Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Μύκονο.
Σπούδασα στην Αγγλία όπου ξεκίνησε και η ενασχόληση με τη φωτογραφία το 2012 περίπου.
Από μικρή κρατούσα αποκόμματα φωτογραφιών που μου άρεσαν απο το περιοδικό Time, National Geographic κ.α.
Μου άρεσε να μαζεύω φωτογραφίες οι όποιες εξέφραζαν κάποιο συναίσθημα, θα έλεγα ότι είμαι πιο πολύ φανατική της έννοιας του Photo journalism. Συνέχισα πιο μετά την συλλογή αυτή, σε δισκέτες ηλεκτρονικού υπολογιστή, ώσπου χρόνια αργότερα ξεκίνησα να αποτυπώνω η ίδια σε μια παρόρμηση της στιγμής με μία παλιά Canon.
Η συνέχεια ήταν δύο ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας στο νησί μου, πολλές ομαδικές, κάποιες βραβεύσεις στην ΕΦΕ και σε διεθνείς διαγωνισμούς, καθώς και συνεργασίες με κάποια έντυπα.
Δεν έχω αγαπημένους φωτογράφους ή εμπνεύσεις, έχω αγαπημένες φωτογραφίες άλλων και για μένα εκεί είναι η ουσία, η φωτογραφία και μετά ο δημιουργός.
Το νησί μου βρίσκεται σε ένα σημείο όπου το φως έχει μια ιδανική ποιότητα, όχι μόνο στο φωτογραφικό αποτέλεσμα, αλλά και στο πώς νιώθω όταν φωτογραφίζω εκεί κι όταν περπατάω στους δρόμους του. Η Μύκονος έχει μια διαφορετική ποιότητα φωτογραφική το χειμώνα, παραδόξως πιο ήρεμη και πιο δραστήρια ταυτόχρονα. Έχει μέρη απόμερα και μέρη που μπορείς να φωτογραφίσεις ανθρώπινες στιγμές. Μέρη όπου μπορείς να δεις την μικρή λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά, ακόμα και μέσα στην πολυκοσμία.
Σου δίνει την πολυτέλεια να απομονώνεσαι ψυχικά ακόμα και μέσα στα τουριστικά πλήθη του Αυγούστου.
Οι φωτογραφίες μου από το νησί είναι τοπία, είναι λεπτομέρειες, είναι ζώα και άνθρωποι, αλλά μέσα σε όλα αυτά πρωταγωνιστές είναι το φως και οι σκιές που υπάρχουν χειμώνα-καλοκαίρι.
Η Μύκονος αν την δεχτείς γι αυτό που είναι και όχι γι αυτό που παρουσιάζεται, σου δίνει από μόνη της πολλά φωτογραφικά κάδρα-δώρα μπροστά στα μάτια σου.
Στα νησιά μας καλό είναι να φωτογραφίζουμε με ότι έχει να μας δώσει το εκάστοτε νησί από μόνο του και όχι μέσω βοηθητικών κατα τ’ άλλα τουριστικών οδηγών. Τα αξιοθέατα είναι συγκεκριμένα, η ματιά και το συναίσθημα διαφορετικό.
Πηγαίνω με ανοιχτά τα μάτια και το μυαλό άδειο να φωτογραφίσω.
Πιστεύω ότι όσοι ασχολούμαστε με τη φωτογραφία από εσωτερική ανάγκη το κάνουμε για τρεις λόγους.
Για να βρούμε τον εαυτό μας, να χάσουμε τον εαυτό μας ή να δημιουργήσουμε για λίγο έναν άλλο εαυτό.
Το οπτικό αποτέλεσμα είναι εντελώς ανεξάρτητο από τη διαδικασία.
Έχω αγαπημένες φωτογραφίες που δεν θυμάμαι καν τις συνθήκες φωτογράφισης, δεν θυμάμαι καν το καδράρισμα.
Ίσως τις στιγμές που είμαι ο άλλος μου εαυτός.
https://www.ifocus.gr/magazine/fotografika-portfolios-synenteykseis/2315-odoiporiko-stin-ellada-i-mykonos-tis-marias-rampia#sigProId09d5c5e9a6