Άρχισα να φωτογραφίζω το δέντρο όταν ο Αντώνης ήταν ενός χρονών, έξω από το παιδικό σταθμό που πήγαινε. Εκεί, δίπλα στη θάλασσα, στον ανοικτό ορίζοντα, να στέκεται μονάχο, μα ακούραστο…άλλοτε σκυφτό από τους αέρηδες, άλλοτε πάλι αγέρωχο...μοιάζει να ατενίζει το πέλαγο.
Περνούν από δίπλα του άνθρωποι και πολλές φορές το προσπερνούν έτσι, σαν να μην υπάρχει. Και όμως είναι εκεί αρχοντικό, αλύγιστο, αντέχοντας στον χρόνο.
Σήμερα ο Αντώνης είναι έξι χρονών, το δέντρο είναι ακόμα εκεί στητό, σαν να περιμένει ακόμη μία φωτογραφία μου! Υπομονετικά και διαχρονικά, σε μια αέναη διαδοχή των αλλαγών της φύσης: Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο Χειμώνας.
Το Δέντρο του Αντώνη είναι μέρος του περιβάλλοντος του, συμμετέχοντας κι αυτό, σε ένα βαθμό στον κύκλο της ζωής. Ζούνε κοντά, συναντώνται συχνά, χωρίς ποτέ να λένε κάτι. Μια παράλληλη πορεία δέντρου – Αντώνη, ανάπτυξη και μοναδικότητα.
Μοναξιά μα και ελπίδα, θυμίζοντας μας πως ταξίδι της ζωής δεν σταματά ποτέ.
Ένα δέντρο πόλης... στην Χαλκίδα...
https://www.ifocus.gr/magazine/fotografika-portfolios-synenteykseis/2656-to-dentro-toy-antwnh#sigProId8477f387a5