Μιχαήλ σε καλωσορίζω στο iFocus.gr. Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον να μας πεις πώς ξεκίνησες τη φωτογραφική σου διαδρομή

Τα γνωστά: γεννήθηκα με μια μηχανή στο χέρι (γέλιο) κι από τότε υπηρετώ την φωτογραφία αδιάλειπτα. Δυστυχώς χρειάζεται και κάποιο ταλέντο οπότε άρχισα να γράφω και να διαβάζω για τις φωτογραφίες άλλων. Με δυο λόγια ένας φτωχός και μόνος κάου-μπόυ που έλεγε ο Λουκιανός.

“Όλα είναι δρόμος”! Αυτή η ατάκα ισχύει και για τη φωτογραφία δρόμου; Μπορείς να μας δώσεις ένα σαφή ορισμό για το τι είναι η φωτογραφία δρόμου διότι αν κρίνω από τις ερωτήσεις & και τις φωτογραφίες του κόσμου υπάρχει μια σύγχυση.

"Όλα είναι δρόμος;" Καλό αυτό! Θα έλεγα μάλλον ότι "όλα είναι δράμα". Όπως έλεγε και ο Garry Winogrand: 

Η φωτογραφία δρόμου πρέπει να εμπεριέχει κάποια δραματική διάσταση, ένα δραματικό αφήγημα, ένα δραματικό ποίημα. 

Εν γένει πιστεύω ότι δεν υπάρχει φωτογραφικό είδος, στυλ, τάση ή σχολή. Υπάρχει η οπτική αποτύπωση του εσωτερικού κόσμου του φωτογράφου. Ο φωτογράφος δεν έχει την υπομονή να προχωρήσει σε μια βάθος ανάγνωση ή να μελετήσει επί μακρόν τα ανθρώπινα ζητήματα. Πολύ γρήγορα η φαινομενολογική ποικιλία και η δυσκολία αποκρυπτογράφησης του κόσμου τον εξουθενώνουν. Αντ’ αυτού ενεργοποιεί το κλείστρο. Η φωτογραφία δεν είναι πλέον ένα  παράθυρο που ξεδιπλώνει νέες εμπειρίες. Αντίθετα, γίνεται μια πόρτα που κλείνει κατάμουτρα στον θεατή και στην αβάσταχτη ελαφρότητα της κοινωνίας.

Σαφής ορισμός δεν υπάρχει. Η φωτογραφία δρόμου πρέπει να θέτει σε αμφισβήτηση την ταυτότητα και την αυθεντικότητα ενός φωτογραφικού ντοκουμέντου. Αν πρέπει να βρούμε έναν τρόπο αξιολόγησης και μέτρησης στη σημερινή εποχή της ταχύτητας θα έλεγα ότι η φωτογραφία που κρατά τον θεατή περισσότερο από 1-2 δευτερόλεπτα (λόγω της έντασης, του μηνύματος, του μυστηρίου, των ερωτημάτων που εμπεριέχει) αποτελεί μια σημαντική φωτογραφία (δρόμου).

Δώσε μας κάποια tips για μια πετυχημένη φωτογραφία δρόμου.

Φωτογραφική μηχανή οπωσδήποτε, λίγο φως και … πολύ στεναχώρια. Εύκολα πράγματα! Τα δύσκολα έρχονται μετά όταν μπροστά στον υπολογιστή πρέπει να έχουμε την οξυδέρκεια και το ταλέντο να ξεχωρίσουμε τα στοιχεία που αόρατα εισχώρησαν στο κάδρο μας και το εκτόξευσαν στη διάσταση του ποιήματος. Ή να έχουμε το κουράγιο να παραδεχτούμε ότι οι δημιουργίες μας δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν την μηχανική καταγραφή του φωτογραφικού μέσου.

Στα “Αντί της φωτογραφίας δρόμου” υπάρχουν αρκετά από αυτά τα στοιχεία. Ακόμη περισσότερα στο “Street Core Photography”. 

Είσαι ο δημιουργός του Bulb photos. Τι είναι το bulb πού και πώς δραστηριοποιείται; 

Όταν ξεκίνησα την ομάδα το 2015 με 6 φωτογράφους από το Βουκουρέστι ήθελα να μας ενώνει πέρα από το όραμα και η γεωγραφική εγγύτητα. Σήμερα η κολεκτίβα BULB αριθμεί πάνω από 50 φωτογράφους από 6 βαλκανικές χώρες και δραστηριοποιούμαστε σε αστικές αλλά και ημιαστικές περιοχές των Βαλκανίων δημιουργώντας εικόνες με ιδιαίτερη αισθητική και ποιητική διάσταση. 

Φιλοδοξία μας είναι να δημιουργούμε εμβληματικές φωτογραφίες που δεν αποτελούν απλή καταγραφή της άμεσης και «στεγνής» πραγματικότητας, αλλά περισσότερο στοχεύουν στην παρουσίαση της σουρεαλιστικής ομορφιάς που διαθέτει αυτή η γωνιά του κόσμου, τα Βαλκάνια, άκρως αντιφατικά και συνάμα συναρπαστικά.

 Τα Βαλκάνια δεν είναι μια απλή γεωγραφική περιοχή. Πάνω απ΄ όλα εκφράζουν ένα μούδιασμα που συχνά-πυκνά ξεσπάει σε απρόβλεπτες καταστάσεις. 

