Με down under καταβολές ο φωτογράφος Τάκης Παπάζογλου εγκαταστάθηκε πριν πολλά χρόνια στα Χανιά κι εκεί ανακάλυψε ότι το σύμπαν τής φωτογραφίας είναι γι αυτόν μια συναρπαστική υπόθεση. Όταν, πριν τέσσεραμιση περίπου χρόνια, κατέθεσε στην κρίση τού κοινού τη δουλειά του πάνω στα εγκαταλελειμμένα Ταμπακαριά της πόλης, είχα εντυπωσιαστεί απ την ικανότητά του να ξυπνήσει φωτίζοντας, με στοργή σχεδόν, έναν κόσμο παραδομένο στη λήθη και το σκοτάδι. Πάντα ήθελα να κουβεντιάσω μαζί του γι αυτό του το ταξίδι στον κόσμο των εικόνων που δεν σταμάτησε ποτέ, και τον ευχαριστώ που δεν μου το αρνήθηκε.

Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη φωτογραφία και ποια ήταν η πορεία σου μέχρι τώρα;

Η ενασχόληση μου με την φωτογραφία ξεκίνησε πολύ πίσω, στην εφηβική ηλικία.

Παιδί Λυκείου με είχε γοητέψει ήδη το μέσον, άρα ήταν εξαιρετικά ευτυχής συγκυρία το γεγονός ότι το συγκεκριμένο Λύκειο, εκείνα τα χρόνια, πρόσφερε προαιρετικά μαθήματα, κυρίως καλλιτεχνικής φύσεως, ένα εκ των οποίων ήταν και η φωτογραφία !

Μετά τα πρώτα κιόλας μαθήματα, δεν χωρούσε καμία αμφιβολία ότι αυτή η τέχνη με είχε κερδίσει για πάντα.

Οι μυρωδιές του σκοτεινού θαλάμου, και εκείνη η μυστηριακή διαδικασία κατά την οποία η εικόνα εμφανίζεται αργά στο κενό, λευκό χαρτί με σημάδεψαν ανεξίτηλα και σηματοδότησαν την αρχή μιας  πορείας στον χώρο της εικόνας, ο οποίος εξακολουθεί να με συναρπάζει μέχρι σήμερα, παρά τις όσες αλλαγές και ‘’μεταμορφώσεις’’ έχει υποστεί.

Οι σπουδές μου αφορούν τις Γραφικές Τέχνες και φυσικά η φωτογραφία δεν θα μπορούσε να απουσιάζει σαν μάθημα από τον χώρο αυτό. Είχα αποκτήσει ήδη αρκετές γνώσεις πριν την φοίτηση μου όντας κυριολεκτικά ερασιτέχνης, αλλά σίγουρα μετά την αποφοίτηση μου είχα άλλη άνεση με τον χειρισμό της μηχανής και με την παραγωγή φωτογραφικού έργου. Από κει και πέρα η υπόλοιπη γνώση κερδήθηκε με άπειρες ώρες ενασχόλησης και μπόλικο πάθος.

Επιστρέφοντας στα Χανιά, μετά τις σπουδές μου άρχισα να εργάζομαι επαγγελματικά στον χώρο της φωτογραφίας, δουλεύοντας για αρκετά χρόνια σε διάφορα εργαστήρια φωτογραφίας. Με την πάροδο του χρόνου εκπαιδεύτηκα και στον τομέα του video και βρέθηκα να ασχολούμαι παράλληλα και με  τα δύο αντικείμενα για βιοποριστικούς πια λόγους.

Εν συνεχεία, εγκαταστάθηκα στην Θεσσαλονίκη κι εξακολούθησα να εργάζομαι στον χώρο της εικόνας ως οπερατέρ και φωτιστής σε τηλεοπτικές παραγωγές της ΕΡΤ3 και του ALPHA,  σε ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, videoclip και ντοκιμαντέρ. Έχω την τύχη και την τιμή να έχω συνεργαστεί μεταξύ άλλων και με τον πολυβραβευμένο Έλληνα σκηνοθέτη/ντοκιμαντερίστα Σταύρο Ψυλλάκη σε δουλειές του, στο παρελθόν.

