Το παιχνίδι το "είδα " πρώτη φορά κρεμασμένο στους τοίχους μιας έκθεσης φωτογραφίας. Θυμάμαι να προσπαθώ να διαβάσω στα πρόσωπα των συμμετεχόντων την κάθε πληροφορία γι αυτή τους την εμπειρία και να ψάχνω να βρώ απαντήσεις για τα ερωτήματα που μου είχαν δημιουργηθεί. 'Ηξερα πως όλα θα λυθούν όταν βίωνα την εμπειρία αυτή, όταν γινόμουν μέρος του παιχνιδιού και μιλούσα την γλώσσα του.
Η μέρα του παιχνιδιού έφτασε!
Οι κανόνες του λίγοι και συγκεκριμένοι, ο χρόνος και το φως παράγοντες σημαντικοί και το παιχνίδι ξεκινάει. Στη διάρκεια και στο αποτέλεσμα βρήκα τις απαντήσεις σ όλα αυτά τα ερωτήματα που είχα, φέρνοντας στην μνήμη μου εικόνες από εκείνη την έκθεση κατάλαβα ποιό ήταν το κοινό σημείο μεταξύ εκείνων των συμμετεχόντων κι εμένα. Είχαμε μέσα μας την απλότητα του παιχνιδιού, την ουσία του και δεν ήταν άλλη απ΄αυτό που λέει ο τίτλος του.. ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ...
Λίγα Λόγια για τον Νίκο Νικόπουλο
Εργάζεται στο ειδικό σχολείο Κ.Ε.Ε.Π.Ε.Α. «Ορίζοντες» ως φωτογράφος, δάσκαλος και επιμελητης του εργαστηρίου δημιουργικής φωτογραφίας για άτομα με αναπηρία "ο έξω κόσμος μου".