασμένο καλοκαίρι, μετά από μια αναπάντεχη απώλεια στην προσωπική μου ζωή, κάτι μέσα μου με έσπρωξε προς τα νερά του Βοσπόρου. Έκανα το ταξίδι οδικώς, καθώς πίστευα ότι η συνεχής (μετα)κίνηση, η εναλλαγή των τοπίων και η σιωπή θα ήταν πολύτιμη συντροφιά στο νωπό πένθος μου. Και δεν έκανα λάθος.

 

 

Ο τίτλος της έκθεσης σου είναι "Η παρηγορητική μελαγχολία της Π(π)όλης". Πιστεύεις πως τη μελαχγολία την προκαλεί η ίδια η πόλη ή οι κάτοικοι που μένουν σ' αυτή;

 

Θα απαντήσω με τα λόγια του Ορχάν Παμούκ που δίνουν και το στίγμα της έκθεσης «...κάθε λέξη σχετικά με τον χαρακτήρα, την ψυχή ή την υπόσταση μιας πόλης, με ένα έμμεσο τρόπο, γυρίζει σε συζήτηση για τη δική μας ψυχική κατάσταση. Η πόλη πέραν από εμάς τους ίδιους δεν έχει άλλο κέντρο».

 

 

Ένα θέμα όπως η μελαχγολία, μπορεί να αποβεί άκρως δημιουργικό για τον καλλιτέχνη όταν τη βιώνει. Πιστεύεις πως ένας φωτογράφος θα πρέπει να εμπλέκεται συναισθηματικά με το θέμα που διαπραγματεύεται ή είναι καλύτερα να το πλησιάζει αποστασιωποιημένος;

 

Πιστεύω ότι η συναισθηματική εμπλοκή του φωτογράφου με το θέμα τον απομακρύνει από την πιθανότητα μιας ενδιαφέρουσας φωτογραφίας. Η πολυετής συναναστροφή μου με την τέχνη (ως θεατή εννοώ) μου έχει δείξει ότι τα έργα που με συν-κινούν είναι μάλλον τα πιο αθόρυβα και τα πιο σιωπηλά, έργα που βρίσκονται μακριά από κραυγές και εντυπωσιασμούς (είτε του περιεχομένου είτε της φόρμας).

Από τη βιωματική μου εμπειρία τώρα ως «μεταπράτη» μπορώ να σου πω ότι ασπάζομαι τη φράση του Ελύτη «μπροστά σε ένα ωραίο τοπίο δεν θα μπορούσα να γράψω τίποτα». Και θα συμπλήρωνα ότι το ίδιο ακριβώς μου συμβαίνει και όταν βρίσκομαι στον άλλο πόλο!

Εν κατακλείδι θα έλεγα ότι η συναισθηματική αφομοίωση (με την έννοια του σφαιρικού και όχι του γραμμικού χρόνου) είναι μάλλον απαραίτητη προυπόθεση για να δημιουργήσεις εικόνες με καλλιτεχνικές προθέσεις.

Όταν, λοιπόν, βρίσκομαι μπροστά σε τέτοιες εικόνες, ο όποιος προβληματισμός για την εμπλοκή του φωτογράφου με το θέμα του, δεν νιώθω να με αφορά.

 

 

Η Κωνσταντινούπολη χαρακτηρίζεται έντονα από το χρώμα της κι από την πολιτιστική πολυμορφία αφού η γεωγραφική της θέση αποτελεί το σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης. Πόσο δύσκολο ήταν ως φωτογράφος να διακρίνεις τη μελαχγολική της πλευρά?

 

Δεν ήταν δύσκολο και σε αυτό βοήθησε η ατμόσφαιρα που ένιωθα μέσα μου και η οποία αντάμωσε με μεγάλη φυσικότητα την μελαγχολική πλευρά της Πόλης. Έτσι δεν αναρωτήθηκα, σε αντίθεση με τον Παμούκ, στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή τουλάχιστον, το «γιατί άραγε μου άρεσε να σκέφτομαι ότι το βράδυ θα περπατούσα στα σοκάκια της πόλης; γιατί αγαπούσα πιο πολύ τα σχεδόν σκοτεινά στενά τα απογεύματα λίγο πριν πέσει το σκοτάδι, τους ανθρώπους που έμοιαζαν με σκιές που μόλις ξεχώριζαν κάτω από τις χλωμές λάμπες του δρόμου, και όχι τα φωτεινά τοπία της πόλης των καρτποστάλ, που αγαπούσαν οι τουρίστες;»!

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι παραγνώρισα το χρώμα ή τις αποχρώσεις της πολιστικής πολυμορφίας της Πόλης καθώς τα περισσότερα σχόλια των θεατών των φωτογραφιών της έκθεσης αφορούν στην ένταση των χρωμάτων και στην αποτύπωση της πολυμορφικής διάστασης της Πόλης!