Έχω συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας στην χώρα και το 2006 κέρδισα τη δεύτερη θέση σε πανελλήνιο διαγωνισμό φωτογραφίας. Το 2016, έκανα την πρώτη μου ατομική έκθεση φωτογραφίας με τίτλο "Ταμπακαριά – Ανάμεσα στην μνήμη και την λήθη" που πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου, στα Χανιά, όπου κατοικώ μέχρι σήμερα.

Εξακολουθώ να τρέφω πάθος για τη φωτογραφία και να υπηρετώ τη βαθύτερη εσωτερική μου ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία μέσω ενός φωτοφράχτη.

Τι είναι αυτό που βρίσκεις ενδιαφέρον στο φωτογραφικό μέσο;

 Η εύκολη τεχνική του καθώς και η αμεσότητα στην παραγωγή μίας εικόνας (σε σχέση με την ζωγραφική λόγου χάριν) και συνάμα η δυσκολία του να παραχθεί καλλιτεχνικό έργο μέσω μιας μηχανικής συσκευής που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αναπαράγει (υποτίθεται) με ακρίβεια μια χρονική στιγμή της πραγματικότητας είναι αυτό που βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον και με εξιτάρει στο φωτογραφικό μέσο.

Από την μια μεριά, έχουμε ένα μέσο που είναι πολύ εύκολο και απλό στον χειρισμό του και μπορούμε (και ίσως θα έπρεπε κιόλας) να ομολογήσουμε χωρίς περιστροφές και συμπλέγματα ότι οποιοσδήποτε είναι σε θέση να μάθει να χειρίζεται το φωτογραφικό μέσο με σχετική ευκολία. Νομίζω ότι δεν χωράνε πολλές αμφιβολίες ως προς αυτό. Όλοι είμαστε πλέον φωτογράφοι ακόμα και μέσω του κινητού μας τηλεφώνου. Η ευκολία του μέσου είναι ακόμα πιο έκδηλη  αν αναλογιστούμε τις περίσσιες δυσκολίες και απαιτήσεις που έχουν άλλες μορφές τέχνης.

Από την άλλη όμως, και εδώ είναι που τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα, αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι οποιοσδήποτε έχει κατακτήσει τον χειρισμό του μέσου μπορεί αυτομάτως να παράγει καλλιτεχνικό έργο, εφόσον αυτό είναι το ζητούμενο φυσικά.

Εμπεριέχονται πολλές προκλήσεις για να πετύχει ο φωτογράφος μια εικόνα με καλλιτεχνική υπόσταση. Αυτό συμβαίνει διότι καλείται να αντιμετωπίσει την δεδομένη αληθοφάνεια της εικόνας την οποία πρέπει να ‘’μεταλλάξει’’ σε ατόφιο καλλιτεχνικό πόνημα. Ο μόνος τρόπος για να το επιτύχει κανείς αυτό είναι να επιστρατεύσει όλη του την ευαισθησία, το πνεύμα και την ψυχή για να πετύχει την πολυπόθητη ‘’υπέρβαση’’ στην κατά τα άλλα αληθοφανή εικόνα που βλέπει μέσα από το σκόπευτρο του (η την οθόνη του πλέον!)

Αυτό ακριβώς το δίπολο είναι που με ενθουσιάζει στο φωτογραφικό μέσο.

Πέρα από όλα αυτά βέβαια πιστεύω ότι αυτό που γοητεύει γενικότερα τους ανθρώπους στο συγκεκριμένο μέσο, σε συνειδητό και ασυνείδητο βαθμό, και τους ωθεί στην παραγωγή φωτογραφιών είναι η ψευδαίσθηση που μας προσφέρει απλόχερα το μέσο ότι μπορεί να διασώσει την μνήμη και την αίσθηση της στιγμής, προσφέροντας προσωρινό καταφύγιο στις  αγωνίες του ανθρώπου που σχετίζονται με το πέρασμα του χρόνου και την φθορά. 

 Το 2016 η έκθεση σου με θέμα τα Ταμπακαριά των Χανίων είχε μεγάλη επιτυχία και προσωπικά, μου έχει μείνει αξέχαστη. Τι θυμάσαι από εκείνο το πρότζεκτ;

 Είναι πολλά αυτά που θυμάμαι από το συγκεκριμένο project και παρόλο που έχουν περάσει χρόνια πλέον, είναι νωπό ακόμα στην μνήμη μου.

