Έρχεται μια στιγμή... μια μικρή ρωγμή στο χρόνο...
που κάποια αόρατη “δύναμη” μπαίνει ανάμεσα σε σένα και το φως...
μπαίνει ανάμεσα σε σένα και τη ζωή, όπως την ήξερες τουλάχιστον
Η ζωή σε παύση...
Και τότε όλα αλλάζουν,
όλα αυτά που ήξερες,
όλα αυτά που ένοιωθες,
οι ήχοι, οι μυρωδιές, οι στιγμές, οι δικές σου στιγμές...
αποστειρώνονται,
μπαίνουν σε “καραντίνα”...
Ο “αόρατος” εχθρός παρασέρνει στο διάβα του
τα “πλαστά” σύνορα που όρισαν οι άνθρωποι...
όλοι είμαστε ίσοι απέναντί του...
αυτή τη φορά η φυλακή δεν έχει “σίδερα”,
δεν έχει όρια...
είναι εντός μας...
Σήμερα σκεφτόμουνα,
μια κραυγή απελπισίας μπορεί να δώσει τη θέση της σε μια αχτίδα ελπίδας...
αντίδοτο στο φόβο,
μπορεί να σε οδηγήσει να σκεφτείς και να νοιώσεις,
να επανεκτιμήσεις θεωρίες, επιδιώξεις, προτεραιότητες, ηθικές, σύμβολα, ιδεοληψίες...
Καμιά πανδημία όμως δεν μπορεί να σε κρατήσει μακριά
από τον “άνθρωπο” που κρύβεις μέσα σου..
Στη ρωγμή του χρόνου μένουμε ακίνητοι...
Στη ρωγμή του χρόνου σιωπούμε...
Στη ρωγμή του χρόνου κρατάμε την ανάσα μας...
και προσβλέπουμε το φως της ίασης ν'ακτινοβολήσει παντού...
Η επόμενη μέρα θα μας βρει εδώ...
Καλύτερους ανθρώπους ή ... χειρότερους...
Μη λείψει κανείς από το μέτρημα, την επόμενη μέρα...
Μαρία Ζέρβα
25 του Μάρτη, τη χρονιά του κορωναϊού...
#μένουμε_σπίτι
#μένουμε_ζωντανοί