 

 

 

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης, Κωνσταντινουπολίτης στην καταγωγή, είχε πει ότι "Θεμελιώδους σημασίας και πρωταρχικό στοιχείο τέχνης η συγκίνησις". Τι θα ήθελες να αισθάνονται οι άνθρωποι που βλέπουν την έκθεση "Η παρηγορητική μελαγχολία της Π(π)όλης";

 

Η πρόθεση της συν-κίνησης των θεατών είναι για μένα ο κύριος λόγος που εκθέτω τη δουλειά μου. Χωρίς αυτή την πρόθεση, θα παρέμενα στο στάδιο της δημιουργίας, όπως έκανα για πολλά χρόνια,που είναι και το πλέον θεραπευτικό κομμάτι της ενασχόλησης μου με τη φωτογραφία. Στη συγκεκριμένη έκθεση χαίρομαι πολύ που αυτό συμβαίνει και που οι θεατές ανταποκρίνονται με συν-κίνησηστο γεγονός ότι στις φωτογραφίες μου απεικονίζεται ένα εσωτερικό ταξίδι και όχι μια ταξιδιωτική διαδρομή.

 

 

 

Τι σημαίνει για σένα φωτογραφία και με ποιά θέματα σου αρέσει να διαπραγματεύσαι μέσα απ' αυτήν;

Η φωτογραφία για μένα είναι τρόπος και στάση ζωής. Μέσω της φωτογραφίας μου δίνεται η ευκαιρία να αφουγκραστώ και να εκφράσω την εσωτερική μου ζωή, να διαπραγματευτώ με τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις μου, να αναζητήσω παρηγορία,να ενώσω το δημιουργικό μου εαυτό με τον καθημερινό άνθρωπο που ζει την κοινή ζωή εκατομμυρίων άλλων πλασμάτων αυτούτουκόσμου. (θα σταματήσω εδώ γιατί το βιβλίο που γράφω τώρα απαντάσε αυτήν ακριβώς την ερώτησηοπότε καταλαβαίνεις την έκταση της απάντησης!).

 

 

Μετά την "Π(π)όλη", τι υπάρχει παρακάτω φωτογραφικά για την Αγγελική;

Εκτός από την καθημερινή φωτογραφική μου σπουδή, φαντάζομαι να εννοείς!

Μια συνεργασία με τρεις ακόμη γυναίκες φωτογράφους, η οποία όμως βρίσκεται σε κυοφορία και έτσι προς το παρόν δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα.

Επίσης αναζητώ χρόνο προκειμένου να ολοκληρώσω τη συγγραφή του τρίτου μου βιβλίου που αφορά βέβαια και πάλι στη φωτογραφία αλλά με κάπως διαφορετικό τρόπο απο τα δύο προηγούμενα.

Κι ενώ εγώ αυτά σχεδιάζω ποιος ξέρει τι εκπλήξεις μπορεί να με περιμένουν!

 

"Η παρηγορητική μελαγχολία της Π(π)όλης"

 

Μιας και σου αρέσει να συνδυάζεις τη φωτογραφία με το λόγο, θα ήθελες να κλείσουμε με μια σκέψη σου, φωτογραφική ή μη;

Ο τρόπος με τον οποίο η Πόλη έγινε η δική μου πόλη, με έκανε να σκεφθώ πως, ίσως, η μεγαλύτερη ευεργεσία που μπορεί να προσφέρει η τέχνη να είναι αυτή η δυνατότητα που μας δίνει να αφηγηθούμε τη δική μας προσωπική ιστορία και να συμφιλιωθούμε με άγνωστα ή «απορριμμένα» κομμάτια του εαυτού μας, ακόμη κι όταν, επιφανειακά τουλάχιστον, καταπιανόμαστε με τις ιστορίες της ζωής των άλλων ή αποτυπώνουμε στα φωτογραφικά μας καρέ τα πράγματα του έξω κόσμου.

 

 

Η Αγγελική Καστρινέλλη γεννήθηκε στην Απείρανθο της Νάξου.

Σπούδασε σκηνοθεσία στην κινηματογραφική σχολή Χατζίκου και φωτογραφία στην ΑΚΤΟ. Συνέχισε την σπουδή στη φωτογραφία στο Φωτογραφικό Κύκλο με δάσκαλο τον Πλάτωνα Ριβέλλη.

Έχει κάνει μέχρι τώρα εννέα ατομικές εκθέσεις στα Χανιά, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα και έχει εκδώσει δύο βιβλία στα οποία συνδυάζει τη φωτογραφία με το λόγο («4 εποχές και μία Πέμπτη», «Μια βόλτα μόνον»).

Έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες από το χώρο της μουσικής, του θεάτρου και του σύγχρονου χορού (δι)ερευνώντας τις δυνατότητες σύμπραξης της φωτογραφίας με τις άλλες τέχνες.

Έχει επίσης δημοσιευτεί δουλειά της σε φωτογραφικά, λογοτεχνικά και μουσικά περιοδικά.

Ζει στην Αθήνα.

 

https://www.facebook.com/aggeliki.kastrinelli

 

Εγκαίνια Έκθεσης : Σάββατο 12 Μαρτίου 2016, 20:00

Διάρκεια Έκθεσης : 12 Μαρτίου εως 24 Μαρτίου 2016

Booart Café Bar

Σαρρή 21, Ψυρρή

Αθήνα

'Ωρες λειτουργίας : Δευτέρα εως Πέμπτη & Κυριακή 07:00 - 03:00

Παρασκευή & Σάββατο 07:00 - 05:00

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•