Αμέτρητες οι ώρες που πέρασα στα σκοτεινά και ερειπωμένα βυρσοδεψεία. Για πάνω από μια διετία επισκεπτόμουν, σχεδόν με εμμονικό τρόπο, την περιοχή ξανά και ξανά φωτογραφίζοντας.

Στο τέλος είχα αναπτύξει ένα παράξενο είδος οικειότητας με τους χώρους και την περιοχή, σάμπως να είχα ανακαλύψει κάτι ‘’δικό μου’’ εκεί.

Η ανάμνηση που είναι πολύ έντονη είναι το πόσο μεταβαλλόταν η αίσθηση του ίδιου χώρου ανάλογα με την ώρα της ημέρας που φωτογράφιζα.  Αυτό βέβαια έγινε ακόμα πιο έντονο και με την πάροδο των εποχών. Το μεταβαλλόμενο φως συνεχώς μεταμόρφωνε την ίδια την ατμόσφαιρα των κατά τα άλλα ίδιων χώρων, χαρίζοντας μου καινούριες εικόνες. Είναι μαγικό πράγμα το φως και το πως επιδράει στην ψυχοσύνθεση μας.

Επίσης πολύ δυνατή ανάμνηση αποτελεί το γεγονός ότι διάσπαρτα ανάμεσα στα ερειπωμένα εργοστάσια υπάρχουν ακόμα βυρσοδεψεία εν λειτουργία, κάποια ελάχιστα εναπομείναντα. Συχνά κατά τις περιπλανήσεις μου ανάμεσα στα ερείπια ακούγονταν ανθρώπινες φωνές και μηχανήματα να λειτουργούν από παρακείμενα κτήρια. Αυτό ήταν μια ομολογούμενος μυστήρια αίσθηση. Εγώ περιπλανιόμουν στον κόσμο αυτών που έφυγαν ενώ δίπλα μου ακριβώς ο τόπος έσφυζε από ζωή.

Οι ίδιοι οι βυρσοδέψες με γνώριζαν από ένα σημείο και μετά και ανταλλάσσαμε συχνά κουβέντες.

"Δεν χόρτασες ακόμα Ταμπακαριά ;’", συνήθιζαν να με ρωτούν. Δεν νομίζω ότι κατάφεραν ποτέ να αντιληφθούν τον λόγο που με έκανε να πηγαίνω και να ξαναπηγαίνω εκεί και με αντιμετώπισαν με μια καλοδεχούμενη αίσθηση "ελαφρότητας" . Κάτι για “περίεργους καλλιτέχνες’’ ψέλλιζαν συχνά πυκνά!

 Με τον καιρό όμως με αποδέχτηκαν και ομολογουμένως ένοιωσα μεγάλη συγκίνηση βλέποντας την πλειοψηφία τους να δίνει το παρόν στην έκθεση.

Σίγουρα ένα πράγμα που θυμάμαι έντονα είναι οι γνωριμίες που έκανα με διάφορους ανθρώπους στην διάρκεια της έκθεσης και οι πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις που προέκυπταν συχνά με διάφορους καλλιτέχνες της πόλης που με τίμησαν με την παρουσία τους. Είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα το γεγονός ότι η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν κατά αποκλειστικότητα από ανθρώπους του χώρου της φωτογραφίας, αλλά από όλους τους καλλιτεχνικούς κύκλους.

Τι σε εμπνέει κυρίως στη φωτογραφία σου; Ο άνθρωπος, η ζωή, η φύση; Κάτι άλλο;

 Κατά γενικό κανόνα δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι υπάρχει κάτι  τόσο "συγκεκριμένο" που με εμπνέει ώστε να μπορώ να το κατηγοριοποιήσω.

Με εμπνέει η ζωή η ίδια και όλες οι εκφάνσεις της. Οι χαρές της, οι λύπες της το μυστήριο και η μαγεία της.

Το ζητούμενο για μένα είναι οτιδήποτε και αν είναι αυτό που υπάρχει γύρω μου να το καταπίνω και να το μετασχηματίζω σε φωτογραφίες με βάση τον ψυχισμό και τα βιώματα μου. Υποψιάζομαι ότι το θέμα πρέπει να είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και όχι τα φωτογραφιζόμενα αυτά καθαυτά. Παρόλα αυτά ομολογώ ότι με διακρίνει μια ευαισθησία στο να πραγματεύομαι θέματα που έχουν να κάνουν με το εφήμερο, την έλευση του χρόνου, την φθορά και την νοσταλγία.

