O Μιχάλης Κανελλόπουλος είναι κατ’αρχάς ένας παθιασμένος ποδηλάτης. Μετακινείται και οργανώνει την καθημερινότητά του με γνώμονα το ποδήλατο.

Είναι ένας έρωτας που, αν και μετρά ήδη 8 χρόνια, βρίσκεται στο pic του. Καθόλου άσχημα.

Τα τελευταία 5 χρόνια, o Mιχάλης εξερευνά μακρινές χώρες πάνω σε δύο ρόδες. Εκεί ξεκίνησε και να φωτογραφίζει. Δίνοντας προτεραιότητα στο πρακτικό κομμάτι, δεν κουβαλά μεγάλο φωτογραφικό εξοπλισμό και περιορίζεται στις ευκολίες μιάς καλής compact μηχανής. Όμως η ματιά που τόσο πολύ μετρά στην ταξιδιωτική φωτογραφία, είναι φρέσκια, διεισδυτική κι εντυπωσιακή.

Το βάρος αυτής της πρώτης συνάντησης μαζί του θα το δώσω στο πρότελευταίο του ταξίδι μιάς και η Β.Κορέα που επισκέφτηκε αντιπροσωπεύει για μας το απρόσιτο και το αινιγματικό. Οι φωτογραφίες του λόγω απαγορεύσεων και περιορισμών δεν μπορούσαν να είναι πιο λεπτομερείς.

 Πες μας πώς ξεκίνησες τις ποδηλατικές σου διαδρομές;

 Μια συνηθισμένη μέρα του Νοέμβρη του 2011, αντί να πάω στο γραφείο με το αυτοκίνητο όπως έκανα κάθε μέρα αποφάσισα να πάω με το ποδήλατο. Κάλυψα την απόσταση από το Χολαργό στο Μαρούσι μ ένα ποδήλατο των 300 ευρώ που είχα τότε. 'Ετσι μπήκε το ποδήλατο στην καθημερινότητά μου. Μέχρι τότε ποδήλατο έκανα τα σαββατοκύριακα, μικρές βόλτες, δυό-τρεις φορές το μήνα.

Τον Αύγουστο του 2014  έκανα το πρώτο μου ποδηλατικό ταξίδι για δύο εβδομάδες σε Καζακστάν-Κιργιστάν.  Από τότε, στόχος μου είναι να πραγματοποιώ δύο ταξίδα σε μακρινούς προορισμούς κάθε χρόνο.

 Τι αίσθηση αποκομίζεις στην εξερεύνηση ενός τόπου μετακινούμενος  μ' ένα ποδήλατο;

Όταν μετακινούμαι με το ποδήλατο, καταρχάς έχω την αίσθηση που έχουν και όσοι μετακινούνται με μηχανή. Αίσθηση ελευθερίας, το άγγιγμα του φρέσκου αέρα στο πρόσωπο.

Ποδηλατώντας έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω πράγματα τριγύρω που με άλλο μεταφορικό μέσο δεν θα ήταν δυνατόν, παρά μόνο με τα πόδια (όμως οι αποστάσεις που καλύπτω είναι πολύ μεγαλύτερες απ ό τι με τα πόδια). Κατ' επέκταση, και η φωτογραφική μου δραστηριότητα είναι πιο εύκολη και πλούσια.

Με το ποδήλατο είναι δυνατή η πρόσβαση σε μέρη (π.χ. μονοπάτια στο βουνό) που είναι αδύνατη η πρόσβαση με άλλα μέσα.

Είναι το καλύτερο μεταφορικό μέσο μεσα στην πόλη,  εννοείται πως δεν μολύνει το περιβάλλον, και είναι οικονομικό. Σημαντικό το γεγονός πως  δεν έχει  έξοδα μετακίνησης αλλά ούτε και ανάγκη για θέση πάρκινγκ.

Ταυτόχρονα, κάνω και τη γυμναστική μου με όλα τα οφέλη που μπορεί να έχει η άσκηση. 

'Εχεις πολλές δυσκολίες να αντιμετωπίσεις; Υπάρχουν πράγματα που σε πτοούν; 

 Οι δυσκολίες που μπορεί ν αντιμετωπίσω στα ταξίδια (εκτός βέβαια από κάποιο ατύχημα που μπορεί να συμβεί) είναι οι άσχημες καιρικές συνθήκες (βροχή, δυνατός αέρας). Όμως με τα κατάλληλα ρούχα οι δυσκολίες αυτές αντιμετωπίζονται αν εξαιρέσουμε τα ακραία καιρικά φαινόμενα.  Σε αυτή την περίπτωση, η συγκεκριμένη ποδηλατική βόλτα αναβάλλεται, δεν έχει όμως συμβεί ποτέ!