Εντοπίζεις διαφορετικές προσεγγίσεις στις Βαλκανικές χώρες όσον αφορά στη φωτογραφία δρόμου και αν ναι που το αποδίδεις;

Συνεχίζοντας τις παραπάνω σκέψεις μου για τα Βαλκάνια και για το πόσο ξεπερνάνε τα γεωγραφικά τους όρια, ας μην ξεχνάμε ότι μας συνδέουν η υπερβολή, η μοιρολατρία, οι εύθραυστες ισορροπίες, οι καθημερινές δυσκολίες, η ανατρεπτική διάθεση, η ανάγκη μας για εχθρούς ορατούς και αόρατους … 

Η προσέγγιση είναι διαφορετική αλλά η εσωτερική ανάγκη που κινεί την φωτογραφική δημιουργία είναι κοινή. Σίγουρα στην Ελλάδα και την Κύπρο ακολουθήσαμε διαφορετικούς δρόμους για 50 ολόκληρα χρόνια σε σχέση με τους γείτονές μας της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας, που βρέθηκαν πίσω από τείχη, αλλά ούτε και σε αυτό “υστερήσαμε” μια και χτίσαμε τα δικά μας τείχη, ορατά και αόρατα.

Η “αιώνια” μετάβαση των Βαλκανίων σίγουρα αντικατοπτρίζεται εντονότερα στους κοινωνικούς, αστικούς και ημιαστικούς ιστούς των γειτόνων μας και είναι διακριτή στο φωτογραφικό τους έργο.

Ναι ο χρόνος σταμάτησε για πολύ περισσότερο εκεί πάνω. Τα σημάδια και οι ουλές της ιστορίας είναι ακόμα ορατές και πράγματι το φωτογραφικό τους μήνυμα έχει μεγαλύτερη αμεσότητα. 

 Θα μπορούσε, από αυτή σου τη δράση γύρω από τα Βαλκάνια, να δημιουργηθεί ένα νέο κίνημα στη Φωτογραφία; Ίσως η Nέα Βαλκανική Φωτογραφία που θα αποτέλεσει έναν κοινό τόπο για τις χώρες αυτές και ίσως με κάποιο τρόπο οι φωτογράφοι μέσω των δράσεων τους (φωτογραφικά ταξίδια, σεμινάρια, εκθέσεις και παρουσιάσεις) να βρουν τον τρόπο να ανθίσει το λουλούδι των Βακανίων μέσα από την Τέχνη τής Φωτογραφίας;

Θα πρέπει να μάθουμε να λέμε και όχι που και πού. Γιατί όχι λοιπόν; (χαχα).

Θεωρείς πως μπορεί η Ελλάδα να αποτελέσει τον πυρήνα της Βαλκανικής Φωτογραφικής Σχολής; Ή οι Έλληνες λόγω ιδιοσυγκρασίας δεν μπορούν να το υποστηρίξουν;

Θα προτιμούσα να μην υπάρχουν κέντρα επιρροής και πυρήνες δράσης. Θα προτιμούσα να μας ενώνουν κοινά πρότζεκτ χωρίς κυριότητα και κύριο. Υπάρχουν σίγουρα κεντρομόλες δυνάμεις, έντονη τοπικοποίηση και στεγανά στη δημιουργία και την φωτογραφική δραστηριότητα. Γνώμη μου είναι όμως ότι αυτό  οφείλεται στη δυσκολία επικοινωνίας και μόνον. Το μεγάλο ατού της φωτογραφίας είναι η κοινή γλώσσα που είναι κατανοητή από όλους και σπάζει αυτά τα στεγανά. Απόδειξη, η επιτυχία των φεστιβάλ φωτογραφίας δρόμου ΦΩS που πραγματοποιούνται εδώ και 3 χρόνια σε Αθήνα, Βουκουρέστι και Σόφια.

Ποια η γνώμη σου για τους φωτογράφους δρόμου στην Ελλάδα; Θα ήθελες να αλλάξει κάτι στον τρόπο τους και αν ναι τι θα ήταν αυτό;

Υπάρχει απεριόριστο ταλέντο και κέφι. Λείπουν τα βιβλία, οι γκαλερί και τα μουσεία αλλά αυτό κάνει το έργο των φωτογράφων ακόμα πιο άξιο σεβασμού και συγχαρητηρίων. Οι αλλαγές είναι συνεχείς και έρχονται από μόνες τους μέσα από τον φωτογραφικό διαλογισμό. Αυτό αρκεί! 

Ζεις και εργάζεσαι στις Βρυξέλλες τα τελευταία χρόνια. Θα ήθελα να μας μεταφέρεις το κλίμα από εκεί. Πώς είναι το φωτογραφικό τοπίο;

Βροχερό και ομιχλώδες. Ένα υγρό δράμα! Άρα φωτογραφικά δημιουργικό. Άλλωστε δεν θα πρέπει να μας περιορίζει ο τόπος. Οι φωτογραφίες υπάρχουν παντού και μας περιμένουν. Απλά όχι για πολύ. 

Να φωτογραφίζετε και να παρουσιάζετε τη δουλειά σας, σαν αληθινοί ήρωες. Γιατί χρειάζεται μεγάλο θάρρος να μοιραζόμαστε τις αποτυχίες μας, γιατί το να είσαι καλός φωτογράφος δεν είναι ένα αιώνιο επίτευγμα, αλλά απλά ένα αμαρτωλό και ιδιοφυές άγγιγμα της τύχης.