Φυσικά έχω φωτογραφικό ενδιαφέρον και για τον άνθρωπο αλλά με έναν δικό μου τρόπο. Απολαμβάνω να "μιλάω" για αυτόν χωρίς να τον απεικονίζω συχνά, κυρίως μέσω της απουσίας του η μέσω της υπόνοιας της παρουσίας του.

Προτιμάς να έχεις τον πλήρη έλεγχο στο κάδρο σκηνοθετώντας και την παραμικρή λεπτομέρεια ή κρατάς τη στιγμή όπως σου προσφέρεται μέσα στο χρόνο και στο χώρο;

Γενικότερα προσπαθώ να αποφεύγω στεγανά και συνταγές. Και οι δύο καταστάσεις συνήθως με εξυπηρετούν εξίσου καλά στο να πετύχω το αποτέλεσμα μου. Κατά γενικό κανόνα το ίδιο μου το θέμα μου υποδεικνύει πως του αρμόζει να φωτογραφηθεί. Αν πρέπει να είναι μια φευγαλέα στιγμή στον χρόνο που πάγωσε σε μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου καλώς, μου αρκεί. Αν έχω την δυνατότητα και την πολυτέλεια του χρόνου (το ίδιο το θέμα είναι βέβαια αυτό που δίνει η στερεί αυτήν την δυνατότητα) να σκηνοθετήσω το κάδρο μου για ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα και αυτό είναι απολύτως θεμιτό. Θεωρώ ότι η θεματολογία που επιλέγω συνήθως μου προσφέρει την πολυτέλεια αυτή και έχω πολλές φορές έχω την τάση να σκηνοθετώ το κάδρο μου και να επηρεάζω η να αλλοιώνω την ποιότητα του φωτός στον χώρο, αλλά αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση συνταγή, όπως ανέφερα και παραπάνω.

Το ζητούμενο είναι η παραγωγή μιας εικόνας που θα πετύχει την υπέρβαση της αληθοφάνειας και θα δημιουργήσει συγκίνηση.

Από την δικιά μου σκοπιά ο μόνος στόχος πρέπει να είναι αυτός, η συγκίνηση. Αν μια φωτογραφία είναι πετυχημένη και ακουμπήσει κάτι στην ψυχή του θεατή θα έπρεπε αυτομάτως να πάψει να μας απασχολεί το πως δημιουργήθηκε, αν είναι σκηνοθετημένη η όχι κτλ.

Με τι εξοπλισμό φωτογραφίζεις; Ψηφιακό και αναλογικό σε γοητεύουν εξίσου;

 Ομολογουμένως το αναλογικό το έχω εγκαταλείψει χρόνια τώρα. Αυτό συνέβη για διάφορους λόγους. Προέκυψε και από αναγκαιότητα επαγγελματική από ένα σημείο και ύστερα αλλά και από δικιά μου συνειδητή επιλογή. Όσοι πρόλαβαν την εποχή των φιλμ πάντα θα την αναπολούν με μια χαρά και νοσταλγία ενδεχομένως. Ειδικότερα όσοι είχαν η διατηρούν ακόμα σκοτεινό θάλαμο και έχουν ζήσει αυτήν την σχεδόν μαγική, χημική διαδικασία που λαμβάνει χώρα στην φωτοευαίσθητη επιφάνεια του χαρτιού δεν μπορούν ‘’απαλλαγούν’’ εύκολα από αυτά τα συναισθήματα. Από την άλλη, εγώ προσωπικά,  έκανα το βήμα χωρίς πολλούς ενδοιασμούς στην ψηφιακή εποχή και στα αμέτρητα πλεονεκτήματα και ευκολίες που αυτή μου δίνει. Ίσως ακουστεί βλάσφημο σε κάποιους αλλά είναι λίγα τα πράγματα που μου λείπουν από την αναλογική φωτογραφία πλέον. Αυτό έγινε ακόμα εντονότερο όταν σταμάτησα να έχω πλέον σκοτεινό θάλαμο, το οποίο συνέβη αφού είχαμε μπει ήδη στην ψηφιακή εποχή της φωτογραφίας. Σε κάθε περίπτωση, αν θέλω να πετύχω κάποιο πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα που ίσως να μην είναι απόλυτα εφικτό με ψηφιακό μέσο, έχω πάντα πρόσβαση σε αναλογικό εξοπλισμό. Από τα λίγα πράγματα που δυσκολεύομαι να επιτύχω με ψηφιακό μέσο είναι ο κόκκος που είχαν τα πολύ ευαίσθητα φιλμ της εποχής ο οποίος δεν μπορεί να αναπαραχθεί με ψηφιακά μέσα, η τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.