Μια άλλη δυσκολία που αντιμετώπισα, στη Μαδαγασκάρη, ήταν το φαγητό και το νερό. Συνέπεια απ' αυτό ήταν μια στομαχική διαταραχή για λίγες ώρες που με ανάγκασε να διακόψω την ποδηλασία εκείνη την ημέρα.

Οι φωτογραφίες σου πέρα απ το ντοκουμενταρίστικο στοιχείο της ποδηλατικής ατμόσφαιρας, βγάζουν και μια έντονη παρατήρηση και μια αγάπη στη λεπτομέρεια. Ισχύει;

 Ναι, φυσικά ισχύει. Πολλές φορές το μάτι έλκεται απρόσμενα απ' αυτά τα σχεδόν «αόρατα» πράγματα που μας περιβάλλουν. Λατρεύω τη μεγάλη εικόνα όπως την απολαμβάνω μπροστά μου ποδηλατώντας, όμως γοητεύομαι εξ ίσου απ' το μικρό στοιχείο που θα αιχμαλωτίσει το βλέμμα μου σε μια ανύποπτη στιγμή. Είναι σα να μου φωνάζει «είμαι κι εγώ εδώ!».

 Τι προτιμάς να φωτογραφίζεις στα ταξίδια σου;

Δεν έχω συγκεκριμένο θέμα φωτογράφισης στα ταξίδια μου. Το θέμα της φωτογράφισης εξαρτάται απ' τη χώρα στην οποία ποδηλατώ. Για παράδειγμα στη Ρωσία το κύριο θέμα φωτογράφισης ήταν οι ναοί, τα μοναστήρια  και το αστικό τοπίο. Στη Μαδαγασκάρη, έκανα εικόνες με φύση και τοπία στην ύπαιθρο.

Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που σε απασχολεί να επισκεφτείς και να φωτογραφίσεις σε κάθε χώρα που βρίσκεσαι; 

Αυτό που κυρίως με απασχολεί όταν επισκέπτομαι μια χώρα είναι η επαφή με τους κατοίκους γι αυτό προσπαθώ πριν από κάθε ταξίδι να μαθαίνω κάποιες βασικές φράσεις επικοινωνίας στη γλώσσα τους. Αυτή την επικοινωνία την αποτυπώνω, όσο είναι δυνατόν με το φωτογραφικό φακό.

 Σε πρόσφατη συζήτηση που κάναμε αναφέρθηκες στη διαδρομή σου από Μόσχα προς Αγία Πετρούπολη που είχε διάρκεια ένα μήνα όπου εκεί έζησες την ιστορία, τη φύση και την καθημερινότητα στη σύγχρονη Ρωσία . Θα θέλαμε να μας μεταφέρεις την εμπειρία σου.

Ναι, ποδηλάτησα πάνω από 800 χλμ για πάνω από τρεις βδομάδες. Στην διαδρομή μεταξύ Μόσχας και Αγίας Πετρούπολης επισκεφτήκαμε πολλές ρώσικες εκκλησίες  μοναστήρια και χωριά. Εκτός από ένα σοβαρό ατύχημα που είχαν δυο ποδηλάτισσες από το γκρουπ ( συγκρούστηκαν μεταξύ τους ), όλα πήγαν καλά.

 Ποια χώρα σ' έχει εντυπωσιάσει περισσότερο ως τώρα; Σίγουρα οι προορισμοί που διαλέγεις είναι ξεχωριστοί και όχι ιδιαίτερα τουριστικοί.

 Από τις χώρες που με έχουν εντυπωσιάσει περισσότερο είναι η Χιλή στο νότιο τμήμα της (Παταγονία) για τη φυσική ομορφιά της. Επίσης, θα πρόσθετα την Ρωσία για τις εκκλησίες, τα μοναστήρια και τα μνημεία της που αφορούν στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο.

 Τι ταξίδι σχεδιάζεις να κάνεις στο άμεσο μέλλον;  

Μέχρι τώρα δεν υπάρχει κάτι προσχεδιασμένο αλλά σίγουρα μέσα στους επόμενους έξι μήνες θα προστεθεί μια ακόμα ποδηλατική εμπειρία-περιπέτεια, ίσως πάλι στη Ρωσία. Το να ποδηλατήσω πάνω στην παγωμένη Βαικάλη το ονειρεύομαι καιρό τώρα.