Χρησιμοποιούσα συχνά ασπρόμαυρα φιλμ με ευαισθησίες που άγγιζαν ακόμα και τα 3200 ASA γιατί λάτρευα το αποτέλεσμα που απέδιδαν με τον μεγάλο και σκληρό κόκκο.

Πλέον φωτογραφίζω με μία ψηφιακή DSLR που έχει γεράσει για τα καλά! Ομολογώ ότι οι mirrorless επιλογές στην αγορά μου κλείνουν όλο και πιο συχνά το μάτι τα τελευταία χρόνια.

Πέρα από αυτό έχει τύχει κάποιες φορές να φωτογραφίσω ακόμα και με το κινητό μου (τώρα και αν έγινα βλάσφημος !!). Είναι γνωστή η κατάρα όλων των φωτογράφων… Η στιγμή που ξεδιπλώνεται μια φωτογραφία μπροστά στα μάτια σου είναι πολλές φορές αυτή που δεν έχεις μαζί σου την κάμερα. Σε αυτό με έχει βοηθήσει κάποιες φορές η ύπαρξη του κινητού τηλεφώνου μου αν και, προφανώς,  δεν είμαι αφελής ώστε να πιστεύω ότι μπορώ να πετύχω το ίδιο αποτέλεσμα.

Ξέρεις, έχω την αίσθηση ότι κάποιες φορές η συζήτηση αυτή καταλήγει να είναι θέμα "τεχνοκρατικής" φύσεως, και όχι καλλιτεχνικής. Δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί καθόλου το μέσο αλλά το αποτέλεσμα.

Δεν νομίζω ότι απασχόλησε ποτέ κανέναν αν ένα ποίημα γράφτηκε με πένα και μελάνι ή αν δακτυλογραφήθηκε σε έναν υπολογιστή.

 Έχεις επιρροές; Υπάρχουν φωτογράφοι είδωλα που σε γοητεύουν;

 Φαντάζομαι ότι κάπου εδώ θα μπορούσα να αρχίσω να απαριθμώ τους "μεγάλους" δασκάλους της καλλιτεχνικής φωτογραφίας που όλοι αναμφίβολα αγαπάμε και θαυμάζουμε.

Μια τοποθέτηση που νοιώθω ότι μου ταιριάζει περισσότερο είναι ότι οποιοσδήποτε καλλιτέχνης από οποιαδήποτε τέχνη, πασίγνωστος η λιγότερο γνωστός έχει καταφέρει να με συγκινήσει βαθιά και αυθεντικά με το έργο του, κατά κάποιο τρόπο με έχει επηρεάσει στην φωτογραφία μου. Πολύ συχνά το νοιώθω ότι οι επιρροές μου πηγάζουν από παραπάνω από ένα καλλιτεχνικό πεδίο.

Μπορώ να πω επίσης ότι ο καλλιτέχνης που θεωρώ είδωλο δεν προέρχεται από το χώρο της φωτογραφίας αλλά από τον (υποτιθέμενο) συγγενικό χώρο του κινηματογράφου και δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον μέγιστο σκηνοθέτη Andrei Tarkovsky (ο οποίος υπήρξε βέβαια και φωτογράφος!).

Πάντως για να μιλήσουμε σε τοπικό επίπεδο, τρέφω μεγάλο θαυμασμό για το έργο του Αβραάμ Παυλίδη. Οι δουλειές του κατάφερναν πάντοτε να με συγκινινούν βαθιά. Είχαμε και την τύχη να τον έχουμε πριν λίγους μήνες κοντά μας στα Χανιά σε ένα ολιγοήμερο σεμινάριο.

Επίσης ένας φωτογράφος που έχει επηρεάσει το έργο μου σε ένα βαθμό είναι ο Χανιώτης Μιχάλης Πολυχρονάκης. Όντας έφηβος ακόμα, επισκέφτηκα πρώτη φορά έκθεση καλλιτεχνικής φωτογραφίας, μία από τις πολλές που είχε  πραγματοποιήσει.  Η δουλειά που είχα δει τότε με είχε αγγίξει τόσο βαθιά που δίχως καμία αμφιβολία έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ενασχόληση μου με την φωτογραφία. Χωρίς καμία υπερβολή η έκθεση αυτή παραμένει ακόμα έντονη και σημαδιακή στο νου μου, τόσα χρόνια μετά…!

Η περίτρανη απόδειξη του τι δύναμη έχει η τέχνη και τι προκαλεί στο μέσα μας.

Άλλος ένας Έλληνας φωτογράφος που θαυμάζω και εκτιμάω απεριόριστα είναι ο Σταύρος Σταματίου. Όσοι γνωρίζουν το έργο του αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι δυνατόν να μείνεις ασυγκίνητος μπροστά στην δύναμη των φωτογραφιών του.

 Με τι ασχολείσαι φωτογραφικά τώρα και πως βλέπεις το μέλλον του χώρου στην Ελλάδα;

 Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια με έχει απορροφήσει το επαγγελματικό κομμάτι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό και αυτό βέβαια έχει αντίκτυπο στην καλλιτεχνική παραγωγή. Παρ’ όλα αυτά με εξιτάρει πολύ η ιδέα για ένα νέο project που θα αποτελέσει ένα προσωπικό σχόλιο και θα πραγματεύεται την ίδια την φύση του σώματος. Κάποιες πρώτες εικόνες έχουν ήδη ξεπηδήσει δειλά. Ίδωμεν

Όσον αφορά το μέλλον της φωτογραφίας στην Ελλάδα η κατάσταση δείχνει να είναι πολλά υποσχόμενη. Βλέπω όλο και περισσότερο κόσμο να αγκαλιάζει την τέχνη και θεωρώ ότι σαν χώρα έχουμε αρκετά υψηλή καλλιτεχνική παραγωγή στην φωτογραφία. Εδώ ίσως σπεύσουν κάποιοι να σχολιάσουν ότι η υψηλή παραγωγή δεν εγγυάται απαραίτητα και καλό προϊόν. Παρόλο που δεν διαφωνώ κάθετα με μια τέτοια λογική και πάλι θεωρώ πολύ πιο υγιές ένα κομμάτι της κοινωνίας να επιλέγει την ενασχόληση με τις τέχνες,  αντί για  την ολοκληρωτική αποχαύνωση μπροστά στην τηλεόραση. Το γεγονός ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι προσεγγίζουν  την φωτογραφία μόνο ως θετικό μπορώ να το εκλάβω.

Μιλώντας επίσης σε τοπικό επίπεδο το οποίο γνωρίζω καλύτερα, μπορώ να πω ότι η Κρήτη διαθέτει αξιόλογο και πολλά υποσχόμενο φωτογραφικό δυναμικό. Υπάρχει μια έντονη δράση και οι λέσχες και τα μαθήματα φωτογραφίας είναι σε πλήρη άνθηση σε όλους τους νομούς. Έχω δει αρκετές δουλειές υψηλού επιπέδου να εκτίθενται τα τελευταία χρόνια από φωτογράφους του νησιού και αυτό φυσικά δεν μπορεί παρά να με γεμίζει χαρά!

Λίγα λόγια για τον Τάκη Παπάζογλου

Ο Παναγιώτης Παπάζογλου γεννήθηκε το 1979 στην Αυστραλία. Σπούδασε γραφιστική και δραστηριοποιείται στο χώρο της εικόνας από το 2002. Έχει απασχοληθεί σε διάφορους τομείς που συμπεριλαμβάνουν τις γραφικές τέχνες, εργαστήρια φωτογραφίας, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές στα Χανιά και στη Θεσσαλονίκη. Το 2008 κέρδισε 2η θέση σε πανελλήνιο διαγωνισμό φωτογραφίας. Πλέον ζει και εργάζεται στα Χανιά.