 Θα είχε εξαιρετικό εμδιαφέρον για τους αναγνώστες μας να αναφερθείς στο πρόσφατο ταξίδι σου στην Βόρεια Κορέα και να μας εξιστορίσεις πώς την έζησες εκείνο το 20ημερο.

Στην Β.Κορέα κινήθηκα μεταξύ P’yongyang, του επινείου της Νampno, των ανατολικών παραλίων στην ιαπωνική θάλασσα (Wonsan- Wonsan bay) καθώς και στο νότιο κομμάτι  της χώρας μέχρι τα σύνορα με τη Ν.Κορέα (Panmunjom).  Η χώρα είναι όπως ξέρουμε απομονωμένη. Οι άνθρωποι εργάζονται πολύ και κυκλοφορούν λίγο. Οι δρόμοι φαρδείς και φροντισμένοι στην πρωτεύουσα P’yongyang είναι σχεδόν άδειοι. Λιγοστά τροχοφόρα , λιγοστοί πεζοί. Οι τροχονόμοι όμως παρόντες στα πόστα τους. Αρχιτεκτονικά βλέπεις κτίρια μοντέρνα και ψηλά ακόμα και στις εργατικές συνοικίες. Ο παππούς (Kim II-sung) και ο πατέρας (Kim Jong-il)  του σημερινού ηγέτη,  Kim Jong-un,   βρίσκονται παντού είτε σαν αγάλματα , είτε σαν τοιχογραφίες  είτε σαν πιν στα πέτα των πολιτών.  Είναι η δυναστεία των Kim που σχετίζεται με την απελευθέρωση της χώρας από τους Ιάπωνες, τη διχοτόμηση που ακολούθησε, τον πόλεμο και την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού στο βόρειο τμήμα της.

Ο σημερινός ηγέτης έχει ανοίξει μερικά σημεία αρχαιολογικής σημασίας στο κοινό, όπως αρχαίους τάφους βασιλέων , κάνοντας ένα άνοιγμα σε παλαιότερες απαγορευτικές πολιτικές. 

Οι Β.Κορεάτες δίνουν μεγάλη σημασία στη μόρφωση και ιδιαίτερα στην εκμάθηση της Αγγλικής γλώσσας. Λειτουργούν βιβλιοθήκες και σπουδαστήρια και σε κάποια ειδικά σημεία είδαμε αγγλικές λέξεις (και όχι μόνο..) κρεμασμένες στα δένδρα ώστε οι μαθητές να έρχονται σ επαφή μ’ αυτές βιωματικά. Διαδίκτυο και σόσιαλ μίντια εννοείται δεν υπάρχουν για τους πολίτες, μόνο για την ηγεσία και τις οικογένειές τους.                                                                                                                    Η τηλεόραση έχει 3 κρατικά κανάλια και ωράριο από τις τρείς το απόγευμα ως τις δέκα και μισή το βράδι. Δεν υπάρχουν τράπεζες, ούτε διαφημίσεις.

Οι βορειοκορεάτες αγαπούν τα σπορ και σαν εθνικό άθλημα έχουν το τζούντο.

Διασκεδάζουν απλά. Παντρεύονται επίσης απλά και γραφικά. Πολύ συνηθισμένο θέαμα είναι οι νεόνυμφοι που εναποθέτουν ένα στεφάνι από λουλούδια μπροστά στα γιγαντιαία αγάλματα των παλιών ηγετών τους για να δηλώσουν την υποταγή και τον σεβασμό τους.  Το ίδιο συνηθίζουν να κάνουν και οι τουρίστες πράγμα που ευχαριστεί πολύ τους ντόπιους. Ο εθελοντισμός λειτουργεί πολύ σε διάφορες δραστηριότητες απ' την καλλιέργεια της γης ως τα δημόσια έργα. 

Για τους Β.Κορεάτες η χώρα είναι μία και ενιαία. Η επανένωση είναι το μεγάλο όνειρο. Υπάρχει σχετικό σημείο στην Panmunjom δίπλα στα σύνορα, όπου συναντώνται οι ηγεσίες κάθε φορά, αλλά και μνημεία μέσα στην Piong Yiang που το υπογραμμίζουν. Μια μέρα το χρόνο, την ημέρα της Ενωσης, συναντιούνται κοντά στα σύνορα και οι οικογένειες που χωρίστηκαν με τη διχοτόμηση της χώρας.